His eyes

The end...?

Η διαδρομή για το σπίτι με κάνει να ξεχαστω λίγο. Ήταν αρκετά σύντομη αλλά ο κρύος αέρας που χτύπαγε τα μάγουλα μου, σε συνδυασμό με το γεγονός πως είχα τον Γιώργο αγκαλιά, με έκανε να χαλαρώσω και να κλείσω τα μάτια μου ταξιδεύοντας με μακριά.

Ο Γιώργος δεν έχει μιλήσει καθόλου απ' όταν φύγαμε από το σχολείο. Αντίθετα μπορώ να καταλάβω πως είναι αρκετά σφιγμένος και οδηγεί με νευρικότητα. Δεν πήγε καν από τον γνωστό δρόμο σαν να μην ήθελε να έρθει η στιγμή που θα φτάσουμε σπίτι μου.

"Έχεις κάτι;" αποφασίζω να τον ρωτήσω όταν πλέον έχουμε σταματήσει σε ένα φανάρι λίγο πριν το σπίτι.

"Οχι"

Και ενώ είμαι έτοιμη να τον ρωτήσω για τον απότομο και έντονο τόνο του, το φανάρι γίνεται πράσινο και εκείνος ξεκινάει πολύ πιο γρήγορα απ ότι περίμενα..

Και ναιπ παραλίγο να πέσω προς τα πίσω...

Φτάνουμε στο σπίτι μου και κατεβαίνω από την μηχανή του έχοντας ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη μου.

Αποφάσισα που λέτε να προσπαθήσω να τα βρούμε και να ρίξω τον εγωισμό μου. Ίσως να είναι απλά αγχωμένος για τη συζήτηση και για το αν θα τα βρούμε. Εξάλλου έχουμε μεγάλη ιστορία πίσω μας.

Το βλέμμα του πέφτει σε εμένα και το λαμπερό μου χαμόγελο. Η αντίδραση του βέβαια με προβληματίζει. Τα μάτια του μελαγχολικά και τα χείλη του σχηματίζουν ένα μειδίαμα. Το δεξί του χέρι ακουμπάει μαλακα το μάγουλο μου και ένα αχνό γελάκι του ξεφεύγει.

Γιατί φέρεται τόσο περίεργα;

Το χέρι μου ακουμπά το δικό του και τα μάτια μου πλέον προδίδουν εύκολα την ανησυχία μου "Όλα καλά;"

"Το ξέρεις ότι είσαι όμορφη όταν χαμογελάς;" να τος. Ο παλιός Γιώργος που αγαπάω τόσο πολύ.

Το χαμόγελο μου κάνει για άλλη μια φορά την εμφάνιση του και από τα μάτια μου μπορείς εύκολα να καταλάβεις το ποσό ερωτευμένη είμαι με αυτό το αγόρι "Θα χαμογελάω συχνότερα τότε"

"Να χαμογελάς. Ακόμα και αν δεν είμαι εγώ ο λόγος. Θέλω να ξέρω πως πάντα θα χαμογελάς μικρή"

Φέρεται περίεργα. Ίσως να είναι η ιδέα μου.

Μπλέκω τα χέρια μας μεταξύ τους και αρχίζω να περπατάω προς την είσοδο του σπιτιού μου.

Μόλις μπαίνουμε στο σπίτι τρέχω μέχρι το δωμάτιο μου και αφήνω τσάντα και μπουφάν. Κατεβαίνω πάλι κάτω μόνο για να δω τον Γιώργο να κάθεται στον καναπέ, έχοντας πλέον βγάλει και εκείνος αντίστοιχα το μπουφάν του.