Twój dotyk

Rozdział 8

„Nie buduj zamku podejrzeń na jednym słowie." 

~ Umebrto Eco 

Szłam szybkim krokiem, co chwilę poprawiając pasek od torby. Byłam niesamowicie wkurzona na Raven. Odkąd zaczęła chodzić z Colinem, imprezy to dla niej codzienność. To nie jest jego wina, wiedziałam o tym, ale... Ona taka nie była, a może była, tylko ja tego wcześniej nie dostrzegałam? Być może jestem teraz przewrażliwiona przez to, co się u mnie dzieje? 

Zobaczyłam mój ukochany budynek i weszłam do środka. Wykonałam znak krzyża, po czym pocałowałam medalik i stanęłam w kolejce do spowiedzi. Nie musiałam długo czekać na swoją kolej. Mimo, że tutaj praktykowana jest jedynie spowiedź powszechna był jeden człowiek, który zawsze wszystkich wysłuchiwał. 

— Wybacz mi Boże, bo zgrzeszyłam. —szepnęłam. 

* * *

Kiedy wracałam, mój telefon zaczął wibrować. Wyciągnęłam go i odebrałam. 

— Halo?! Matko kochana, Lily gdzie ty jesteś? — usłyszałam zmartwiony głos przyjaciółki.

— Idę do domu. — uspokoiłam ją. — Byłam w kościele.

— Słuchaj, przepraszam... Powinnam była ci powiedzieć, ale...

— Nie. — przerwałam jej. — To ja przepraszam, niepotrzebnie tak wybuchnęłam. Rozumiem to, jesteście młodzi i tak dalej, serio.

— Lil...

— Okay, naprawdę. To twoje życie, twoje decyzje. Po prostu się zdenerwowałam, bo w piątek jest test z chemii. — westchnęłam. — Poradzę sobie.

— Ulżyło mi. Swoją drogą, nie masz pojęcia ile musiałam wytłumaczyć po twoim tekście.

— Ojej, Colin zły, że mu nie powiedziałaś? — udawałam współczujący głos.

— Żebyś wiedziała, jak bardzo. — syknęła z oburzeniem. — Zabolało go, że nie wie wcześniej od Lucasa.

— Oh, on też się faktycznie dowiedział dawno temu. — prychnęłam. — A Charlotte?

— Olała to.

— Fajnie.

— Powiedziała tylko, że dla ciebie to lepiej.

— Cóż za empatia. — przewróciłam oczami. — Dobra kończę.

— Pa. — rozłączyłam się i szłam dalej. Po pewnym czasie znajdowałam się już na ulicy, na której mieścił się mój nowy dom. Spojrzałam na zegarek i doznałam szoku. Była trzecia, czyli lekcje skończyliśmy godzinę temu.

Nieźle Lily, długo w tym kościele siedziałaś.

— Hej, wszystko w porządku?! — zapytał mnie bardzo znajomy głos. Odwróciłam się w kierunku Luke'a, który pucował samochód.

— Tak! — odkrzyknęłam. Wolałam nie pytać, po co mu teraz auto. Niestety odpowiedź sama przyszła. A raczej wyleciała z jego domu. Sophie wychodząc potknęła się i wywróciła. Normalnie byłabym zmartwiona i pomogła czy coś w tym stylu, ale wtedy obchodziło mnie tylko i wyłącznie to, co ona u niego, do diabła, robiła? Gorzej; co ona robiła z nim? Co mogła robić. Pieprzyła się z nim.

Boże Lily, o czym ty myślisz.

Naładowana zazdrością, otwrzyłam drzwi z impetem.

— Co ona tam robi? — zapytała Raven, paraliżując mnie wzrokiem, jakby to była moja wina.