Zamanın avuçlarının beni ondan koparmasının üstünden günler, haftalar ya da aylar geçmişti. İçimdeki kor gün geçtikçe büyüyor ve beni biraz daha ona bağlıyordu.
Gözlerimi yumdum ve onu hissetmeye çalıştım. Sanırım hissediyordum.
Fakat ben ölü değil...
Sıçrayarak uyandığım garip rüyanın etkisiyle elimi hızlıca yanımdaki abajura uzattım. Aniden ortama sıçrayan tiz ışık görüş alanımı netledi. Terli avuç içimi alnıma yaslayarak sık nefeslerimi düzene sokmaya çalıştım. Tanrım belki de gördüğüm en gerçekçi rüyayı iliklerime kadar yaşamıştım. Amar'ın sözleri, bakışları, bana çarpan arabanın tiz lastik sesinden esen rüzgara kadar her şey o kadar gerçekçiydi ki sanki üç boyutlu bir filmin içine dalmıştım. Göz bebeklerimi zorlayan kalbimi yerinden söken sahne ise o gördüğüm kızın adının Elvina olmasıydı. Çıldırmak üzereydim bu kız kimdi? Aklımda binlerce sorunun kancası düşüncelerime takılmış kelimelerimi öldürmüştü. Amar hayatıma girdiğinden beri hiçbir şeye anlam veremiyordum. Bir balonun içinde nefes alıyordum, dokunsalar patlayıp etrafa gerçeklerimle sıçrayacaktım. Avucumu biraz daha anlıma yaslayıp geceden beri devam eden baş ağrımı göz ardı etmeye çalıştım. Kendime gelmeye çalışarak yanıma başımda dinginlikle uyuyan Dolunay'a kısa bir an baktım. Açılmış üstünü örterek, uyanmamasına dikkat edip yataktan yavaşca çıktım. Yere değen ayaklarım soğuk parke ile uyuştu, karıncalandı.
Komidinde ki saate baktım.
-03.12-
Lahza olmuş bir kabusun daha uçurumdan düştüğüm saat dilimi...
Pencerenin önüne ilerleyerek hafif aralıktan lacivert geceye göz attım. Daha sonra uzun yola dikkat kesildim. Eniştemin arabası yolun kenarında park halinde duruyordu. Demek ki şuan evdelerdi. Derin bir nefes alarak sabah bana sorulacak olan soruların listesini yapmaya başladım, daha sonra ise bunun bir sınırının olmadığının babamın sivri kelimelerini her türlü etime batıracağından emin olduğum için vazgeçtim. Dudaklarımım arasından ıslıklı bir nefes çıktı ve camın yüzeyinde sönük bir buğu oluşturdu. Gülümsedim. Yine bir anı göz bebeklerime izinsiz düşmüştü.
Küçükken sayısız kez aynaya annemin adını yazar silindikten sonra tekrar yazardım sonra tekrar sonra tekrar... Ta ki babamın beni bir penceresi dahi olmayan odaya hapsedene kadar. Tabi siz oraya hastane diyordunuz. Benim için ise bir hapishaneydi aslında benim hapishanem babamın lafügüzaf kelimelerinin arasında sıkışık kalmıdığım yerdi. Gün geçtikçe boğulmaya başlamış, bileklerime sıkı sıkı dolanan halatım ipleri kaburgama dolanmıştı. Kurtulmak istedikçe daha da çıkmaza sokuluyordum. O ipin boynuna dolandığı günü korku ile bekliyordum.
