Układy

Rozdział dwudziesty dziewiąty

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY

Bardzo chciał wierzyć, że faktycznie się nie wycofa, ale nie umiał pozbyć się zwątpienia. Ściskał jej dłoń, gdy prowadził ją schodami na górę, a potem szerokim korytarzem do swojej sypialni, z obawą, że w każdej chwili się wystraszy i odejdzie.

Była taka cicha, zamyślona. Tak bardzo, że przy drzwiach nie wytrzymał i odwrócił ją w swoją stronę, patrząc na nią uważnie.

– Hermiona, jeśli chcesz jednak wrócić do siebie... – Nie umiał dokończyć zdania, zbyt zdenerwowany. O czym myślała? Bała się?

Poderwała głowę i spojrzała mu w oczy. Patrzyła tak długą chwilę, studiując jego twarz, zatrzymując wzrok na ustach. Gdy dotknęła delikatnie jego dolnej wargi, mimowolnie westchnął i objął ją prawą ręką, pochylając głowę i opierając czoło o jej skroń. Wciągnął mocno kwiatowy zapach perfum, przełykając z trudem ślinę.

Odchyliła się, znów szukając jego oczu.

– Zbyt długo od ciebie uciekałam – powiedziała ochrypłym głosem. – Już nie mogę... Pocałuj mnie wreszcie, Draco.

Wplątał dłoń w jej włosy, odchylając głowę, a potem pochylił się, delikatnie ocierając ustami o jej usta. Poczuł, jak zaciska dłonie na przedzie jego podkoszulki, wzdychając z niecierpliwością.

– Nie drocz się ze mną – szepnęła gniewnie.

Nie droczyć się? Miał ochotę zafundować jej długie chwile oczekiwania, żeby choć w małej części poczuła, jak bardzo jej pragnął przez cały ten czas, gdy go odtrącała. Sycić się nią powoli, aż oszaleje i będzie błagała o więcej.

Ale ona nie miała zamiaru błagać. Szarpnęła podkoszulkę do góry, odpychając go na chwilę od siebie, a potem szybko mu ją zdjęła, gdy uniósł ręce. Przesunęła rozwartą dłonią od jego szyi, przez klatkę piersiową, zatrzymując ją nisko na brzuchu, a on pojął, że choćby nawet bardzo chciał, nie będzie w stanie się powstrzymać.

Z cichym sykiem ścisnął jej dłonie jedną ręką, przyciskając je do swojego brzucha, a drugą objął jej brodę i pocałował ją z całym szaleństwem, jakie w nim zasiała. Ssał, lizał i przygryzał jej usta, spijał jej ciche jęki. Gdy wygięła plecy w łuk, chcąc być jeszcze bliżej niego, docisnął ją swoim ciałem do drzwi i puścił jej dłonie, schodząc ustami na jej szyję.

Gdyby teraz odeszła, chybaby zwariował.

Zassał głośno powietrze, sięgając dłonią do klamki i patrząc na nią płonącym wzrokiem.

– Masz ostatnią szansę na ucieczkę – mruknął. – Potem już cię nie wypuszczę.

Hermiona drżała pod jego gorejącym spojrzeniem. Miałaby uciekać? Gdzie, kiedy jedynym azylem były jego silne ramiona? Ścisnęła jego biceps, wbijając palce w twarde mięśnie. Pokręciła głową i sięgnęła wolną ręką za siebie, naciskając jego dłoń, spoczywającą na klamce.

Z westchnieniem znów poszukała jego ust, trzymając go mocno, gdy wpadli do ciemnej sypialni.

*

Padma porządkowała swoje rzeczy, pakując ubrania, książki i dokumenty do kufrów. Spojrzała na zegarek na swoim nadgarstku i zmarszczyła brwi. Gdzie zniknęła Hermiona na tak długo? Bardzo chciała z nią porozmawiać o swojej decyzji i podziękować za to, że pomogła jej, gdy była w zupełnej rozsypce. No i nadal miała tak wiele wątpliwości, potrzebowała to z siebie wyrzucić.

Westchnęła i usiadła na wąskim łóżku, odkładając dużą kosmetyczkę na stolik. Przeczesała włosy palcami, próbując się opanować. Była pewna, tak, była, ale... Czy to zaskakujące, że tak bardzo się bała?