Η Κατασκήνωση...

I'm not sad just exhausted

Ειρήνης POV

"Μαλάκας γέρος αυτός φτάνει που τα παιδιά είναι σε αυτή την κατάσταση τώρα." Είπε ο Άγγελος εκνευρισμένος και ταυτόχρονα ανήσυχος.
"Δεν φταίει εκείνος. Και καλύτερα περίμενε να δούμε σε τι ακριβώς κατάσταση βρίσκονται για να μιλήσουμε."
"Εμείς δεν πρέπει να ενημερώσουμε και τους γονείς..?" Άρχισε να ρωτάει και τον διέκοψα.

"Είσαι τρελός? Καταρχάς τι να πούμε 'Γεια σας είμαστε δύο φίλοι της Ζωής που γνωριζόμαστε δύο μήνες και η κόρη σας είναι στο νοσοκομείο? Ήμασταν στο σπίτι σας επειδή είχαμε αγαμίες και τώρα καταλήξαμε εδώ?'τέλειο νομίζω θα δουλέψει.
Και δεύτερον αν μάθουν τίποτα η Ζωή θα είναι τιμωρία για κάνα χρόνο. Όχι ότι θα την εμποδίσει σε κάτι, αλλά δεν θα έρθει στην κατασκήνωση του χρόνου οπότε.." Δεν είπε τίποτα και με κοίταζε λες και είπα κάτι παράλογο. Γύρισε από την άλλη και αφού με έσπρωξε ελαφρά πήγαμε προς τον γιατρό που πλησίαζε εκείνο τον άνθρωπο από πριν.
"Γεια σας. Φίλοι των παιδιών να φανταστώ?" Είπε εκείνος.
"Μάλιστα."
"Καλό θα ήταν να ενημερωθούν και οι γονείς αλλά μέχρι στιγμής να σας πω σε τι κατάσταση είναι." Έγνεψα και περίμενα να ολοκληρώσει.
"Δυστυχώς και τα δύο παιδιά βρίσκονται," σταμάτησε για λίγο και αφού με κοίταξε συνέχισε. "Σε κόμμα. Δεν έχουμε κανένα σημάδι μέχρι στιγμής από κανέναν για το τι θα συμβεί."
Η Ζωή σε κόμμα? Αγκάλιασα τον Άγγελο και αυτός έκανε το ίδιο. Έκλαιγα στην αγκαλιά του ενώ ανησυχούσα για τη φίλη μου.
Γαμώτο γιατί ρε Ζωή κάνετε τρέλες?

Δεν άκουσα τίποτα άλλο και καθίσαμε σιωπηλοί περιμένοντας τον γιατρό να ξαναέρθει. Δεν έδωσα σημασία σε τίποτα. Ο Άγγελος μου χάιδευε τα μαλλιά και εγώ περίμενα ποτέ θα ανοίξει αυτή η άσπρη πόρτα για να μάθουμε εξελίξεις.
"Ηρέμησε θα είναι Καλά." Είπε εκείνος προσπαθώντας να με πείσει.
"Θες καφέ?" Ρώτησε και αφού του έκανα νόημα έφυγε.

Κόντευε 11 το βράδυ περίπου. Ο γιατρός βγήκε από την πόρτα και έκανα κίνηση να σηκωθώ αλλά εκείνος μου έκανε νόημα.
"Τι έγινε?" Ρώτησα ανήσυχα.
"Η κοπέλα είναι καλά. Σηκώθηκε πριν λίγο αλλά δεν είχε αρκετή ενέργεια και ξανά κοιμήθηκε. Είναι καλά και αφού της κάνουμε κάτι εξετάσεις θα μπορείτε να την δείτε." Είπε. Ένιωσα λίγο πιο χαρούμενη αφού ήξερα ότι ήταν εκείνη καλά αλλά έπρεπε να ρωτήσω και για τον Τζακ.
"Το αγόρι?"
"Ακόμη τίποτα. Δεν έχει ξυπνήσει. Είναι φυσιολογικό. Έχουμε ακόμη περιθώρια. Όταν γίνει οτιδήποτε θα σας ενημερώσω."  Είπε και γύρισε από την άλλη μπαίνοντας στον γνωστό διάδρομο πίσω από αυτή την πόρτα. Ο Άγγελος ήρθε δίπλα μου και μου έδωσε τον καφέ μου.
"Ήρθε ο γιατρός." Του είπα και έκατσε δίπλα μου περιμένοντας την συνέχεια της πρότασης μου.
"Και?" Είπε μετά από λίγο.
"Η Ζωή είναι καλά." Γέλασε όμως η επόμενη ερώτηση βγήκε δύσκολα από μέσα του.
"Ο Τζακ?" Είπε και οι φλέβες στο λαιμό του έγιναν πιο έντονες.
"Δεν έχουμε νέα." Είπα τελικά και αφού γύρισε από την άλλη απογοητευμένος ήπια λίγο από τον καφέ του και μου εκείνος έβαλε το χέρι του στο γόνατο μου σαν στοιχείο συμπαράστασης.