Letters from Wheel {TYS2023}

Κεφάλαιο 11ο - Ραντεβού

Έφτασα έξω από το γκαράζ του Λούι, και είδα τον Ρικάρντο να μιλάει μαζί του ενώ τον βοηθούσε να επισκευάσει μία μηχανή. Ένιωσα αμηχανία για μία στιγμή και ήμουν σίγουρη πως ο ξάδερφός μου δε θα σταματούσε να με πειράζει ποτέ για το Ρικάρντο. Άφησα μία ανάσα να βγει και μπήκα όσο πιο χαλαρά μπορούσα μέσα στο γκαράζ.

"Αμόρε, ήρθες κιόλας;" με ρώτησε ο Λούι και μου έκλεισε το μάτι πονηρά.

"Γεια σου Λούι, γεια Ρικάρντο." προσπάθησα να πω χαλαρά όμως η αμηχανία που ένιωθα ήταν εμφανής ακόμη και στον τόνο της φωνής μου.

Ο Ρικάρντο μου χαμογέλασε γλυκά ενώ αποχαιρέτισε τον Λούι.

"Εμείς πηγαίνουμε, θα στην επιστρέψω σώα και αβλαβή." είπε στον ξάδερφό μου ο οποίος τον απείλησε πως αν πάθω τίποτα θα τον σκοτώσει.

Έπιασε το χέρι μου και με οδήγησε στη μηχανή του. Είχε πάρει μαζί του και δεύτερο κράνος για 'μένα, και χαμογέλασα διάπλατα όταν το είδα. Προσπάθησα να μην επεξεργαστώ πολύ τη μηχανή του, μιας που μου θύμιζε τη Μία, όμως αυθόρμητα η εικόνα του Αντριάνο έκανε επίθεση στο μυαλό μου.

"Κρατήσου!" είπε πάνω από τον ώμο του ο Ρικάρντο και με έβγαλε από τη σκέψη του Άντρι.

Κρατήθηκα πάνω του και μύρισα ένα μεθυστικό άρωμα όσο είχα γείρει κοντά του.

Δεν πρέπει να σκέφτομαι τον Αντριάνο. Απόψε θα έπρεπε να σκέφτομαι μόνο τον Ρικάρντο και πως θα επανορθώσω τα πράγματα! μάλωσα τον εαυτό μου και ρούφηξα όσο περισσότερο από το άρωμα του μπορούσα. Αυτός ο άνθρωπος με χαλάρωνε περισσότερο απ' ό,τι πίστευα.

Φτάσαμε λίγο πιο έξω από το Τορίνο, στην Βασιλική της Σουπέργα. Είχα δει το μέρος από φωτογραφίες, όμως ποτέ δεν είχα πάει εκεί. Πάρκαρε τη μηχανή του εκεί όπου απλωνόταν το πάρκο της Σουπέργα, και έπιασε το χέρι μου για να φτάσουμε κοντά στο τέλος του χωματόδρομου. Η θέα που σου πρόσφερε αυτός ο λόφος, σου έκοβε την ανάσα. Ειδικά αυτήν την ώρα που το πιο ωραίο ηλιοβασίλεμα προβαλλόταν μπροστά μας.

"Σίγουρα ξέρεις πως να εντυπωσιάζεις μία κοπέλα!" είπα αυθόρμητα ενώ βολευόμουν στο χώμα δίπλα του.

"Χαίρομαι που μία θέα σαν κι αυτή μπορεί να σε εντυπωσιάσει!" νομίζω πως το εννοούσε πραγματικά αυτό που είπε, πράγμα που με παραξένεψε και γύρισα να τον κοιτάξω για να καταλάβω τα λόγια του.

"Αν όχι αυτή η θέα, και αυτή η ώρα που δύει ο ήλιος, τότε τι άλλο θα μπορούσε να με εντυπωσιάσει;" τον ρώτησα εγώ παραξενευμένη κι αυτός μου χαμογέλασε στραβά.