Letters from Wheel {TYS2023}

Κεφάλαιο 27ο - Μαρτίνα, εσύ;

Είχε περάσει ένας ολόκληρος χρόνος από το χειρουργείο μου. Ένας χρόνος που ήμουν στην Αμερική, μετά το επιτυχές χειρουργείο μου, προσπαθώντας να αποκαταστήσω τους μύες των ποδιών μου. Έκανα φυσικοθεραπεία και ασκήσεις κάθε μέρα για να μπορέσω να σταθεροποιηθώ ξανά στα πόδια μου, όπως πριν το ατύχημα. Παρόλο που το χειρουργείο στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία, οι μύες μου είχαν ατροφήσει και δεν μπορούσα πραγματικά να σταθώ στα πόδια μου. Στην αρχή έπρεπε να μάθω να χρησιμοποιώ τις πατερίτσες μου και να συνηθίσω να περπατάω με αυτές, μέχρι που άρχισα τη φυσικοθεραπεία. Στη συνέχεια κατάφερα να αποκτήσω και πάλι τον έλεγχο των άκρων μου κι έτσι αφαίρεσα τη μία πατερίτσα για αρχή, μέχρι να είμαι έτοιμη να αφαιρέσω και την άλλη.

Δεν πέρασε πολύς καιρός πριν καταφέρω να σταθώ και πάλι στα πόδια μου, αρκετά αμήχανη στην αρχή και με γόνατα που έτρεμαν σε κάθε κίνηση, όμως μετά από έναν ολόκληρο χρόνο στεκόμουν στα πόδια μου χωρίς κανένα πρόβλημα. Λάτρευα τον γιατρό μου και το Θεό γι' αυτό το δώρο που μου είχαν κάνει. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη!

Είχε μπει ο Ιανουάριος όταν η Μαρτίνα επέστρεψε πίσω στην πατρίδα της, και ήδη είχε πάρει μία απόφαση που κανένας δε θα μπορούσε να της σταθεί εμπόδιο. Είχε ένα τελευταίο γράμμα να στείλει στον Παράδεισό της για να του γράψει πως πήγε το χειρουργείο της και να του δώσει τα ευχάριστα νέα. Όμως είχε αποφασίσει πως αυτό το γράμμα, το δέκατο γράμμα, έπρεπε να το παραδώσει η ίδια σε εκείνον.

Πέρασε ένα μήνα πλάι με φίλους και οικογένεια, να κάνουν εκδρομές και περιπάτους κι εκείνη να μη θέλει να σταματήσει να περπατάει. Όλοι έβλεπαν πόσο χαρούμενη ήταν και πως λαμπύριζαν τα μάτια της από ευτυχία. Άλλοτε περπατούσε κι άλλοτε χόρευε σε κάθε κίνησή της, μουρμουρίζοντας πάντα έναν γλυκό χαρούμενο τόνο που μιλούσε για θαύματα. Αυτό το τραγούδι της υπενθύμιζε κάθε φορά πως και η ίδια ζει ένα θαύμα.

Είχε κλείσει το εισιτήριό της για το Φιουμιτσίνο και είχε ετοιμάσει ήδη το σάκο που θα έπαιρνε μαζί της. Η καρδιά της χτυπούσε άτακτα κι ενώ ανυπομονούσε να πάει σε αυτό το μέρος που της έδωσε και της στέρησε τόσα πολλά ταυτόχρονα, είχε ξυπνήσει με ένα περίεργο συναίσθημα εκείνο το πρωί.

Οι γονείς της που στάθηκαν δίπλα της όλα αυτά τα χρόνια που εκείνη υπέφερε και είχε ανάγκη την αγάπη τους και τη στήριξή τους, δεν μπορούσαν να μην την στηρίξουν και σε αυτή της την απόφαση, να πάει στο μέρος που συνέβησαν όλα.