Claimed -ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ-

Η κτητικότητα προϋποθέτει κτήση.

Όλοι οι άνθρωποι θα ήταν τύραννοι, αν μπορούσαν.
Daniel Defoe

Είναι Δευτέρα.
Μία συνηθισμένη μέρα, η αρχή μιας ακόμη συνηθισμένης εβδομάδας.Μπαινεις γρήγορα και ίσως λίγο απρόσεκτα στο πρώτο Βαγόνι του τραίνου που ανοίγει μπροστά σου. Κάθεσαι στην πρώτη θέση βρίσκεις άδεια.

Ξεφυσάς
Είσαι κουρασμένη και η εβδομάδα δεν βρίσκεται καν στα μισά της
Κάποια στιγμή λίγα λεπτά αργότερα ανασηκώνεις το κεφάλι από την οθόνη του κινητού σου και μηχανικά κοιτάς γύρω σου.
Πρόσωπα που δεν θα θυμάσαι το επόμενο λεπτό βρίσκονται στο ίδιο βαγόνι και το καθένα ακολουθεί τη δική του διαδρομή
Και μετά, μέσα στην ενοχλητική γκρίζα ρουτίνα είναι και εκείνος.
Μα πως δεν τον είχες προσέξει;

Είναι ανέλπιστα όμορφος για έναν άγνωστο στο τρένο, είναι ψηλός μελαχρινός με μεγάλα μελι εκφραστικά μάτια και έχει γείρει όρθιος σε μία γωνιά του βαγονιού κρατώντας ένα βιβλίο
Το να δεις έναν όμορφο άντρα με βιβλιο στο τρένο είναι σπάνιο.
Φαίνεται απορροφημένος από το διάβασμα του μα σύντομα εντοπίζει το ίσως λίγο επίμονο βλέμμα σου και ανασηκώνει τα μάτια του.
Σε κοιτάζει
Και εσύ μπορεί να είσαι καθιστή αλλά σίγουρα,
Για δευτερόλεπτα,
Χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου.
Και δεν μπορείς να κουνηθείς.
Ο ομορφος ξένος σε κοιτά με προσμονή. Ποιος θα μιλήσει πρώτος;
Ωσπου το τρένο φτάνει στη στάση σου.
Ταράζεσαι
Η τώρα η ποτέ σκέφτεσαι
Και απότομα σηκώνεσαι όρθια.
Και με τρεις μεγάλες δρασκελιές
Εχεις βγει από το βαγόνι
Οι πόρτες κλείνουν
Ο άγνωστος σε κοιτά ακόμα
Και το τρένο φεύγει
Και εσύ μουδιασμένη με την καρδιά να χτυπά δυνατά στέκεσαι μπερδεμένη και κοιτάς στο κενό

Το αν που προκυπτει είναι μία διαρκής εφιαλτική σκέψη που σε κατακλύζει με κάθε ελευθερο λεπτό που η δύσκολη καθημερινότητα σου αφήνει.

Και αν του είχες μιλήσει;
Κι αν του έχεις πει Απλώς πώς σε λένε και του είχες δώσει ενα τηλέφωνο;

Τότε ίσως να ειχατε γνωριστεί, μπορεί να ησασταν μαζί μπορεί και όχι
Αρκετές πιθανότητες υπάρχουν να ήσασταν ζευγάρι.
Μπορεί όμως να καταλήγετε απλώς φίλοι
Ενα όμως είναι σίγουρο.
Δεν θα μάθεις ποτέ

Οπότε τώρα μπορείς ελεύθερα να ζήσεις μέσα πλαστική φούσκα της ανεσης σου που μόνη σου έβαλες τον εαυτό σου.
Γιατί τα όρια του λογικού μερικές φορές είναι η χειρότερη σκλαβιά
Και πίστεψέ με δεν υπάρχει χειρότερη τιμωρία από αυτή που σου προσφέρει με κάθε σου λάθος ή δειλία η συνείδησή σου.
Μια αόρατη,γνώριμη,