Letters from Wheel {TYS2023}

Κεφάλαιο 20ο - Συγγνώμη

25/12/2006

Αγαπημένε μου Παράδεισε,

σήμερα είναι Χριστούγεννα και όλες οι οικογένειες έχουν μαζευτεί γύρω από το οικογενειακό τραπέζι για να γιορτάσουν και να φάνε ένα χορταστικό γεύμα. Εγώ είμαι δίπλα σε αγαπημένα πρόσωπα όμως και πάλι, αυτή η μελαγχολία δεν έχει φύγει από τη ζωή μου μετά το ατύχημα. Φυσικά, κανείς δε γνωρίζει την ύπαρξή της, και ούτε την έχω δείξει σε κανέναν όμως το χαμόγελό μου πλέον, δεν είναι το ίδιο όπως κάποτε. Χαίρομαι που είμαι ζωντανή και αναπνέω, και χαίρομαι που μπορώ να κάνω μεγάλους περιπάτους με το καροτσάκι μου. Όμως δεν παύει να με λυπεί το γεγονός πως δεν πρόκειται να ξανασταθώ στα πόδια μου, πως δε θα ξανατρέξω και δεν θα ξαναπερπατήσω...πως δε θα ξαναοδηγήσω... Έχασα κάθε ελπίδα τη μέρα που οι γιατροί μου ανακοίνωσαν πως πλέον δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να ξανασηκωθώ από το καροτσάκι μου. Οι νευρολόγοι δεν έχουν αντιμετωπίσει ξανά τέτοιου είδους περίπτωση και τα ιατρικά εργαλεία που έχουν εδώ δεν είναι αρκετά για να μου δώσουν και πάλι την κίνηση. Από το ατύχημα κι έπειτα έκανα τρία χειρουργεία μήπως καταφέρω να ξαναπερπατήσω, άρχισα φυσικοθεραπείες και προσπάθησα αρκετά για να κερδίσω την παράλυση, όμως τελικά δεν τα κατάφερα. Εκείνη είναι πιο δυνατή από 'μένα, όμως εγώ δεν το έχω βάλει κάτω ακόμη. Θέλω να πιστεύω πως θα έρθει η μέρα που θα τρέχω ανέμελη στους δρόμους κι όλα αυτά θα θυμίζουν ένα μακρινό όνειρο. Είμαι σχεδόν σίγουρη πως θα τα καταφέρω! Πρέπει να σε αφήσω τώρα γιατί άρχισαν οι προπόσεις. Χρόνια Πολλά Παράδεισε!

-Wheel

Μόλις άνοιξα τα μάτια μου οι γονείς μου με πλησίασαν με δάκρυα στα μάτια.

"Μωρό μου, επιτέλους ξύπνησες!" είπε ο μπαμπάς μου μόλις ήρθε στο πλευρό μου.

"Είσαι καλά, πως νιώθεις;" ήθελε να μάθει η μαμά μου κι ένιωσα τύψεις να με πλημμυρίζουν.

Δεν τους άξιζε να το περάσουν όλο αυτό το βασανιστήριο για 'μένα. Επειδή εγώ είμαι ανώριμη και εθισμένη στις μηχανές, και έπαιρνα μέρος σε παράνομους αγώνες. Πως θα τους εξηγούσα τώρα; Και πως θα με συγχωρούσαν μετά απ' αυτό; Σίγουρα θα είχα χάσει την εμπιστοσύνη τους μια για πάντα!

"Μαμά, μπαμπά, συγγνώμη..." κατάφερα να πω πριν δάκρυα αρχίσουν να θολώνουν την όρασή μου.

Το μηχάνημα δίπλα μου άρχισε να ακούγεται πιο έντονα, οι παλμοί μου ανέβηκαν στα ύψη και ο τρόμος διαγράφτηκε στο βλέμμα των γονιών μου.

"Ηρέμησε κοριτσάκι μου, μην αγχώνεσαι και μη στεναχωριέσαι. Σημασία έχει ότι είσαι εδώ μαζί μας. Κοντέψαμε να σε χάσουμε, όμως τώρα είσαι εδώ και τίποτα άλλο δεν έχει σημασία." με καθησύχασε η μαμά μου και με αγκάλιασε σφιχτά.

Προσπάθησα να ανακαθίσω καλύτερα στο άβολο κρεβάτι του νοσοκομείου και στηρίχτηκα στα χέρια μου για να σηκώσω και το υπόλοιπο σώμα μου προς τα πάνω, όμως δεν κατάφερα να κάνω καμία κίνηση. Οι γονείς μου αντάλλαξαν ένοχες ματιές μεταξύ τους κι η μαμά μου άφησε ένα λυγμό να βγει από τα χείλη της, πριν ξεσπάσει σε βουβά κλάματα.

"Τι συμβαίνει; Γιατί δεν μπορώ να κουνηθώ;" ρώτησα κι ένιωθα πάλι τους σφυγμούς μου να αυξάνονται.

"Αγάπη μου, ηρέμησε. Όλα θα πάνε καλά. Ίσως να είναι κάτι προσωρινό, κάτι νευρικό. Θα έρθει ο γιατρός να σε εξετάσει!" προσπάθησε να με καθησυχάσει ο μπαμπάς μου αυτή τη φορά, όμως κι εκείνος φαινόταν ένα ράκος.

Είχα αγχωθεί και είχα τρομοκρατηθεί ταυτόχρονα. Δεν μπορούσε να είναι αλήθεια. Είχα μείνει παράλυτη!