Letters from Wheel {TYS2023}

Κεφάλαιο 16ο - Τα πάνω κάτω

Και κάπως έτσι πέρασαν οι υπόλοιπες μέρες μας στη Ρώμη. Η Μαρία να είναι συνεχώς δίπλα μου και να με παρηγορεί κι εγώ να λειτουργώ μηχανικά σα στρατιωτάκι. Τον Αντριάνο δεν τον ξαναείδα, και ούτε επιχείρησα να πάω να τον βρω στη βίλα του. Ούτε με το Ρικάρντο είχα μιλήσει, όμως επικοινωνούσα με το Λούι για να δω πως είναι.

"Μια χαρά είναι, γύρισε στον παλιό καλό του εαυτό." αυτή ήταν συνεχώς η απάντησή του και το μοναδικό πράγμα που έλεγε πριν τερματίσει την κλήση μας.

Η πενταήμερη πέρασε και επιστρέψαμε πίσω στο Μονκαλιέρι. Η επιστροφή μου στο σπίτι όμως έμελλε να φέρει και τα πάνω κάτω στη ζωή μου. Οι γονείς μου, μου φυλούσαν μία έκπληξη που με συγκλόνισε αρκετά. Μου ανακοίνωσαν πως λόγω της δουλειάς τους στο μικροβιολογικό εργαστήριο, θα έπρεπε να κάνουν μία έρευνα σε υδρόβιους οργανισμούς που υπήρχαν στο λιμάνι της Τσιβιταβέκια, του Λάτσιου της Ρώμης. Κι ενώ ήθελα να τους φωνάξω πως δε θέλω να φύγω από το μέρος που μεγάλωσα και έζησα όλα τα χρόνια της ζωής μου, ήξερα πως ήταν άδικος κόπος. Είχαν πάρει ήδη την απόφαση τους κι εγώ έπρεπε να τους ακολουθήσω.

Μετά τις εξετάσεις του σχολείου, μετακομίσαμε σε μία μονοκατοικία στην Τσιβιταβέκια. Δεν ήταν άσχημα εδώ, όμως μου έλειπε η κολλητή μου και ο ξάδερφος μου. Δεν ξαναγωνίστηκα με τη μηχανή μου στο Μονκαλιέρι και ούτε ξανάδα το Ρικάρντο, από τότε στη Ρώμη. Ήθελα να τον κάνω να με ξεχάσει και ίσως αυτός να ήταν ο καλύτερος τρόπος για να γίνει.

Ο Ιούνιος πέρασε με εμένα κλεισμένη μέσα στο σπίτι και τους γονείς μου να μελετάνε όλοι την ώρα διάφορους οργανισμούς, πότε στο λιμάνι και πότε στο εργαστήριο του σπιτιού που μας είχε παραχωρήσει η εταιρεία που δούλευαν. Μιλούσα καθημερινά με τη Μαρία και τον Λούι, και μου υποσχέθηκαν πως θα ερχόντουσαν εδώ για να περάσουμε τις διακοπές μας μαζί αλλά και για να γιορτάσουμε τα γενέθλιά μου. Έτσι κι έγινε. Μέσα Ιουλίου ήρθαν για να μείνουν στο σπίτι μας για περίπου δυο εβδομάδες. Ήταν οι καλύτερες της ζωής μου. Όσο τους είχα δίπλα μου, βρήκα τον παλιό μου εαυτό και το πάθος μου για τις μηχανές βγήκε ξανά στην επιφάνεια. Έπρεπε να κάνω κάτι και να συνεχίσω τη ζωή μου. Δεν γινόταν να μιζεριάζω άλλο, και η μεγάλη μου αγάπη ήταν το καλύτερο γιατρικό.

Ήταν αρχές Αυγούστου όταν πήρα ένα ταξί για να με πάει στο Φιουμιτσίνο, στο απαίσιο εκείνο σπίτι που είχε στιγματίσει τη ζωή μου. Βρήκα τη μηχανή της Λίλι, η οποία ήταν δική μου πλέον, και μετά από μερικές προσπάθειες, πήρε μπρος. Την έκανα μία βόλτα, κι ύστερα γύρισα πίσω στο σπίτι μου με αυτήν. Βρήκα ένα ερημικό σπίτι δυο τετράγωνα κάτω από το δικό μας για να την κρύψω, και το βράδυ θα επέστρεφα στο Φιουμιτσίνο για να πάρω μέρος σε κάποιον αγώνα. Η παλιά Μαρτίνα βγήκε για τα καλά στην επιφάνεια.