Bitch For A Purpose

CHAPTER 8

CHAPTER 8

CHASTENE’S POV

 

            “Long time no see. Gretel...”I am speechless.

I looked at him. Poker faced.

“Bah Grets, ano, titignan mo lang ako? Di mo ba ako namiss?” He winked at me. Ang hangin. Grabe! Signal number four ba? Ay wait, may bagyo ba? Ang kapal naman ng mukha niya para tanungin pa ako huh! Nahiya naman ang yelo sa North pole sa kapal ng mukha niya! At dahil mainit ang ulo ko—bigla—at hindi ko matake, ipasa ko kaya sakanya? Napapaso na ako eh! *Go Chas. Push mo lang yan.*  Whatever.

“No, I don’t.” I snobbed him.

“Pwede mo namang sabihing oo eh. It won’t harm me.” He shrugged. Ya-BANG! G-R-R!!!

“I’m not a LIAR.” I looked at him and stressed out the word liar.

“I don’t think so.” I just raised my eyebrow. “Talaga? Bakit ba parang ang bitter mo?” Tapos hinila niya yung upuan sa tabi ko at umupo. Pang-apat kasi itong table namin ni Reina. Grabe lang ah, feel na feel niya.

“Oh really?” I exagerated my tone. “Bakit naman ako magiging bitter sayo? Naging tayo ba?”

“No—”

“Oh yun naman pa—”

“Let me finish first.” Tinakpan niya ang bibig ko. Nanlaki ang mga magaganda kong mata. Tinignan ko si Reina at mukhang nasa state of shock parin siya. Ano? Mabagal ang connection? Nagbu-buff? “Hindi nga naging tayo pero may pinagsamahan naman tayo. Right?”

I looked at him in the eyes. Tinanggal ko ang kamay niya sa bibig ko at tinignan siya sa mga mata. When I did that, he smirked. A smirk na nakakaloko. Grabe lang talaga, once a gago always a gago. “Pinagsamahan ba Hans? Meron ba? I can’t remember anything eh.”

“Ouch.” Then he put his left palm on his chest, kunwari nasaktan talaga. “Di bale. GAWA nalang tayo ulit.” Parang medyo malakas ang boses niya kaya napatingin yung nasa katabing table namin. Eh? Gawa? Anong gagawin namin? *BITCH! You’re so green.* The eff brainy? Eepal ka na naman? *So what?* Whatever. Ang green naman kasi talaga eh...

“Anong gagawin nila mommy?” I saw the kid beside us asking his mom. Maybe he’s around three to four years old.

“U-uh, ah ano baby... a-no—” Hindi natapos ng mommy niya yung pagsagot sa baby niya dahil biglang tumakbo yung bata palapit samin.

Humarap siya sa kausap ko. “Kuya, ano pong gagawin niyo? Can I join?” Pffffft—what the? That’s him, trying to supress his laugh.

“Aw, sorry kid. Hindi pwede yun sa mga bata pa eh. When you reach college you can join us sige.” Him. WTF? Ano bang tinuturo niya sa bata? Alam ko namumula na ako sa inis.

“Really?! Can I be college tomorrow? Mukha kasing fun yung gagawin niyo kuya! I want to join!” Lumapit na yung mommy niya samin at kinuha yung baby niya. Bago sila tuluyang umalis, tinignan niya ng masama ang kausap ko.

“Kiddo! Gagawin muna namin then tuturo ko sayo paano!” Nag-thumbs up naman yung bata sakanya at umalis na sila nung mommy niya.