Choose me{ALMOST DONE}

Chapter 25 - Run

A/n: weer een langzame update, yeah I know. Maar eeeeh.. ik hoop dat dit boek goed in de smaak valt!! Ik hoop het echt, I mean it.

'Gooi het er maar uit, babe', zegt Jimin. Mijn hart klopt snel. Ik ben duidelijk nerveus.
'H-het gaat over Taehyung.'

Het eerst blije gezicht van Jimin verandert onmiddellijk in een neutrale uitdrukking. Ik slik. Toch moet ik het zeggen, anders loop ik er steeds over te piekeren. Ik hak de knoop door:

'Ik heb gevoelens voor jullie beide...'

Jimin stopt met lopen. Hij knijpt stevig in mijn hand, zodat ik ook abrupt stop. Daarna draait hij zijn gezicht naar mij en zegt half boos:
'Wat?! Jij, verliefd?? Op Taehyung?? I-ik snap het even niet meer... je kunt toch niet op ons beide zijn?!'

Misschien wel..?

Door wat hij zojuist heeft gezegd, voel ik de schuldgevoelens opkomen. Tranen prikken in mijn ogen.
Alsof ik het zelf niet erg vind dat ik twee jongens leuk vind!

Ik laat Jimins hand los om met beide handen mijn gezicht te bedekken. Het lijkt wel alsof er nu liters water over mijn wangen stromen.

Naast me hoor ik Jimin zuchten. Hij krult zijn armen om mijn lichaam en legt zijn hoofd op mijn hoofd. Langzaam streelt hij mijn arm. Het maakt me iets geruster.

Hij is veel te lief voor me. Hij verdient dit niet... hij verdient mij niet.

Ik duw hem van me af. Jimin kijkt me verward aan. Uit schaamte kijk ik weg. Plots gromt Jimin een soort van. Uit schrik kijk ik op en zie een boos, teleurgesteld gezicht.

'Eerst zit je me te gebruiken... dan zoen je met Taehyung... en mijn liefde weiger je?! Wat zien de jongens nog in jou als onze producer?! Je bent zeventien, je bent nog een kind! Ga je eigen leven leiden en wordt volwassen. Ga leren dat je geen mensen kunt gebruiken voor de liefde. Weet dat je ze kapot maakt daarmee. Het is over, y/n.. alles. Ik snap je niet meer.'

Met die woorden loopt Jimin stug weg, tot om de hoek, waar ik geen zicht meer op hem heb.

Ik ben sprakeloos.

Uit het niets ren ik een kant op.. hier ver vandaan. De tranen stromen van mijn wangen af. Ik voel me zo'n baby! Mijn leeftijdsgenoten zitten al hele studies voor te bereiden.. en ik.. ik ben verliefd op twee beroemdheden en gebruik ze. Wat moet er van mij terecht komen?!

Mijn besluit staat vast: vanavond ga ik nadenken over alles wat me dwarszit en wat ik kan oplossen.

——

Time skip: 21.47 uur

Ik kijk op mijn horloge. Het is al donker en tijd om naar huis te gaan. De hele middag en avond heb ik nagedacht over hoe ik dit ga aanpakken. Ik heb uiteindelijk besloten dat ik terug naar Nederland wil. Eerst mijn studies afmaken en inderdaad, wat Jimin ook zei: volwassen worden.

Ik haal mijn telefoon erbij om Google Maps te openen, want ik weet de weg vanaf hier niet terug. In deze tijd is de technologie zo goed, dat ik me geen zorgen hoef te maken. Waarom ik geen taxi neem is omdat ik gewoon wil lopen.

-

Een halfuur later ben ik over de helft. Het is inmiddels al fris geworden buiten. Stevig hou ik mijn dunne spijkerjasje vast.

Vanmiddag had ik al 10 gemiste oproepen van heel BTS. Nu zijn het er alleen maar meer geworden. Op dit moment ben ik niet in de mood om terug te bellen.

Ik loop een steegje in. De sfeer hier laat me rillen. Opeens hoor ik glas kletteren op de grond en iemand luidruchtig hoesten. Ook hoor ik lage stemmen praten. Vanzelf versnel ik mijn looptempo.

Als ik bijna het steegje uit ben, wordt ik plots verhinderd door een groep dronken mannen. Rillingen verspreiden door mijn hele lichaam.

'Hey, schatje. We hadden je al opgemerkt', zeg een man plots.

Ik probeer langs de mannen te komen, maar helaas... een pakt me bij mijn arm.

'Waar ga je naartoe, babe? Laten we er een leuke avond van maken...'

Ik begin in paniek te raken. Uit angst schreeuw ik hard:

'LAAT ME LOS!!'

De mannen lachen. Een andere dronkenlap streelt mijn haar met zijn vieze vingers.

'LAAT ME GAAN!', roep ik nogmaals, maar het heeft geen zin.

De man die mijn arm nog steeds stevig vasthoudt, laat los en doet mijn shirt omhoog. Ik wacht geen een seconde en trap hem in zijn zaakje.

Kreunend van pijn zakt de man naar beneden. De anderen duw ik met al mijn kracht opzij en ik neem een enorme sprint.

Zonder achterom krijgen ren ik, zo hard als maar zijn kan. Met iedere dreun dat mijn voet de grond raakt, word ik slapper.

Na twee minuten verminder ik mijn vaart en kijk achterom.. gelukkig is er niemand.
Heel mijn lichaam trilt. Een lichte shock overvalt me. Het enige wat ik nu wil is bij mijn bestemming zijn.

Mijn telefoon geeft aan dat het nog drie minuten lopen is.
Omdat ik er snel wil zijn, jog ik, totdat ik bij het vertrouwde gebouw ben.

Aarzelend bel ik aan, nog steeds trillend van mijn ervaring.

Meteen vliegt de deur open, met Hoseok erin. Hij vliegt me om de hals.

'Y/n, wat heb je uitgespookt! We waren zó ongerust! Komt het door Jimin?!'
O, great. Jimin heeft het dus verteld.

Ik wil iets zeggen, maar kan het niet. Hoseok merkt het en vraagt bezorgd: 'y/n... er is meer gebeurd of niet? Je trilt zo.'

Ondertussen laat hij me binnen, waar alle jongens en Shirley zitten. Allemaal hebben ze een bezorgde blik op hun gezicht.

De boodschap is duidelijk: ik moet alles vertellen.
Ik vertel met moeite wat er net gebeurd is. Iedereen valt stil.

'Dat moet verschrikkelijk zijn geweest', zegt Jimin opeens. Daarna staat hij op en loopt met gebogen hoofd weg. Ik slik.

'Kun je ook vertellen waarom je ons negeerde en als minderjarige een hele dag verdween...?'

A/n: niet vergeten te stemmen en je mening achter te laten xx