Letters from Wheel {TYS2023}

Κεφάλαιο 21ο - Επισκέψεις

06/04/2007

Αγαπημένε μου Παράδεισε,

κάθε μέρα που περνάει η μελαγχολία μου γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Μαζί της έρχεται και η απελπισία, και όνειρα που πλέον καταστρέφονται μπροστά στα μάτια μου. Οι γιατροί μου έχουν κόψει τα φτερά, όμως οι γονείς μου συνεχίζουν να επιμένουν πως θα βρούμε μία λύση για να ξαναπερπατήσω. Έχουν αρχίσει και ψάχνουν τους καλύτερους νευρολόγους στο εξωτερικό έτσι ώστε να με υποβάλουν σε καινούρια χειρουργεία, με καινούριες ελπίδες να γεννιούνται απλώς για να ξαναπεθάνουν μπροστά στα μάτια μου. Δεν ξέρω αν μπορώ να συνεχίσω άλλο έτσι, δεν ξέρω αν θέλω να πιστέψω ότι θα περπατήσω ποτέ ξανά στη ζωή μου...ξέρω πως το θέλω με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου, όμως δεν θα αντέξω να κάνω άλλα άσκοπα όνειρα που δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν ποτέ. Όλοι γύρω μου μου λένε να έχω πίστη, μα πως γίνεται να πιστέψω κάτι που η επιστήμη δεν μπορεί; Κάτι που είναι τόσο μακρινό και ανέφικτο να συμβεί; Δε θέλω να τους απογοητεύσω... Δε θέλω να απογοητευτώ ούτε κι εγώ η ίδια...

-Wheel

Μου έκαναν αρκετές εξετάσεις...όμως το αποτέλεσμα ηταν ίδιο. Ήμουν ανάπηρη πλέον και θα έπρεπε να συνηθίσω το καινούριο μεταφορικό μέσο, ένα καροτσάκι. Από τις ρόδες της μηχανής μου, κατέληξα στις ρόδες του αναπηρικού μου καροτσιού. Όχι άσχημα, έτσι; Απ' ό,τι μου είπαν δεν έφταιγα εγώ για το ατύχημα. Η οδηγός ενός αυτοκινήτου έχασε τον έλεγχο του οχήματός της και με τράκαρε. Εγώ πετάχτηκα λίγο πιο μπροστά, ενώ η μηχανή μου κάτι μέτρα πιο κάτω στο δρόμο. Η κοπέλα ήρθε και μου ζήτησε συγγνώμη και παρόλο που στην αρχή δεν ήθελα να την δω, όταν το έκανα κατάλαβα πόσο πολύ λυπόταν και είχε στεναχωρηθεί γι' αυτό που μου είχε προκαλέσει.

Έτσι, πέρασαν οι μέρες μου στο νοσοκομείο της Ρώμης, και ενώ οι γιατροί ήθελαν να με βοηθήσουν, δεν είχε απομείνει τίποτα άλλο για να κάνουν. Γύρισα πίσω στο Τορίνο με τους γονείς μου και κανείς από την παρέα μου στη Ρώμη δεν είχε μάθει κάτι για το ατύχημα. Άλλωστε οι γονείς μου δεν έδωσαν τα στοιχεία μου στη δημοσιότητα, οπότε το ατύχημά μου αναφέρθηκε στις ειδήσεις χωρίς να αναφερθούν τα πρόσωπα που είχαν εμπλακεί σε αυτό.

Οι γονείς μου μου ζήτησαν εξηγήσεις για τη μηχανή και το ατύχημα και τους αποκάλυψα όλη την αλήθεια για τους παράνομους αγώνες χωρίς να αναφέρω τον Αντριάνο και το Λουίτζι. Δεν ήθελα να τους μπλέξω και ούτε να τους κατηγορήσουν οι δικοί μου, για τις δικιές μου ανώριμες αποφάσεις και πρωτοβουλίες. Έτσι, πήρα όλη την ευθύνη πάνω μου, κι ενώ πίστεψα πως οι γονείς μου δε θα μου ξαναμιλούσαν μετά από όλα αυτά τα ψέματα, εκείνοι στάθηκαν δίπλα μου ακόμη περισσότερο.

Την πρώτη μέρα που γυρίσαμε στο Μονκαλιέρι, στο σπίτι μας, είχα τρεις επισκέψεις. Η πρώτη ήταν η Μαρία που ήρθε να δει πως είναι και να μου ανακοινώσει πως θα είναι η προσωπική μου οδηγός. Η δεύτερη ήταν από τον Λούι που μου ζήτησε άπειρες συγγνώμες γιατί ένιωθε υπαίτιος κατά κάποιον τρόπο για το ατύχημά μου. Η τρίτη και απρόσμενη...ήταν ο Ρίκι!