Kanlı Zambaklar

⚜ KANLI ZAMBAKLAR | PROLOG

PROLOG

Hayatta iki tip insan vardır; evcilik oyununu çocukluk döneminde bırakanlar ve büyüdükçe bu oyunu gerçek dünyada, gerçek insanlarla oynamaya devam edenler. İki numaralı insan tipi oldukça tehlikelidir. Çünkü onlar çocukluklarından beri bir dediği iki edilmemiş, varlıklı insanların çocuklarıdır. Onlara hayatta kendilerinden daha önemli hiç kimsenin ve hiçbir şeyin olmadığı öğütlenmiş, kendileri dünyanın merkezi olduklarına inandırılmıştır. Bu yüzdendir ki, etrafındaki insanların hayatını mahvetmiş olmak onları öyle fazla etkilemez. Hatta hiçbir şey olmamış gibi hayatlarına devam edebilirler.

Masum bir insan onlar yüzünden ölmüş olabilir. Telaşa gerek yoktur, çünkü onlar ertesi gün sanki ölen küçücük bir sinek veya lüzumsuz bir böcekmiş gibi yaşamlarına kaldıkları yerden devam edebilirler. Ve biliyor musunuz, zerre vicdan azabı duymazlar. Asla!

Siz birini ufacık bir konuda kırdığınız vakit bile günlerce, gecelerce düşünüyorsunuz ya, hani uykularınız kaçıyor. Onların kılı bile kıpırdamıyor sebep oldukları herhangi birinin ölümüne karşı, bilin istedim. Sizce de bu adaletsiz değil mi? Yani kendilerini oyun sandıkları bu dünyanın kurucuları gibi hissetmeleri, insanlara hükmetmeleri... Hâlbuki onlar da bizim gibi basit birer insan. Ne kadar çok paraları olursa olsun bu onların aciz insanlar olduklarını değiştirmiyor. Ve kendileri yüzünden yitip giden insan canları öyle pek umurlarında olmuyor, üzerinde çok da düşünmüyorlar yani. Vicdan yapıp üzülmek şöyle dursun, o insanlardan üstün bile görüyorlar kendilerini. Onlara göre ölen insanlar sanki günahları için verilen basit kurbanlar. Yani dertlenmek, üzülmek, vicdan azabı çekmek onlara göre bir davranış değil.

İşte bu aşamada devreye ben giriyorum. Onların vicdan azabı olmaya geliyorum. Hayır, zengin düşmanı değilim. Her varlıklı insan böyledir de demiyorum. Benim davam başka. Ailelerinin nüfuzlu tanıdıklarını kullanıp yaptıkları pisliğin bedelini ödemeden paçayı kurtaran o üç hergelenin işini bitireceğim.

Ama bunu basit yoldan yapmayacağım. Ölümleri acılı olsun istiyorum. Ne demişler, intikam soğuk yenen bir yemektir. Onları bir silah çekip vurursam ardında bıraktıkları enkazların belki de cesetlerin ne yaşadığını, ne hissettiğini anlamazlar. Nasıl büyük acılar içinde ölüp yok olduğunu... Acaba korkmuş muydu, yani ölmeden önce o kadar vakti olmuş muydu?

Kimden ya da neden bahsettiğime dair en ufak bir fikriniz bile yok değil mi? Öğreneceksiniz. Biraz sabır.

Herkes er ya da geç yaşattığını yaşayacak! Her şeyin bir bedeli olduğunu o adamlar da öğrenecek. Herkes yaptığı hatanın, işlediği suçun sorumluluğunu almalı, bunun sonuçlarına katlanmalı. Ben bu hayat dersi için canımı ortaya koymaya hazırım.

...