Yetim Kızın Aşkı

BÖLÜM-3

(Düzenlendi)

(2.bölümden hatırlatma.)

Mehmet Bey uzun bir süre konuşmayarak kafasını toparlaldı. Sonra konuşmaya başladı.

"Kızım, biliyorsun ki benim bir düzenim var Ankara'da. Gitmek zorundayım. Biliyorum senin de bir düzenin var burada ama benimle gelmeni istiyorum. Ankara'da yeni bir okula kaydederiz seni. Buradan uzaklaşmak sana da iyi gelir hem. Eşyalarını hazır et gidelim." dediğinde, Miray derin bir nefes almış amcasına bakmıştı.

"Amcam, ölsem hakkını ödeyemem. Bir aydır buradasın. Benimle ilgileniyorsun, işlerinin olmasına rağmen. Sizleri seviyorum. Biliyorum buradan uzaklaşmak bana iyi gelir belki ama ben buradan gitmek istemiyorum. Biliyorum 18'ime daha girmediğim için tek başıma kalamam. Ama Ankara'da yaşamak istemiyorum." dediğinde Mehmet Bey biraz şaşırmıştı.

"O zaman Antalya'ya teyzenin yanına git." dedi Mehmet Bey.

"Hayır amca."

"Peki ne istiyorsun kızım. Seni burada tek başına bırakamayız."

"Biliyorum. Ama ben..." dedikten sonra durakladı. Nasıl diyeceğini bilmiyordu. Çok düşünmüştü, nasıl bir yol izlemesi gerektiğini. Kendince bir sonuca varmış ve bu sonucun doğru bir karar olduğuna inanıyordu. Bir delilikti başkasına göre. Kim böyle bir şeyi kendi isterdi ki.  Amcasının bunu onaylamayacağını da biliyordu ama o inatçı bir kızdı. İstediğini alırdı. Amcasının gözlerinin içine bakarak kararını söyledi.

"Yetimhaneye gitmek istiyorum."

2.Bölüm

Mehmet Bey ilk önce yanlış duyduğunu zannetti. "Ne dedin?" dedi şaşkınlıkla.

"Ne duyduysan o amca. Ben yetimhanede kalmak istiyorum." dedi kararlılıkla.

"Ciddi ciddi benim buna izin vereceğimi mi düşündün? Miray sen ne istediğinin farkında mısın? Çocukça düşünüyorsun. Sen öz aileni kaybetmiş olsan da bir amcan var. Teyzen, halaların var. Gidiyorsun odana eşyalarını topluyorsun hep beraber Ankara'ya gidiyoruz." dedi Mehmet Bey, sinirli ses tonu ile.

"Ben hiçbir yere gelmiyorum amca. Siz istediğiniz yere gidebilirsiniz." dedi Miray.

"Miray! İzin vermiyorum. Böyle bir şeye müsaade edemem." dedi kararlılıkla.

"Ankara'ya gelsem mutlu mu olacağım zannediyorsun amca. Gerçekten oradaki düzene adapte olacağımı mı sanıyorsun? Ben buraya alıştım ve başka bir şehre gitmek istemiyorum."  dedi sinirle Miray.

Mehmet Bey çok sinirlenmişti. Bu öfkeyle devam ederse yeğeninin kalbini kırabilirdi. Bu nedenle "Odana git Miray." dedi. Miray ise kendisini anlamak istemeyen amcasına sinirlenmiş ayaklarını yere vura vura odasına gidip kapıyı ardından sertçe kapattı.

O buraya alışmıştı, ailesinin mezarı buradaydı, sevdiği buradaydı. Nasıl giderdi anıları çok olan bu şehirden? Kendi ayaklarının üzerinde durabilirdi. O güçlü bir kızdı.

Dolabın üstünde duran bavullarını indirdi. Dolabında olan çoğu eşyayı, kitaplarını koydu. Aile resimlerini koydu. Her şeyi bitince de saatin akşam onu gösterdiğini gördü. Yarının zorlu geçeceğini tahmin ederek derin bir iç çekip yattı.

*

Sabah kalktığında daha güneş bile doğmamıştı. Bugün olacakları az çok biliyordu. Amcası ona yine çok kızacaktı ama onu gönderecekti biliyordu. İçindeki sıkıntı ile kıyafetlerini giyinip pijamalarını da bavulun bir gözüne tıkıştırdı. Yatağını da topladıktan sonra üzerine oturdu.