His eyes

Σχολείο λέμε και κλαίμε

Δευτέρα λυκείου

Καινούρια τάξη, αλλά όλα τα υπόλοιπα παραμένουν το ίδιο. Οι ίδιοι βαρετοί καθηγητές. Οι ίδιοι συμμαθητές με τα επικριτικά τους βλέμματα. Το ίδιο καθημερινό άγχος. Και η ίδια ανυπομονησία για "το κάτι καλύτερο" που θα έρθει.

Γενικά μπαίνουμε ξανά στην ίδια καθημερινότητα... Μου έλειψε μπορώ να πω.

Θα περίμενε κανείς πως μια μέρα σαν και αυτή θα ήμουν σαν ζελέ με μαλλί, αλλά για έναν περίεργο λόγο σήμερα έχω διάθεση. Πιστεύω πως φέτος θα είναι διαφορετικά. Θα προσπαθήσω τουλάχιστον...

Αφού έχω ετοιμαστεί εδώ και αρκετή ώρα περιμένω ανυπόμονα τις κολλητές μου να έρθουν από το σπίτι.

Πόση ώρα χρειάζεται κανείς για να κάνει τρία τετράγωνα απόσταση; Για όνομα πια..

Πάνω που είμαι έτοιμη να πάρω το κινητό μου και να στείλω στην Αφρο, το κουδούνι ακούγεται και εγώ πετάγομαι σαν ελατήριο από τον καναπέ.

Καθώς τρέχω προς την πόρτα το βλέμμα μου πέφτει πίσω στον αδερφό μου. Ο καημένος έχει βάλει το ένα χέρι του στην καρδιά και με το άλλο σραυροκοπιεται. Μάλλον τον τρόμαξα λίγο, χεχ..

"ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ" ναιπ αυτές είναι τσιριδες...

Μία κατακόκκινη Αφροδίτη μπαίνει μέσα στο σπίτι και με κοιτάει με μάτια που λάμπουν από χαρά, "ΘΑ ΠΆΜΕ ΔΕΥΤΈΡΑ ΛΥΚΕΊΟΥ" φωνάζει ενώ αρχίζει να με κουνάει πέρα δώθε.

"ΕΓΏ ΘΑ ΠΆΩ ΤΡΊΤΗ ΛΥΚΕΊΟΥ. ΝΑ ΦΆΤΕ ΤΗΝ ΣΚΌΝΗ ΜΟΥ" ακούγεται η Νάγια από πίσω και μπαίνει και εκείνη με ένα μπιτς φεις στο σπίτι.

Η κάμερα κάνει φοκους στην ξανθιά της παρέας.

Γενικές πληροφορίες
Νάγια Ζωγράφου. Η χαζή της παρέας. Είναι ένα χρόνο μεγαλύτερη από εμένα και την Αφροδίτη, αλλά κουβαλάει την ίδια ακριβώς τρελά με εμάς. Μένει με την μαμά της και τα δύο μικρότερα αδέρφια της, τα οποία είναι συμμαθητές με το δικό μου θηρίο.

Χαρακτηριστικά /Εμφάνιση
Η Νάγια είναι η ψηλή της παρέας μας. Είναι γύρω στο 1.70 με κοντά ξανθά μαλλιά και πράσινα μάτια. Πολλές φορές αναρωτιέμαι πως κατέληξε με εμάς φίλες. Είναι πάντα χαρούμενη και ευδιάθετη και δεν βάζει ποτέ κωλο κάτω. Που την ψάχνεις που την βρίσκεις όλο έξω είναι.

Ναιπ αυτές είναι οι κολλητές μου. Τρελές για το Δαφνί, αλλά τις αγαπώ.

"Λοιπόν τι περιμένουμε; Πάμε επιτέλους.. " λέει η Αφρο ενώ μου κάνει νόημα να την πάρω αγκαζέ.