Claimed -ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ-

Γνώθι σαυτόν

Είμαστε όλοι πρόθυμοι να πιστέψουμε αυτό που πιστεύει ο κόσμος για μας.
George Eliot

Malyshka.
Ήταν μια λέξη κατά πάσα πιθανότητα καθοριστική για εκείνη. Μα αυτό, δε θα το καταλάβαινε ποτέ της. Ή τουλάχιστον, όχι όσο η κατάσταση ήταν ακόμη αναστρέψιμη.

Το αρχικό σοκ διαδέχθηκε ένας πνιγμένος θύμος κι η ολοκληρωτική αποδοχή της ιδέας που ζούσε μέσα της πως ήθελαν να την πλησιάσουν.
Κάτι ήθελαν από εκείνη.
Άλλωστε ποιος δεν ήθελε;

Για ώρες μετά κατέπνιγε την περιέργειά της να αναζητήσει τη σημασία της λέξης.
«Αύριο έξι το πρωί προπόνηση» φώναξε στον Carter κι ανέβηκε γρήγορα στο δωμάτιό της αγνοώντας τον Ιάσονα και τον Eric.

Έκλεισε την πόρτα πίσω της, έβγαλε τα ρούχα της, τα τακτοποίησε προσεκτικά στην οργανωμένη ντουλάπα της κι έπειτα σειρά είχαν τα ψιλοτάκουνα παπούτσια της τα οποία εναπόθεσε σ'ενα απ' τα φωτισμένα ράφια.
Εξέπνευσε.

Ο Ιάσονας ήθελε να την σπάσει, να βγάλει από μέσα της συναίσθημα. Ακόμα κι αν αυτό είναι ο απόλυτος τρόμος. Έβαλε μια φόρμα που είχε για πιτζάμα κι ένα στενό τιραντάκι. Έπιασε τα μακριά μαλλιά της σε μια πρόχειρη κοτσίδα και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη.
Όλα είναι καλά.

Μα φυσικά, ήταν αρκετά εύκολο να προσποιείται πως όλα πήγαιναν καλά για εκείνη. Ωστόσο ταυτόχρονα ένιωθε μέσα της ένα άσβεστο κι απύθμενο κενό. Δεν ήταν όλα τόσο καλά όσο έπειθε τον εαυτό της ότι ήταν.
Έριξε νερό στο πρόσωπό της κι άρχισε να ξεβάφεται.
«Όλα καλά εκεί; Σου φέρονται καλά;» η φωνή του αδελφού της ακουγόταν άχνα από το ακουστικό μισή ώρα μετά. Είχε ξαπλώσει στο άνετο κρεβάτι και κοιτούσε το ταβάνι .

«Όλα καλά. Εκεί πως πάνε τα πράγματα ;» ρώτησε ανυπόμονα.
«Προσπαθούμε. Ήμασταν στην αρχή μιας μεγάλης παρακμής που προσπαθούμε να προλάβουμε » της είπε και ρόλλαρε τα μάτια της.

«Αν μου είχες μιλήσει γι' αυτό νωρίτερα θα το είχαμε λύσει» του υπενθύμισε καυστικά κι άκουσε τον Αντρέα να ξεφυσάει.
«Δεν είναι δική σου δουλειά αυτό Ρεβέκκα» το εθεσε όσο πιο απαλά γινόταν μα η οξύθυμη κοπέλα άρχισε να νευριάζει.
«Ήταν σίγουρα πριν 3 χρόνια» πέταξε μια σπόντα πολύ βαριά για τον εγωισμό του αδελφού της.
«Δεν ήσουν έτοιμη» της υπενθυμίζει τα ίδια τα ψεύτικα λόγια της που τότε τον έπεισαν. Γνώριζε καλά πως ο αδελφός της μιλούσε με σφιγμένα τα δόντια.

«Ίσως και να ήμουν»απάντησε ξιπασμένα χωρίς να υπολογίζει φυσικά τις τύψεις που ένιωθε ήδη ο Αντρέας .
«Προσπάθησα να σε σώσω από την καταστροφή του χώρου» συριξε στεγνά.
«Να με σώσεις; Ας γελάσω! Ο μπαμπάς απλώς με έκανε σκληρή! Η Angelica με κατέστρεψε! Και μετά η μαμά σου προσπάθησε να με κάνει πάλι γλυκό κι αθώο παιδί, μα ο μπαμπάς τα κατάφερε καλύτερα ! Και πίστεψε με Αντρέα, τα 4χρόνια που πέρασα μαζί του όσο εσύ σπούδαζες κι οι γονείς σου είχαν χωρίσει ήταν τα πιο καθοριστικά της ζωής μου!Όποτε μην μου φέρεσαι λες κι είμαι από γυαλί , γιατί έχω περάσει πολύ, πολύ χειρότερα απ' ότι μπορείς να φανταστείς! Κι εγώ, εγώ έφτυσα αίμα για να μας φτάσω στην κορυφή! Όχι εσύ! Εγώ!» η Ρεβέκκα του φώναξε μέσα από το ακουστικό, κι αντί γι' απάντηση άκουσε το γνωστό ρυθμικό χτυπήμα από την άλλη γραμμή.
Της το είχε κλείσει.