Choose me{ALMOST DONE}

Chapter 18 - Am I wrong

Ik ren zo hard als het maar zijn kan een kant op.

Op dit moment wil ik terug naar huis. Naar het vertrouwde Nederland, naar mijn kamer. Maar het kan niet. Ik moet me sterk houden. Ik moet terug naar het huis van BTS.

Ik besluit om iemand te bellen die me kan ophalen. Ondertussen scrol ik tussen mijn contacten. De eerste die ik tegenkom is Taehyung, dus bel ik hem.

'Y/n? Waarom bel je me?'

'Kun je me ophalen alsjeblieft.. ik sta bij een brug bij een straat met restaurants..'

'....ik ben er zo'

Ik hang op en wacht totdat hij verschijnt. Ik voel me nu letterlijk als een wrak. Ik doe mijn handen voor mijn gezicht en begin te huilen.

Als ik twee armen om me heen voel geslagen, kijk ik op en zie de ogen van Taehyung. Ik druk mijn hoofd tegen zijn borst aan en huil. Hij wrijft zachtjes over mijn hoofd en probeert me te sussen.

Langzaam neemt hij me mee richting de auto plaatst me in de voorstoel.
Zodra hij zelf ook in de auto zit, slaat hij weer zijn armen om me heen en vraagt: 'wat is er gebeurd? Heeft Hoseok je iets aangedaan?'

Ik kijk op in zijn meelevende ogen en antwoord: 'H-het is niet z-zijn schuld. I-ik ben w-weggegaan. I-ik ben een v-vreselijk m-mens.'

'Nee, dat ben je niet, y/n. Je bent getalenteerd en mooi, geloof me.'
Een klein glimlachje verschijnt op mijn gezicht van zijn opmerking. Ik bedank hem. Hij geeft me een kus op mijn hoofd en start de auto.

——

'Bedankt voor alles, Taehyung. Ik had je hulp echt even nodig.'

'Geen dank. Vergeef me van mijn gedrag tegen je. Kunnen we weer vrienden zijn?' Ik knik bevestigend. Daarna geef ik hem nog een dikke knuffel en scheiden we onze wegen.

'Wacht, Taehyung!', roep ik. Met een ruk draait hij zich om. 'Ja?'
Ik vraag aarzelend: 'kun je me gezelschap houden vanavond?'
Hij loopt dichter naar me toe. 'Tuurlijk, met alle plezier.'

Hij volgt me richting mijn kamer.
Eenmaal we zitten op de bank, vraagt Tae: 'wat zullen we doen?'
Ik grinnik. 'Mag jij kiezen, hihi.'
Hij zet een schuin lachje op en loopt richting een kast. Daaruit pakt hij een kaartspel.
Hij komt tegenover me op zijn knieën zitten en geeft ons beide zes kaarten. De rest legt hij op het tafeltje tussen ons.

'Welk kaartspel gaan we doen?', vraag ik nieuwsgierig.
'Pesten. Weleens van gehoord?'
Ik knik ja. Dat is mijn favo game!!!

A/n: pesten is een kaartspel waarbij je steeds de goede kaart op de andere moet leggen (met nog heeel veel spelregels erbij). Deze uitleg spoort niet haha.

Even later zitten we helemaal in het spel. Op dit moment ligt Taehyung voor en ben ik aan het strijden voor de eerste plek. Taehyung heeft een grijns op zijn gezicht, omdat ie weet dat hij gaat winnen. Eindelijk heb ik een goede kaart. Die leg ik er meteen op.

Taehyung legt te snel een andere kaart op de stapel en onze handen raken elkaar. Ik kijk hem recht in de ogen. Hij glimlacht. Dit wordt ongemakkelijk.

Ik laat zijn hand los en bekijk de tussenstand. 'Zo te zien heb jij gewonnen Tae, gefeliciteerd.'
Zijn lach wordt breder. 'Ik vind het leuk dat je me Tae noemt, y/n.'

Ik bloos, schraap mijn keel en zeg: 'Het lijkt me beter dat ik ga slapen.' Zijn glimlach verdwijnt en hij knikt langzaam. Daarna loopt hij richting de deur en zegt: 'Goodnight, y/n.'

———

Langzaam open ik mijn ogen. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het half negen is. Snel bekijk ik mijn meldingen.
Drie gemiste oproepen van Hoseok en een van Jimin. Ugh, geen zin om te bellen.

Ik schrik als ik zie dat ik weer een bericht hem van dat anonieme nummer.

A/n: zie chapter 9 als je het niet meer weet ;)

Anoniem nummer: ik sta om de hoek, bij het huis.

Mijn ademhaling versnelt acuut. Betekent het dat diegene mij heeft gestalkt... helemaal naar Korea?!?!
Ik weet even niet wat ik moet doen en probeer op adem te komen. Waarom werkt mijn lichaam nou even niet mee??
Zodra ik me weer oké voel, stap ik uit bed.

Ik wil diegene zien.

—

Een kwartier later sta ik buiten en loop ik richting de hoek. Mijn hard bonkt als een gek en ik loop steeds verder die kant op. Ik kijk heel snel de hoek om of ik iemand zie. Tot mijn teleurstelling staat er niemand.

Ik zucht hard en kijk nog eens goed, maar zie toch echt niemand. Ik draai me om, tot ik opeens een flits hoor. Meteen draai ik me weer om en hoor nog een paar flitsen. Daarna ren ik zo hard als ik kan terug naar het huis. Ik hoor nog een flits.

Ik doe mijn handen over mijn gezicht en ren geschrokken naar binnen. Ik huil zowat.
Ik voel dat ik tegen een lichaam aanbots en weet gewoon al dat het Taehyung is. Schaamte vult mijn lichaam.

'Y/n! Wat mankeert jou toch??', vraagt Taehyung bezorgt.
'I-ik hoorde uuhm.. i-ik zag een vogel op me afkomen.'

Dat was echt de slechtste smoes ooit. Tot mijn verbazing geloofde Taehyung me.

'Haha, sinds wanneer ben jij bang voor een vogel? Hahahahaha.' Door heel de gang was de schaterende lach van Taehyung te horen.

Die wordt verstoord door een nerveuze Namjoon. Hij loopt met een bezorgt gezicht richting mij en vraagt: 'y/n, wat is dit? Wat zijn deze foto's?'

Ik ruk de telefoon uit zijn handen om te bekijken waar hij het over heeft.

Shit. De foto's zijn geplaatst. 'I-ik... ik kon er niks aan doen. Ik krijg sinds kort meerdere berichtjes van een onbekend nummer. Diegene zei dat ie om de hoek, bij het huis stond. Dus ik ging kijken en hoorde flitsen... ik weet niet wat er gebeurd.. ik..'

Ik word langzaam duizelig en Taehyung vangt me op. Flauwvallen doe ik nog net niet.

'Ik neem haar wel even mee naar mijn kamer en laat haar rusten.' Dat is het enige wat ik Tae nog hoor zeggen, voordat het zwart wordt voor mijn ogen.

A/n: vergeet niet te stemmen.. dankje <3