Letters from Wheel {TYS2023}

Κεφάλαιο 17ο - Letters from Wheel

10/12/2005

Αγαπημένε μου Παράδεισε,

έπρεπε να έρθουν έτσι τα πράγματα για να καταλάβω την αξία σου. Έπρεπε να βρίσκομαι εδώ, σε αυτήν τη θέση για να ανοίξω πραγματικά τα μάτια μου και να δω καθαρά. Όλοι έχουμε μάτια, αλλά πόσοι βλέπουμε στ' αλήθεια; Πόσοι χρησιμοποιούμε στην πραγματικότητα τα μάτια μας για να δούμε και πόσοι όχι; Θα αναρωτιέσαι για τι πράγμα σου μιλάω τόση ώρα. Μα για τα μάτια της ψυχής ,φυσικά! Μόνο με αυτά μπορείς να δεις την πραγματικότητα, γιατί τα άλλα μάτια που έχουμε όλοι οι άνθρωποι, δεν μπορούν να δουν τίποτα πέρα από τη μύτη τους. Πέρασα αρκετό καιρό να σε κοιτάζω, και να τρομάζω στην εικόνα σου. Δεν είναι ειρωνέια πως τώρα τρομάζω με τη δική μου εικόνα; Πέρασα τόσο καιρό να σε χαρακτηρίζω με τα πιο άσχημα επίθετα που υπάρχουν. Δεν είναι ειρωνεία πως τώρα οι άλλοι χαρακτηρίζουν εμένα με διάφορα επίθετα; Περνούσα από δίπλα σου κι ανατρίχιαζα... Τώρα, περνάω δίπλα από καθρέφτες και τρομάζω βλέποντας τον εαυτό μου, έτσι, σε αυτήν τη θέση. Κι όμως, τώρα μετανιώνω για όλες εκείνες τις φορές που δεν μπόρεσα να δω καθαρά, όπως έπρεπε. Πως γινόταν να μη μπορώ να δω την ομορφιά σου; Πως γίνεται τόσο καιρό να ήμουν τυφλή; Πάνε τόσες μέρες που έρχομαι σε αυτό το σημείο όπου έγιναν όλα. Κάθομαι και σε κοιτάζω και σκέφτομαι πως θα είχαν έρθει τα πράγματα αν είχα πάρει διαφορετικές αποφάσεις όλα τα βράδια που ήμουν εδώ. Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχα έρθει ποτέ εδώ, αν δεν είχα μάθει ποτέ γι' αυτό το μέρος. Κουράζω το μυαλό μου δημιουργώντας από την αρχή, ξανά και ξανά, διάφορα σενάρια που δεν καταλήγουν σε αυτό το ίδιο αποτέλεσμα... Με εμένα πλέον νεκρή.

-Wheel

Άλλο ένα βράδυ που το είχα σκάσει από το σπίτι και οδηγούσα προς την αλάνα στο Φιουμιτσίνο. Πάλι ετοιμαζόμουν για ακόμη έναν παράνομο αγώνα μαζί με τους άλλους της παρέας. Είχα εθιστεί πλέον σε αυτούς και ήταν ο μοναδικός τρόπος να ξεφύγω από την καθημερινή μου ρουτίνα και από ό,τι με στοίχειωνε. Πριν λίγες μέρες ήταν τα γενέθλια μου και δεν είχα όρεξη ούτε αυτά να γιορτάσω πλέον. Ένιωθα αποξενωμένη από όλους κι από όλα και είχα χάσει το νόημα της ζωής. Περίμενα τα τελευταία αποτελέσματα από την έρευνα των γονιών μου για να φύγουμε επιτέλους από εδώ.

Έφτασα στην αλάνα και το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στο χώρο. Ο Αντριάνο είχε επιστρέψει, και για ακόμη μία φορά είχε φέρει και τη Στέλλα μαζί, ή το αστέρι του όπως την αποκαλούσε. Δεν ήθελα να μείνω και να ακούσω τις ιστορίες από το ζευγαράκι της χρονιάς, γι' αυτό γκάζωσα τη μηχανή και έκανα μία κλειστή στροφή για να γυρίσω από εκεί που ήρθα. Είχε αρχίσει να ψιχαλίζει. Ο δρόμος μου με οδήγησε έξω από εκείνο το απαίσιο σπίτι, όταν μία βροντή ξέσπασε στο χώρο κι ένιωσα την άσφαλτο να δονείται. Δεν κατάλαβα τι συνέβη, όμως ένιωσα ένα χτύπημα και το σώμα μου να μετατοπίζεται αυτόματα.

Άνοιξα τα μάτια μου και ένας οξύς πόνος με διαπέρασε. Ήταν ακόμη σκοτάδι και δεν μπορούσα να δω καθαρά, όμως μπορούσα να διακρίνω τη μηχανή μου κάτι μέτρα πιο πέρα από το σώμα μου. Ένα αμάξι ήταν σταματημένο λίγο πιο μακριά από εμένα, και ο οδηγός του με μανία πατούσε τα κουμπιά στο κινητό του.

"Βοήθεια, σας παρακαλώ βοηθήστε με!" ήταν το τελευταίο πράγμα που άκουσα προτού χαθώ μέσα στη λήθη.