Letters from Wheel {TYS2023}

Κεφάλαιο 18ο - Το νόημα της ζωής

26/02/2006

Αγαπημένε μου Παράδεισε,

μόλις έχει αρχίσει να ξημερώνει και οι δρόμοι να γεμίζουν. Ο ήλιος σήμερα κρύφτηκε πίσω από τα σύννεφα και δεν φώτισε την πλάση, όμως μεγάλοι και μικροί τρέχουν ανενόχλητοι προς όλες τις κατευθύνσεις, άλλοι για να προλάβουν να πάνε στη δουλειά τους κι άλλοι για να πάνε στα σχολεία τους. Αν ήξεραν πόσο τυχεροί είναι ο κάθε ένας από αυτούς, σίγουρα θα απολάμβαναν όλοι τον περίπατό τους και δε θα ήταν πάντα τόσο βιαστικοί, ακόμη και μία συννεφιασμένη ημέρα σαν κι αυτήν. Θα απολάμβαναν την κάθε τους μέρα σαν να ήταν η τελευταία τους! Μα αν δεν πάθεις, δεν πρόκειται να μάθεις, σωστά; Ο ουρανός είναι σκοτεινός και είμαι σίγουρη πως η καταιγίδα πλησιάζει σιγά σιγά. Όπως εκείνο το βράδυ, θυμάσαι; Τότε που ξέσπασε η ξαφνική βροντή κι όλα σκοτείνιασαν...τότε που άλλαξε για πάντα η ζωή μου. Δεν περίμενα ποτέ να γίνει αυτό που έγινε, δεν περίμενα ποτέ να συμβεί σε εμένα κάτι τέτοιο. Όμως κανείς μας δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει η μοίρα του, κι έτσι ούτε κι εγώ γνώριζα. Δεν είμαι αχάριστη όμως! Ευχαριστώ κάθε μέρα το Θεό για ό,τι συνέβη. Χάρη σε αυτόν είμαι εδώ, και χάρη σε αυτό που έγινε, έγινα κι εγώ πιο δυνατή. Καλύτερα έτσι, παρά νεκρή σωστά; Καλύτερα άσχημη εξωτερικά, παρά σκάρτη από μέσα. Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, και γι' αυτό έπρεπε να γίνει κι αυτό. Αυτό που συνέβη με έκανε να αλλάξω και να γίνω καλύτερη. Μόνο έτσι μπόρεσα να καταλάβω την πραγματική αξία των πραγμάτων... Μόνο έτσι μπόρεσα να αναγνωρίσω το κάθε τι καλό και κακό... Μόνο έτσι βρήκα το νόημα της ζωής!

-Wheel

Σειρήνες ακούστηκαν από κάπου μακριά στο βάθος κι όσο κι αν ήθελα να φωνάξω για βοήθεια δεν μπορούσα. Άκουγα τις βροντές και ένιωθα τη βροχή να πέφτει με μανία πάνω μου, όμως δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι' αυτό. Μία καταιγίδα είχε ξεσπάσει, όπως ξέσπασε και μέσα μου όταν είδα εκείνον στο πλευρό της.

Τα ρούχα μου είχαν μουσκέψει κι ενώ ήταν μέσα Αυγούστου ένιωθα να ανατριχιάζω ολόκληρη. Κρύωνα κι έτρεμα μα δεν μπορούσα να κουνηθώ από τη θέση μου. Προσπάθησα με όση δύναμη είχα για να κινηθώ έστω και λίγο, όμως τίποτα δε γινόταν. Είχα παραλύσει ολόκληρη, εκεί να κείτομαι στην υγρή άσφαλτο αβοήθητη. Δεν μπορούσα ούτε καν τα μάτια μου να ανοίξω. Ένιωθα να πονάω σε κάθε σημείο του σώματός μου, και παράλληλα κάθε σημείο του σώματός μου να μουδιάζει. Τα βλέφαρα μου τα ένιωθα τόσο βαριά που είχαν σφραγίσει. Άραγε αυτό ήταν το τέλος μου; Θα χανόμουν ένα βράδυ του Αυγούστου μέσα σε μία καταιγίδα που μόλις είχε αρχίσει να ξεσπάει; Όμως δεν ήθελα να χαθώ...δεν έπρεπε να χαθώ. Ήθελα να με σώσουν... έπρεπε να με σώσουν. Έπρεπε να ζητήσω βοήθεια, δε γινόταν να μείνω άπρακτη εάν αυτό ήταν το τέλος μου. Με όση δύναμη είχα και νιώθοντας μετά βίας να μπορώ να ανασάνω, άνοιξα το στόμα μου.

"Βοήθεια..." ψέλλισα πριν νιώσω το σώμα μου ανάλαφρο να ανασηκώνεται προς τα πάνω, και για μία στιγμή πίστεψα πως πετούσα στα ουράνια.