His eyes

Το μαύρο σε μαγνητίζει τελικά

Αφού απαντήσω με ένα απλό 'καλά' κλείνω το κινητό και προσπαθώ να βρω τις φίλες μου.

Περπατάω στο πεζόδρομο μόνη και πολλά βλέμματα πέφτουν πάνω μου. Φυσικά... Αν είσαι μόνος σου, όλοι πρέπει να σε κοιτάξουν. Λες και δεν μπορείς ποτέ να βρεις λίγη ησυχία. Πρέπει συνέχεια και πάντα να περιτριγυρίζεσαι από την παρέα σου.

Αν όμως ξεφύγεις από τα συνηθισμένα και συγκεντρωθείς κάπου αλλού πέρα από τα επικριτικά βλέμματα, μπορείς να παρατηρήσεις την ομορφιά που είναι γύρω σου. Μπροστά από την είσοδο του σχολείου μας υπάρχει ένας μεγάλος και φαρδύς πεζόδρομος. Στην άκρη του πεζοδρομίου υπάρχουν δεντράκια που ξεφυτρώνουν από το τσιμέντο και στολίζουν την μουντοτητα γύρω σου. Τα μεγάλα πεύκα από το διπλανό δημοτικό σχολείο πέφτουν μαλακα προς την μεριά του πεζοδρομου χαρίζοντας λίγη σκιά που τόσο χρειάζεσαι τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού.

Το κτήριο από την άλλη είναι από μόνο του μαγικό. Τρία μεγάλα σκαλιά οδηγούν σε μια σιδερένια κόκκινη πόρτα με διάφορες ανακοινώσεις πάνω της. Τα γκράφιτι στολίζουν όλων τον τοίχο δίπλα από την είσοδο, με το κάθε ένα να κρύβει το δικό του μοναδικό νόημα. Το δικό μου αγαπημένο είναι ένα καινούργιο που προστέθηκε φέτος. Είναι μία νεράιδα καθισμένη σε ένα φεγγάρι. Σε αιχμαλωτίζει εύκολα.

Πλέον έχω σταματήσει να περπατάω γύρω γύρω και κάθομαι σε ένα πεζούλι. Περίεργο το πως νιώθεις τα βλέμματα να σε καίνε...

"Χριστίνα!" ακούω την φωνή της Νάγιας να με φωνάζει και αφήνω την φωνή της να με κατευθύνει.

Την βλέπω να με χαιρετάει από μακριά και ένα χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο μου.

Καθώς κατευθύνομαι προς το μέρος της παρατηρώ πως δεν είναι μόνη. Μαζί της είναι και η Αφροδίτη με κάτι άλλα παιδιά. Το βλέμμα μου όμως τραβάνε δύο ζευγάρια μαύρα μάτια..

"Επιτέλους που ήσουν τόση ώρα;" με ρωτάει η Αφρο και με κάνει αγκαλιά.

Αμέσως ξεκολλάω το βλέμμα μου και ανταποδίδω στην αγκαλιά της "Μου είχε πιάσει την κουβέντα ο φιλόλογος. Καταλαβαίνεις.."

"Δεν πειράζει. Λοιπόν να σου συστήσουμε τα παιδιά" λέει η Αφρο και το βλέμμα μου πέφτει και στους υπόλοιπους τριγύρω. Είναι μία ακόμα κοπέλα και τρία αγόρια.

Η κοπέλα με κοιτάει με ένα λαμπερό χαμόγελο και τείνει το χέρι της προς εμένα.

"Φωτεινή, χάρηκα" λέει γλυκά και ανταποδίδω το χαμόγελο "Χριστίνα, και γω"