His eyes

Ένα μυαλό σαλάτα

Δεν το πιστεύω...

Δεν έχω σταματήσει να παίζω την εικόνα ξανά και ξανά στο κεφάλι μου.

Είναι σε ένα μόνιμο replay.

Από εχθές το μεσημέρι είμαι σε μια μόνιμη αναστάτωση.

Τα μάτια μου πλέον πρησμένα και κόκκινα έχουν ένα απλανές βλέμμα.

Αυτή η εικόνα...

"Ακόμα τα χθεσινά σκέφτεσαι;" με ρωτάει η Δήμητρα

Είναι απόγευμα και καθόμαστε στο κυλικείο εφόσον είχαμε ελεύθερη ώρα. Εκείνη μου μιλάει για διάφορα θέματα καθώς προσπαθεί να με κάνει να ξεκολλήσω λίγο, αλλά το μυαλό μου είναι κολλημένο.

Αλλά καλύτερα να σας εξηγήσω τι ακριβώς έγινε.

*flashback*

Καθώς χορεύω και το μυαλό μου για μια στιγμή έχει ξεφύγει από αυτόν, ξαφνικά η Δήμητρα έντρομη με σκουνταει διακριτικά και μου δείχνει προς την μεριά των αγοριών.

Μόλις γυρίζω το βλέμμα μου μένω κοκαλομενη στην θέση μου. Νιώθω τα πόδια μου να μην με στηρίζουν πλέον.

Ο Γιώργος με το δεξί του χέρι μελανιασμενο να κοιτάει ένα αγόρι που έχει πέσει στο πάτωμα και ακουμπάει το εξίσου μελανιασμενο και πλέον πρησμένο του μάγουλο. Δύο ομαδαρχες κρατάνε τον Γιώργο για να μην ορμήξει μάλλον για δεύτερη φορά σε εκείνο το αγόρι και άλλος ένας προσπαθεί να βοηθήσει το παιδί στο πάτωμα της τραπεζαρίας.

Μόλις είχε χώσει μπουνιά σε εκείνο το παιδί;

Και επιπλέον, η μπουνιά ήταν για εμένα;

Η μουσική σταμάτησε και ο υπεύθυνος ανακοίνωσε όλοι οι κατασκηνωτες να επιστρέψουν στις κοινότητες τους.

Εκείνος γύρισε προς το τραπέζι μας και με κοίταξε έντονα και κατευθείαν στα μάτια.

Τον κοίταξα και εγώ ψάχνοντας να βρω κάτι στο βλέμμα του που θα μαρτυρουσε τον λόγο που έχωσε την μπουνιά σε εκείνο το παιδί.

Η Δήμητρα όμως με τράβηξε για να πάμε προς το σπιτάκι κάνοντας μας να χάσουμε επαφή.

Καθώς περναγαμε δίπλα από την κοινότητα του ένα χέρι με άρπαξε από το μπράτσο. Ήταν αυτός...

Τον κοίταξα για άλλη μια φορά στα μάτια και πλέον καταλάβαινα πως η μπουνιά ήταν για χάρη μου.