Η Κατασκήνωση...

Take me away from reality

2 μήνες μετά. Αύγουστος πλέον. Άλλη μια χρονιά και τελείωνα. Το κινητό μου χτύπησε και είδα το όνομα της γραμμένο στην οθόνη. Μετά από καιρό ένιωθα αυτό το πεταρισμα μέσα μου.
"Τι κανειιιις?" Ακούστηκε η τσηριχτη φωνή της μέσα από το ηχείο του κινητού.
"Ειρήνη μου. Μου έλειψες παρά πολύ. Καλά είμαι εσύ?" Ρώτησα πίσω.
"Μια χαρά. Σε πήρα αν θες να βγούμε. Δεν είχα την ευκαιρία να σε πάρω πιο πριν γιατί ήμουν στο εξωτερικό." Μπήκε κατευθείαν στο θέμα.
"Ναι εννοείται τι ώρα θες? Μην σε νοιάζει καν. Φτάνει που πήρες."
"Και σήμερα αν μπορείς"
"Ναι..εμ τελεια."
"ΠΟΥ?" Είπε τσιρίζοντας από χαρά.
"Θες να.."
"Mall?" Είπε και απάντησα γρήγορα.
"Έγινε. Πάω να ετοιμαστώ τα λέμε στις 7 κουκλί." Είπα αφού η ώρα ήταν ήδη πέντε το απόγευμα.

Φόρεσα μια λευκή καινούρια μπλούζα, οι μαύρες ήταν όλες για πλύσιμο και τέλος πάντων βάφτηκα ελάχιστα και πρόσεξα πως είχε πάει ήδη έξι. Κάθισα στο κινητό μου χαζεύοντας μέχρι να περάσει η ώρα. Έτυχε να πέσουν στην αντίληψη μου κάτι φωτογραφίες του Χάρη. Τι να κάνει και αυτός? Η ώρα πέρασε αδιάφορα και ήταν επιτέλους 6μιση. Βγήκα από το σπίτι αξιοποιώντας τους γονείς μου. Πήρα ταξί και σε είκοσι λεπτά ήμουν εκεί. Περίμενα στην είσοδο ανυπόμονα και ξέροντας πως βρισκόμουν εκεί πιο νωρίς ωστόσο το κινητό μου διέκοψε τις σκέψεις μου. Το όνομα της ήταν γραμμένο για άλλη μια φορά πάνω. Είχα ήδη αρχίσει να ενθουσιάζομαι. Απάντησα και τότε την είδα μπροστά μου. Έτρεξα και την αγκάλιασα σαν κοριτσάκι 5 χρονών. Εκείνη έκανε το ίδιο και χαμογελούσαμε σαν τρελά.
"Που είσαι εσύ?" Μου είπε εκείνη κοιτάζοντας με από πάνω ως κάτω.
"Εδώ. Σε θάμπωσα βλέπω. Καλά μην με ματιάσεις κιόλας." Της είπα και αφού γέλασε προχωρήσαμε προς τις καφετέριες.
Όχι δεν κάτσαμε σε καφέ. Αλλά στα kfc οι χοντρές και αφού παραγγείλαμε καθίσαμε να τα πούμε επιτέλους. Αφού φαινόταν από μακρυά πως δεν κρατιόμασταν.

"Και για πες μου τα νέα σου." Είπε εκείνη αλλά την κοίταξα με ένα απογοητευμένο βλέμμα.
"Η αλήθεια είναι πως δεν έχω κάνει τίποτα και το εννοώ από τότε. Το μόνο που κάνω είναι όλη μέρα σπίτι και βγαίνω τα βράδυα με την παρέα αλλά και πάλι δεν είναι τόσο γαμάτα όσο μου φαίνονταν πριν."
"Έλα μωρέ, τώρα που γύρισα και εγώ θα βρισκόμαστε μην ανησυχείς." Είπε και της χαμογέλασα.
"Τώρα θα κάναμε μπάνιο ρε φίλε και θα ετοιμαζόμασταν για το βράδυ." Είπα ενώ σκεφτόμουν τι ωραία που θα ήταν αν ήμασταν στην κατασκήνωση.
"Να ρωτήσω?"
"Πες καλέ." Η ερώτηση που ακολούθησε με έπιασε απροετοίμαστη.
"Με τον Τζακ έχετε μιλήσει?" Τζακ. Είχα να ακούσω αυτό το όνομα αρκετό καιρό. Τον είχα 'σχεδόν' ξεχάσει. Προσπαθούσα δηλαδή. Μου ήρθε στο μυαλό εκείνο το βράδυ που περάσαμε μαζί ..και μετά άκουσα την φωνή της να δυναμώνει προσπαθώντας να τραβήξει την προσοχή μου.
"Χιούστον έχουμε πρόβλημα. Γη καλεί  Ζωή." Φώναζε εκείνη ενώ έκανε νοήματα με τα χέρια της για να την προσέξω.
"Έλα συγγνώμη." Είπα τελικά και αυτή σηκώθηκε.
"Πάω να πάρω τα μπέργκερ έρχομαι." Είπε για να με αφήσει λίγο μόνη να ηρεμήσω πριν αρχίσουμε την συζήτηση ξανά.