Letters from Wheel {TYS2023}

Κεφάλαιο 22ο - Το φιλί

22/07/2008

Αγαπημένε μου Παράδεισε,

πάει τόσος καιρός από την τελευταία φορά που σε αντίκρυσα, που στάθηκα μπροστά σου. Ποιος να φανταζόταν πως θα ερχόταν η μέρα που θα σε νοσταλγούσα; Πέρασε τόσος καιρός που προσπαθώ να αποδείξω σε όλους πως είμαι καλά με τον εαυτό μου έτσι όπως είμαι, και πως είμαι ευγνώμων που μπορώ μόνο και αναπνέω. Όλοι βλέπουν πόσο έχω ωριμάσει πλέον, όμως νομίζουν πως έχουν ακόμη μπροστά τους μία ευάλωτη κοπέλα. Θέλω να τους αποδείξω πως κάνουν λάθος όμως ακόμη δεν έχω καταφέρει και πολλά. Δύο χρόνια τώρα που σπουδάζω Ψυχολογία, έχω καταφέρει να ψυχολογώ άψογα τους άλλους και το μόνο σίγουρο είναι πως αυτοί μία ζωή θα με βλέπουν σαν το κοριτσάκι στο αναπηρικό καροτσάκι που χρειάζεται βοήθεια. Βοήθεια και κάποιον σύντροφο για να συνεχίσω τη ζωή μου. Μα τι σύντροφο να βρω όταν το μυαλό μου ακόμη σκέφτεται εκείνον; Όταν η καρδιά μου ακόμη πονάει για εκείνον; Τι σύντροφο να βρω που θα θέλει να έχει στο πλάι του μία κοπέλα με ειδικές ανάγκες; Τι σύντροφο να βρω όταν ξέρω πως θα ραγίσω την καρδιά του, επειδή η δική μου είναι δοσμένη αλλού; Ήδη έχω πληγωθεί στο παρελθόν και έχω πληγώσει κι εγώ κάποιον, δεν θέλω να πληγώσω ξανά κανέναν άλλον. Μόνη μου θα είμαι μία ζωή... Ίσως να είναι καλύτερα έτσι... Καλύτερα να μείνω μόνη μου!

-Wheel

Ο χτύπος της πόρτας με έκανε να γυρίσω προς το μέρος της καθώς εκείνη άνοιγε διάπλατα. Η μητέρα μου μπήκε μέσα στο δωμάτιο αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι κάποιος άλλος στεκόταν πίσω της.

"Αγάπη μου ήρθε ένας φίλος σου να σε δει." με ενημέρωσε εκείνη κι εγώ πάγωσα στη θέση μου.

"Ρίκι..." ψιθύρισα καθώς εκείνος περνούσε το κατώφλι της πόρτας ενώ η μητέρα μου έβγαινε.

"Γεια σου όμορφη!" με χαιρέτησε εκείνος και κάθισε δίπλα μου στο κρεβάτι.

"Τι κάνεις εσύ εδώ;" ρώτησα παραξενευμένη.

"Ο Λούι μου είπε τι έγινε και ήθελα να έρθω να σε δω. Πως είσαι;" απάντησε ειλικρινά εκείνος κι εγώ ανασήκωσα τους ώμους μου.

"Ανάπηρη υποθέτω, αλλά ευγνώμων που ζω." χαμογέλασα κι εκείνος έκανε το ίδιο.

"Ευτυχώς που είσαι καλά! Ξέρω πόσο σημαντικό είναι να έχεις τα πόδια σου και να στηρίζεσαι σε αυτά, αλλά ας μην ξεχνάμε πόσο σημαντικό είναι που μπορούμε και αναπνέουμε! Που ξέρεις; Μπορεί κάποια μέρα να ξαναπερπατήσεις! Μην πτοείσαι! Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο." προσπάθησε να με ενθαρρύνει να συνεχίσω και ίσως να είχε δίκιο σε κάποια πράγματα.

"Στην Ιταλία απ' ό,τι είπαν οι γιατροί του νοσοκομείου της Ρώμης, δε διαθέτουν ούτε τα απαραίτητα εργαλεία ούτε και τόσο εξιδανικευμένο γιατρό για να αναλάβει την περίπτωσή μου, όμως δε χάνω τις ελπίδες μου. Θέλω πολύ να ξαναπερπατήσω!" αποκρίθηκα εγώ κι εκείνος χάιδεψε το μάγουλο μου.

"Μη χάσεις ποτέ τις ελπίδες σου, και μη πάψεις ποτέ να πιστεύεις. Όπως κι αν είσαι σε καροτσάκι ή όχι, είσαι η πιο ατρόμητη κοπέλα που ξέρω. Μην ξεχάσεις ποτέ πια ήσουν και μη χαθείς μέσα σε άσχημες σκέψεις. Μπορεί να έρθουν δύσκολες μέρες, όμως πρέπει να φανείς δυνατή. Πάντα μετά τη βροχή, βγαίνει το ουράνιο τόξο...μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό!" με μάγεψε με τα λόγια του και συνειδητοποίησα πόσο δίκιο είχε.

Ο Ρικάρντο ήταν ένας απίστευτος άνθρωπος, και ήμουν πολύ τυχερή που τον είχα γνωρίσει και είχε μπει στη ζωή μου. Μισούσα τον εαυτό μου που τον είχα πληγώσει, κι αν μπορούσα να αλλάξω τα πράγματα θα το έκανα, όμως δυστυχώς στο μυαλό μου τριγυρνούσε ακόμη ο Αντριάνο.

"Ρίκι σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Λυπάμαι που έπρεπε να σε πληγώσω, μακάρι να ένιωθα διαφορετικά, αλλά..." προσπάθησα να του εξηγήσω όμως με διέκοψε.

"Θα είμαι πάντα εδώ...αν αλλάξεις γνώμη... Συγγνώμη γι' αυτό που θα κάνω, αλλά θέλω να το κάνω από τη μέρα που σε γνώρισα!" εξομολογήθηκε και πριν προλάβω να ρωτήσω τι ακριβώς εννοούσε, είχε ήδη ενώσει τα χείλη μου με τα δικά του.

Αυτό το φιλί ήταν γλυκό σαν αυτόν, και είχε τη γεύση μέντας. Έκλεισα τα μάτια μου να το απολαύσω και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει άτακτα. Για μια στιγμή το μυαλό μου είχε ξεχάσει τον Αντριάνο, κι έκανε όνειρα για 'μένα και το Ρικάρντο.