His eyes

Team Αφρο

Μία όμορφη, κοντή, σε χρώμα σκατουλι για μάτια κοπέλα μπαίνει στο δωμάτιο.

Κοιτάει τον σερβιτόρο που ΜΑ ΤΟΝ ΔΊΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΝΆΡΙ ΚΑΛΈ ΑΥΤΟΣ.

ΑΠΑΠΑΠΑΠΑ

Γκουχου γκουχου καλεεε φοκους κοπελιά..

Α ναι σορρυ.

Κοιτάω τον θεούλη aka σερβιτόρο και του κάνω νόημα να έρθει κοντά μου. Τον κοιτάω με σοβαρό βλέμμα.

"Μία λεμονάδα" του λέω χαμένη στα καστανά μάτια αυτού του παιδαρου.

"Καλέ αμέσως κουκλίτσα μου, αλλά μην είσαι έτσι χρυσό μου. Θα κάνεις ρυτίδες με τέτοια φάτσα. Κρίμα τόσο νέα..." λέει ο σερβιτόρος και.. ΔΗΛΑΔΉ ΝΤΑΞΕΙ ΔΕΝ ΠΑΊΖΕΤΑΙ ΑΥΤΟ. Αυτός κουνιέται πιο πολύ και από εμένα.

Και τώρα που χαλάστηκα και το μουντ έφυγε γιατί μάλλον ο μαναρος είναι πιο κουνιστος και από αχλαδιά, θα σας πω τι έγινε και είμαι σαν την μαύρη Παρασκευή.

Θα μείνω μόνη σαν το λεμόνι. Εξ ου και η λεμονάδα. Είπα να τα συνηθίσω τα άτιμα μιας που θα κάνουμε πολύ παρέα.

Φυσικά το γεγονός πως θα μείνω στο ράφι το ήξερα ήδη.

Αυτό όμως που υπολόγιζα και γι αυτό δεν είχα θέμα με την μοναξιά, είναι πως θα είχα και την Αφροδίτη με τις γάτες της.

Εγώ λεμόνια εκείνη γάτες. Τέλειος συνδιασμος.

ΑΛΛΆ ο Βρουτος η Αφροδίτη...

ΠΉΓΕ ΚΑΙ ΒΡΉΚΕ ΓΚΌΜΕΝΟ

Που σημαίνει πως εγώ μένω με τα λεμόνια στο χέρι.

Αλλά για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή θα σας εξηγήσω τι έχει γίνει.

Και που λέτε αγαπητοί αναγνώστες, μας είχανε μείνει μόνο ΠΈΝΤΕ μέρες προτού φύγουμε από την Σαντορίνη, ανέβουμε στο καραβάκι μας (χαιρετίσουμε με ένα άσπρο μαντίλι, γιατί βλέπαμε πολύ Βουγιουκλάκη μικρές) και επιστρέψουμε στο σπιτάκι μας.

Και φυσικά η Αφρο μέσα σε αυτές τις ημέρες έζησε το σούπερ λοβ στόρι της. Είδε έναν παλιό οικογενειακό της φίλο που είχε να τον δει κάτι χρόνια. Θυμήθηκε πόσο μεγάλη καψούρα είχε για αυτόν. Αυτός μόλις την είδε θυμήθηκε την δική του καψούρα για την Αφρο και είπαν δεν τα φτιάχνουμε αφού ακόμα καίει αυτή η καψούρα μέσα μας;

ΔΗΛΑΔΉ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΥΤΆ ΤΑ ΠΡΆΓΜΑΤΑ;

Μωρέ γίνονται... Ξεχνάς τα δικά σου;

Δεν έχω δικά μου, εγώ είμαι φυσιολογική

Γκουχου γκουχου Γιώργος γκουχου γκουχου..

Απολύεσαι.

Και γυρίζουμε στο θέμα μας.

Και που λέτε τώρα έχουμε γυρίσει στο σπιτάκι μας εδώ και τρεις, τέσσερις εβδομάδες και εγώ αντί να βγαίνω βόλτες έξω όλον αυτόν τον καιρό, κάθομαι μέσα γιατί η κολλητή μου βγαίνει με τον Βασίλη(aka εκείνη η χαμένη και ΑΤΕΛΕΊΩΤΗ καψούρα που λέγαμε;) που έτυχε να μένει ΕΔΩ. ΜΑ ΤΙ ΤΎΧΗ..

Αλλά δεν με ρίχνει τίποτα γιατ...

"ΑΚΟΜΑ ΈΤΣΙ ΕΊΣΑΙ; Θα αργήσουμε τελείωνε ρε Χριστίνα.." είπε ο αδερφός μου κάνοντας με να πεταχτώ στον αέρα, κόβοντας μου την χολή.

Γιατί όλη μπουκάρουν έτσι στο δωμάτιο μου; Τι το είδαμε εδώ μέσα πια. 

"Καλά ρε Μιχάλη έτοιμη είμαι, μπλούζα αλλάζω, δεν θα αργήσουμε. Θα προλάβεις να πιάσεις το κρεβάτι που θέλεις." είπα στο μικρό μου αδερφό που δεν έχει σταματήσει κάθε πέντε λεπτά να μου λέει να συντομεύω.

Αμάν, τι άγχος είναι τούτο; Ούτε εγώ δεν είμαι έτσι. ΕΓΏ. Που αν μου πουν να βγούμε θα είναι μισή ώρα έτοιμη για να σιγουρευτώ πως θα είμαι ΑΚΡΙΒΏΣ στην ώρα μου.

Χμμ τελικά μάλλον είμαστε συγγενείς..

Ασε την παρλα και τελείωνε

Νομίζω σε απέλυσα εσένα κούκλα μου, αλλά θα το προσπεράσω γιατί ο αδερφός μου στο τέλος θα με σκοτώσει μόνο με το βλέμμα του.

Οπότε... ΣΚΑΣΕ

Μπουμ

Ψυχραιμία...

[...]

Αφού άλλαξα στα γρήγορα μπλούζα, σήκωσα την τεράστια, ροζ, λουλουδάτη βαλίτσα μου και βγήκα από το δωμάτιο μου κλείνοντας την πόρτα.

Αφού έβαλα την δική μου και του αδερφού μου βαλίτσα στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου, κάθισα στην θέση του συνοδηγού.

"Θα είναι τέλεια και φέτος" σκέφτηκα από μέσα μου καθώς η μητέρα μου έβαλε μπροστά την μηχανή και βγήκε στον δρόμο, με προορισμό την κατασκήνωση...

ΓΕΙΑΑΑΑΑΑ

Τι μου κάνετε;

Καλά; Όλα καλά; Η οικογένεια; Τα παιδιά, τα κατοικίδια;

Λοιπόν κεφάλαιο και σμρ.

Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που διαβάζετε την ιστορία μου (αν και μάλλον μόνο εγώ και η eviiiiii_ τη διαβάζουμε αλλά υγεία μωρέ)

Τι λέτε να γίνει στην κατασκήνωση;

Ή ακόμα καλύτερα, εσείς τι θα θέλατε να γίνει;

Πείτε μου την γνώμη σας γιατί μετράει πολύ.

Πατήστε και ένα αστεράκι μπας και χαρώ λιγουλάκι 😁🌟

Αυταααα, να είστε πάντα καλά και να προσέχετε

Φιλουμπες darlings 😎

Υ. Γ. Ξέρετε καμία καλή ιστορία γτ βαριέμαι την ζωή μου και δεν έχω τι να διαβάσω; (είπε η κοπέλα που πρέπει να διαβάσει για τις εξετάσεις αλλά ποιος χεστηκε για αυτές..)