Letters from Wheel {TYS2023}

Κεφάλαιο 26ο - Ταξίδι αναζήτησης

Ο Φεβρουάριος μπήκε για τα καλά. Είχε περάσει ένας ολόκληρος μήνας και εκείνος περνούσε σχεδόν όλη τη μέρα του κλεισμένος στο δωμάτιό του να διαβάζει και να ξαναδιαβάζει τα γράμματα εκείνης που του είχε πάρει το μυαλό.

Γινόταν να είχε ερωτευτεί μία κοπέλα που δεν είχε δει ποτέ του; Να νιώσει τόσο κοντά της; Να δει μέσα στην ψυχή της μέσα από τα γράμματά της; Ήθελε να την γνωρίσει. Έπρεπε να την γνωρίσει! Από τη μέρα που διάβασε τα γράμματά της δεν μπορούσε να τη βγάλει από το μυαλό του. Πλέον δεν τον ένοιαζε αν περπατούσε ή όχι, αν πέτυχε η εγχείρησή της, έπρεπε να μάθει ποια είναι. Να την βρει και να την κάνει ευτυχισμένη. Να της δείξεις μία άλλη πλευρά του κόσμου που εκείνη δεν είχε δει, δεν είχε νιώσει. Χάρη στο ατύχημά της είχε βιώσει το ρατσισμό των ανθρώπων και τη λύπηση που έδειχναν προς το μέρος της, όμως αυτός ήθελε να της μάθει τον έρωτα και την αγάπη. Να της δείξει πως υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που δεν τους νοιάζει αν έχεις δύο πόδια για να περπατήσεις ή κάποιο βοήθημα, αρκεί να έχεις ψυχή και καρδιά που να είναι όμορφη και να αξίζει. Κι αυτός ήταν σίγουρος πως εκείνη άξιζε! Άξιζε κάθε ευτυχία αυτού του κόσμου κι αυτός ήθελε να της την προσφέρει απλόχερα.

"Αντριάνο, θα βγεις επιτέλους από το δωμάτιό σου; Μεσημέριασε!" φώναξε η μητέρα του κι αυτός έφερε τα γράμματά της στο στήθος του πριν τα αφήσει πάνω στο γραφείο του.

Κατέβηκε κάτω στο σαλόνι του ξενοδοχείου και βρήκε τους γονείς του να κάθονται σε αυτό και να μιλάνε.

"Επιτέλους άφησες τα γράμματα στην άκρη. Τι γίνεται; Νομίζω πως χάνω το γιο μου!" παραπονέθηκε η Αλεσσάντρα κι εκείνος έκατσε βαριεστημένα στον καναπέ δίπλα τους.

"Άσε την γκρίνια μαμά. Απλώς δεν ξέρω, νιώθω διαφορετικά από τότε που διάβασα τα γράμματα της. Είδα έναν άλλον κόσμο που δεν είχα ξαναδεί και ούτε είχα φανταστεί ποτέ. Φαντάσου τι έχει περάσει εκείνη τόσα χρόνια δίπλα σε ανθρώπους τόσο κακούς. Όσο είμαστε υγιείς και καλά δεν μας νοιάζει τίποτα και κανένας άλλος πέρα από τον εαυτό μας, όμως όταν εμείς παθαίνουμε κάτι τότε βλέπουμε το πραγματικό πρόσωπο των ανθρώπων γύρω μας. Πόσοι θα έμεναν δίπλα μας αν είχαμε κάποιο πρόβλημα υγείας; Πόσοι θα μας στήριζαν για να το ξεπεράσουμε αυτό, και πόσοι θα έτρεχαν μακριά μας για να μη χαλάσει η δική τους εικόνα, επειδή απλά είναι δίπλα σε κάποιον άρρωστο; Θέλω να την βρω, πρέπει να την ψάξω! Θέλω να δω πως είναι και πως νιώθει! Πρέπει να της δείξω πως υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που δεν είναι ρατσιστές και πραγματικά νοιάζονται για το συνάνθρωπό τους!" εξομολογήθηκε εκείνος και οι γονείς του αντάλλαξαν μία γρήγορη ματιά μεταξύ τους.