Peace River

1.7 - Trekkers en de noodrem

Het was inmiddels twee weken geleden, Joël was toch geopereerd. Ze hadden zijn enkel vastgezet met ijzeren pinnen die boven het gips uitstaken. Joël kon letterlijk niks en zat dagen in zijn rolstoel of lag op bed, Jenny had tijdschriften gekocht en probeerde hem zo veel mogelijk gezelschap te houden. Jenny had veel met hem gepraat. Ze had hem leren kennen en zag dat hij een goede jongen was. Het probleem was dat hij in een verkeerde situatie was opgegroeid.

Na drie weken mocht het gips eraf, de pinnen werden eruit gehaald en zijn enkel zou nu langzaam helen. Zijn enkel zou nooit helemaal genezen, de pijn zou wel weg gaan hadden de dokters gezegd. Joël hoopte het. Hij mocht lopen met krukken en over een paar weken zou hij weer bijna de oude zijn.

'Meneer Carter komt vanmiddag langs om afspraken te maken over al het werk wat je moet inhalen.' Zei Jenny. Joël knikte en keek naar buiten. Hij zag de trekkers op het land. Het was begin mei, alles begon te groeien en bloeien. De temperatuur was hoog voor de tijd van het jaar en de boeren in de streek hadden hun handen vol met het werk op tijd afkrijgen voor het weer begon te regenen. Ze waren aan het inkuilen zei Jenny. Het verbaasde haar dat de jongen nog geen seconde op de trekkers had gezeten of er überhaupt aandacht aan had besteed. 'Help je mee?' vroeg Jenny toen ze de koekenpan uit de kast haalde en de eieren op het aanrecht zette. Joël knikte, 'ik bak de eieren wel,' zei hij met een glimlach. Jenny zuchtte opgelucht, misschien werd hij eindelijk zichzelf. Jenny had de broodjes belegd met de eieren die Joël had gebakken. In een grote bak nam Jenny ze mee naar buiten, boven op de bak balanceerde ze een melkpak en plastic bekers.  Hij dacht na over hoe makkelijk het ging. Jenny nam geen borden mee, de jongens zouden geen keus hebben wat ze konden eten. Er waren geen servetjes of messen en vorken. Het was zo simpel.

Mason zwaaide opgewonden naar Joël vanuit de trekker. De trekker reed langzaam over een enorme bult gras heen. 'Ze zijn aan het inkuilen, al het gras word in de winter gevoerd aan de koeien.' Vertelde Jenny. 'Eten ze zoveel?' Jenny begon te lachen, 'aan twee bulten hebben we genoeg voor de winter, de rest is dus reserve voor wanneer het een jaar slecht weer is.' Joël knikte en keek nog een keer naar de bulten, ze waren groot, erg groot.

Mason sprong van de trekker af en liep over de grasbult naar beneden. Johny kwam aan gescheurd op een trekker met daarachter een enorme wagen, ook vol gras. Hij trapte vol op de rem zodat hij niet tegen Mason zou rijden die zonder uit te kijken de bult afkwam. Een luid getoeter klonk over het erf en Jenny lachte. Joël observeerde het hele gebeuren. Waren dit nou boeren? Was dit hoe het er op een boerderij aan toe ging? Joël liep naar Mason toe en Johny stapte ook uit, ze praatte over het gras en wat er allemaal nog moest gebeuren. Joël snapte er niet veel van.

Oom Phillip kwam uit de stal gelopen. 'We wachten nog op Sarah, ze komt eraan.' Zei Phillip. Mason liep met Joël langs de bult. Hij legde uit waarom hij er met de trekker over ging: het lucht werd zo tussen het gras weg geperst, de schimmels hadden geen zuurstof om zich te ontwikkelen en zo zou het gras niet gaan schimmelen.  

Mason klom de bult weer op, hij had zijn mobiel en flesje water in de trekker laten liggen. Joël liep in zijn gedachten richting de rest. Zijn enkel deed nog pijn, het was een heel stuk opgeknapt maar nog had hij er last van. Zijn handen deden inmiddels wel pijn van de krukken, zijn pols had hij geen last meer van.

Joël schrok zich dood, zijn lichaam verstijfde en hij keek in paniek omhoog. Een enorme luide toeter klonk weer over het erf. Het had een paar meter gescheeld en Joël was plat geweest. 'Joël, kom.' Riep Jenny. Hij werd wakker geschud uit zijn shock en liep snel naar Jenny toe. 'Je moet goed uitkijken hier.' Zei ze. Joël knikte, nog verbijsterd van zijn bijna-doodervaring. 

'Jonge, kan je niet uitkijken! Jenny heb je een doekje?' schreeuwde een geïrriteerde vrouwenstem. Ze was door de enorme noodstop met haar gezicht op het stuur geknald.