Η Κατασκήνωση...

Εθισμός

Αμέσως μετά πήγα στο δωμάτιο και ντύθηκα. Ντύθηκα και δεν βγήκα έξω. Κάθισα μέσα στο δωμάτιο περιμένοντας την Ειρήνη. Όμως αντί για αυτή μπήκαν οι άλλες μέσα και άρχισαν το κήρυγμα.
"Μπα ήρθες και από εδώ?" Μου αναφέρθηκε αρχικά η Μαρκέλλα.
"Μας θυμήθηκες?" Συμπλήρωσε η κολλητούλα της.
"Δεν γαμιέται." Είπα και πήρα ένα από τα λίγα πακέτα που είχαν μείνει κάτω από το σεντόνι μου, το έβαλα στην τσέπη μου και βγήκα έξω.

Κοίταζα το κινητό μου και περπατούσα ταυτόχρονα. Ακόμη Δεύτερα είναι.. Γάμησετα. Σκεφτόμουν μέχρι που έπεσα πάνω σε κάποιον.
"Εεε σιγά. Κοίτα και λίγο μπροστά σου." Είπε ο Ηρακλής πιο πολύ για αστείο και με κοίταξε.
"Σορυ.." Είπα και γέλασε.
"Που είσαι εσύ τόσες μέρες?"
"Σου έλειψα εε?" Ρώτησα με μισό χαμόγελο στο στόμα μου.
"Δεν λες τίποτα." Είπε με αστεία διάθεση και γέλασα.
"Λοιπόν που πας?" Ρώτησα για να αρχίσουμε κουβέντα.
"Αα δεν έχω ιδέα. Βασικά βόλτες έκοβα μπας και δω καμία σας με το μαγιό."
"Είσαι βλάκας." Του είπα και τον έσπρωξα χαλαρά στον ώμο για την βλακεία που είπε.
"Πάμε γήπεδο?" Λέει αργότερα.
"Και δεν πάμε?" Λέω και αρχίσαμε να περπατάμε προς το γήπεδο ενώ εγώ έστειλα μήνυμα στην Ειρήνη να με βρει εκεί όταν ετοιμαστεί.

Καθίσαμε στις κερκίδες και μιλούσαμε.
"Ε ρε και να είχαμε δύο μπύρες τώρα." Λέω εγώ η άκυρη σε κάποια φάση.
"Ναι τι μαλακία που δεν μας αφήνουν να πάρουμε. 18χρονοι περιπου μαντράχαλοι και να μην μας αφήνουν να πάρουμε μπύρα με αλκοόλ." Γέλασα με αυτά που έλεγε και πριν το καταλάβαμε ένας τρίτος συμμετείχε στην συζήτηση.
"Έλα πάμε πίσω."Είπε ο Τζακ και ο Ηρακλής μου έκανε νόημα να πάμε μαζί του. Τον ακολούθησα και στον δρόμο είδα την Ειρήνη.
"Έλα εδώ μωρέ." Φώναξα και ήρθε προς το μέρος μου. Τα αγόρια γύρισαν και την κοίταξαν και έτσι βρήκα αφορμή να τους τη γνωρίσω τελικά.

Πήγαμε στο γνωστό σημείο της παρέας και αυτή τη φορά δεν ήταν εκεί ούτε η Μαρκέλλα ούτε η Βερόνικα. Δεν θα άντεχα ούτε δεύτερο ακόμη μαζί τους.

...
Ήταν αρκετά αργά και μετά από ώρα εμείς συνεχίσαμε να μιλάμε μεταξύ μας.
"Άγγελε έμπαινες Ειρήνη?" Είπε ο Ηρακλής και όλοι γυρίσαμε προς το μέρος του. Η Ειρήνη άρχισε να κοκκινίζει πράγμα που φανέρωνε πως της άρεσε έστω και λίγο.
Ο Άγγελος την κοίταξε και απάντησε χωρίς ντροπή.
"Γιατί Όχι? Μια χαρα είναι και όμορφη." Είπε και όλοι αρχίσαμε να φωνάζουμε οοοο όπως πάντα. Έπειτα ακολούθησε σιωπή για μερικά δεύτερα και αποφάσισα να τη διακόψω αφού κανείς άλλος δεν επέμβαινε.
"Ψήνεστε για θάρρος ή αλήθεια?" Είπα εγώ και όλοι άρχισαν να φωνάζουν και να κοιτάζονται μεταξύ τους.
"Αρχίζω. Δημήτρη θάρρος ή αλήθεια?" Είπε ο Ηρακλής πρώτος πρώτος. Εκείνος επέλεξε αλήθεια και εκείνος τον ρώτησε.
"Είναι αλήθεια πως δεν έχεις γαμήσει ποτέ?" Το πρόσωπο του Δημήτρη έγινε κόκκινο από τα νεύρα και χωρίς να πει πολλά πολλά απάντησε.
"Ναι. Ωραία αφορμή βρήκες ρε να με κάνεις ρεζίλι." Είπε ενώ τον κοίταζε.
"Λοιπόν. Τζακ. Θάρρος ή αλήθεια." Είπε ο Δημήτρης.
"Ερώτηση είναι αυτή τώρα? Φλώρος είμαι?" Απάντησε αδιάφορα.
" Τράβα κλέψε τις μπύρες από το μπαρ και ξαναέλα." Είπε και αυτός σηκώθηκε από τη θέση του. Οι υπόλοιποι συνεχίσαμε να μιλάμε μέχρι που ήρθε πίσω κρατώντας μια μικρή χειροποίητη τούρτα στα χέρια του. Μου χαμογέλασε και όλα τα παιδιά άρχισαν να τραγουδάνε το κλασσικό τραγούδι των γενεθλίων. Έριξα ένα μικρό γελάκι και πήγα προς την τούρτα μου. Πήγα να σβήσω το κερί όμως εκείνος με σταμάτησε.
"Ευχή πρώτα." Είπε και αφού ευχήθηκα κάτι έσβησα τα κεριά. Άφησε την τούρτα κάτω και τον αγκάλιασα. Στην αρχή αυτόν και μετά όλα τα υπόλοιπα παιδιά.
"Πώς το οργανώσετε ακριβώς?" Ρώτησα αφού εγώ είπα την ιδέα να παίξουμε θάρρος ή αλήθεια και δεν περίμενα κάτι τέτοιο να συμβεί.