Zamanın avuçlarının beni ondan koparmasının üstünden günler, haftalar ya da aylar geçmişti. İçimdeki kor gün geçtikçe büyüyor ve beni biraz daha ona bağlıyordu.
Gözlerimi yumdum ve onu hissetmeye çalıştım. Sanırım hissediyordum.
Fakat ben ölü değil...
ARTIK BÖLÜM GÜNLERİ CUMA... AMABU HAFTA SALI GÜNÜ ATACAĞIM. LÜTFEN ANLAYIŞ GÖSTERİN VE BENİ BEKLEYİN.💞
Arkadaşlar dün evde değildim maalesef. Planlamadan gelişti ve ben yine yazamadım.
Onun dışında bölümleri düzenlediğimi belki fark etmişsinizdir.
Öncellikle geç bölüm attığım için hepinizden özür dilerim. Makul nedenlerim var. Okul açılıyor ve ben 11.sınıf oldum. Ders çalışmam gerektiği için erken başladım çalışmaya. O yüzden 2 haftadır bölüm yoktu yani sınırla alakalı bir şey değildi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
• RAYİHÂ -2 •
Artık başa dönmesini dileğim bir hayatımın olduğundan şüphe duyuyordum. Mutlu olmak hayallerimde gerilerken tek istediğim zamanı geriye almaktı. En çok sevdiklerimiz en büyük pişmanlıklarımız oluyordu, bu sürede sadece öğrenebildiğim tek şeydi.
Korkak bir ruhumda vardı. Annesinin mezarına giderse onu daha çok özleyip, üzüleceğinden korkan bu düşünceyle bencil olmaktan korkan biriydim. Sevmekten, sarılmaktan, gitmekten, geri dönmekten korkardım. Şimdi geri dönmek benim için korkaklık değildi. Geri döndüğümde beklediklerimi bulamamak benim en büyük korkumdu.
Kalbimde koca bir özlemin yanan mumunu taşıyordum. Üflesem dudağım yanar, üstüne su döksem kalbim eriyip yok olurdu. İnsan hiç ona ruhsal olarak zarar veren birini özleyebilir miydi? İşte ben özlüyordum.
°°°
"
Oadam...O adamtamtamına 1 yıl öncesaat 00.30'da boşbirodada19 yaşındaki meleğimin masumluğunukanabuladı." Dudaklarındandökülenkelimelerbıçakgibisessizliğikesti. Akankanbeyazgülündikeninşifasıydı.
