Peace River

3.6 - Onthullingen en ouders

'Coach kan ik even met je praten?' klonk de stem van een vrouw. Joël draaide zich om en knikte naar de vrouw met krullend haar. 'Wat kan ik voor u doen?' vroeg hij terwijl hij onhandig de laatste pionnen en in de kast zette. 'Samuël kwam laatst thuis met een verhaal dat u had gevochten en mensen sloeg. Dezelfde avond heeft hij zijn zusje geslagen want dat vond hij cool. 'Oh, nee,' zei Joël met een zucht. Hij leunde tegen de muur aan, 'Samuël had gevraagd waarom ik zelf niet rugbyde, ik liet hem de littekens zien op mijn enkel en toen hij daarnaar vroeg verteld dat ik had gevochten met een man,'

'Hoelang is dat geleden?' vroeg de vrouw, ze keek streng. Ze vertrouwde de jongeman voor geen meter. 'Drie jaar denk ik,' zei Joël, hij werd zenuwachtig van de vrouw. 'Waarom ben je hierheen gekomen?' vroeg ze. Joël haalde zijn hand door zijn haar, 'Dat wil ik liever privé houden,' zei Joël zacht. 'Dan zoek ik het zelf wel uit, Joël Johnson,' met die woorden liep ze weg. Joël sloot zijn ogen, als er ook maar iemand was die het wist kon hij hier vertrokken dacht hij.

Drie dagen later kwam hij de kantine in, hij zette zijn tas achter de balie en begroette een man die naar hem keek. 'Joël Johnson, is dat je echte naam?' vroeg hij, Joël knikte. Hij pakte een glas en vulde die met water, hij fronste, er klonk veel geroezemoes in de kantine. Hij draaide zich om, een groepje mensen stond bij het prikbord. Zover hij wist waren er geen belangrijke wedstrijden. Hij baande zich op zijn krukken een weg door de mensen die opzij deinsden voor hem. Zijn mond viel open toen hij het zag, 'verdomme.'

Hij scheurde het papier van het prikbord;

Moord Theo James was zelfverdediging, verdachte bekent.

Joël Johnson veroordeelt voor 16 maanden celstraf, moord en drugshandel.

De achtien jarige Joël Johnson is vrijdagavond, na aanleiding van een tip, opgepakt voor de moord op Theo James. Joël Johnson heeft een verklaring afgelegd en in de rechtbank verteld hoe het precies gebeurd is. De moord bleek zelfverdediging te zijn, Joël Johnson krijgt zestien maanden celstraf en TBS.

Onder de korte artikel stond een foto van hem, drie jaar geleden; hij was net in de handboeien geslagen, politiewagens stonden overal. Op de achtergrond zag hij Sarah en Phillip. Hij slikte en sloot zijn ogen.

'Wie heeft dit gedaan?' riep hij gefrustreerd door de kantine, hij hield het papier omhoog. 'Ik,' zei de vrouw met krullen zonder schaamte, Samuëls moeder. 'Ik kan dit allemaal uitleggen, het was...' Hij kon zijn zin niet afmaken, 'Heb je iemand vermoord?' klonk de stem van een man. Joël sloot zijn ogen en beet op zijn lip, hij haalde diep adem. Tranen stonden in zijn ogen, zou hij ooit gewoon kunnen leven, zonder dat iedereen hem veroordeelde als moordenaar en junk. Hij knikte, 'morgen, hier om zeven uur leg ik het uit,' zei hij. Hij verkreukelde het papier en gooide die met een boog in de prullenbak. Hij liep zo snel hij kon de kantine uit en liep naar de kleedkamers. 'Jongens, training gaat niet door,' zei hij toen hij de kleedkamer inliep. 'Maar coach, de wedstrijden dan?' Joël schudde zijn hoofd, 'ik vraag of Jarno jullie kan trainen, meer kan ik niet doen,' zei hij. De jongens keken teleurgesteld en verward. Ze hadden gelijk, ze moesten trainen als ze de wedstrijd van zaterdag wouden winnen.

'Ze heeft het opgehangen in de kantine, iedereen weet het,' zei Joël, hij pakte een glas en vulde die met water. 'Bier,' zei Jeppe, Joël knikte en goot zijn water in de wasbak. Hij pakte twee biertjes uit de koelkast en plofte naast Jeppe op de bank. 'Wat stond er op?' vroeg hij, 'alles, de moord, drugs, de celstraf. Ik weet het niet, ik kan daar niet blijven en de mensen weten het nu. Straks weet iedereen het in de bar, de klanten en alle collega's' Jeppe knikte, 'shit,' was zijn reactie. 'Ik heb gezegd dat ik morgen om zeven uur alles uitleg, zou ik het hele verhaal vertellen?' Jeppe knikte, misschien was dat het beste om te doen.

'Dames, heren,' hij keek even de zaal rond. Er waren veel mensen, vaders en moeders van zijn jongens, vrijwilligers van de club en zelfs mensen die hij niet kende. 'Ik wil wat dingen ophelderen, er gaan denk ik veel praatjes rond over mij en mijn verleden,' begon hij. Mensen begonnen te knikken, een enkeling schreeuwde kwetsende woorden naar Joël; 'vuile moordenaar!'

Joël schudde zijn hoofd en keek naar zijn papier. Hij wist dat hij niks goed kon praten, hij had immers iemand vermoord. 'Ik snap dat jullie het een gek idee vinden, de coach van jullie kinderen heeft een duister verleden en jullie vinden het niet veilig dat ze zoveel tijd hier doorbrengen als ik er ben. Maar het was mijn verleden; ik was zeventien en had verkeerde vrienden. Mijn vader was een dealer en altijd onder invloed. Ik volgde hem daarin samen met mijn broer, Rick. Toen Rick...' Joël stopte even. De mensen voor hem zaten nog altijd serieus en met boze blik naar hem te kijken. Hij haalde diep adem, 'mijn broer werd vermoord, ik was depressief, verslaafd en werd dagelijks in elkaar getrapt door andere dealers of door mijn vader. Ik bleef in het circuit, iedereen haatte me. Ze wouden me dood hebben, het enige wat ik kon doen was mezelf verdedigen. En dat heb ik gedaan.' Er klonk een reactie, 'dus dan vermoord je iemand?' Joëls mond viel open en schudde zijn hoofd, 'ik had verdomme een pistool op mij gericht, het was mijn leven of zijn leven!' schreeuwde hij, de mensen geloofden hem niet. Tranen van woede liepen over zijn wangen, 'pas op, straks vermoord hij nog iemand,' zei iemand. Hij knapte, hij smeet zijn papier weg en rende hinkend weg. De kantine uit, het gebouw uit. Het ging zitten op een bankje, hij keek rond en huilde. Er was niks wat kon veranderen aan zijn verleden. Hij had de grootste fouten gemaakt die hij had kunnen maken. Was het beter geweest als hij toen was neergeschoten? Dan was het nu niet zo'n puinhoop geweest. Hij liep over het veld, zijn handen door zijn haar en denkend aan een oplossing. Joël sloeg met zijn vuist tegen het muurtje en zijn gezicht vertrok, het was niet eerlijk, hij deed zo zijn best. Hij liet zich tegen het muurtje op de grond en verborg zijn gezicht in zijn handen.

'Joël, je bent geen goed voorbeeld voor de kinderen,' Joël draaide zich op zijn rug. Hij lag op het veld, de zon was al lager gaan staan en je kon al een enkele ster zien. 'Ik doe mijn best, verdomme. Ik ben al jaren clean en ben in therapie geweest. Alles is verandert, ik ben verandert en niemand ziet het!'

'Joël, kom omhoog. Stop hiermee en zoek een andere club ofzo,' hij keek omhoog, het was Jarno, de coach van de andere groep. Hij schudde zijn hoofd, 'daar gaat het niet om,' zei Joël. Hij sloeg Jarno's hand af en krabbelde zelf omhoog. 'Niemand lijkt te snappen dat een mens kan veranderen.' Mompelde hij en hinkte weg. Hij zou zijn spullen pakken en weg gaan, zijn dagen hier waren over. Hij liep langs de kantine, de mensen negerend, naar zijn kluisje. Hij pakte zijn sportschoenen, t-shirt en haalde foto van de kant af. Zijn jongens zouden het wel redden, hij zal ze missen. Hij stopte zijn spullen in zijn zwarte sporttas en zette zijn pet op. Hij trok de pet over zijn ogen, pakte zijn krukken die nog altijd in de kantine stonden en liep weg. 'joël!' hoorde hij. Hij keek niet om, 'Joël Johnson, hier komen. Laat je jongens niet in de steek,' klonk een stem, hij beet op zijn lip en keek. De directeur van de sportvereniging stond daar. Hij wenkte dat de jongen terug naar de kantine moest komen. Joël stond daar, aangekeken door iedereen in de zaal. Zijn handen zweetten van spanning en hij wist niet wat hij moest doen. 'Joël, zij weten niet wat jij allemaal tegen ons hebt gezegd. En ik ben hier degene die beslist wie weg gaat en wie blijft, niet zij. Het is jammer dat ik er net pas achter ben gekomen wat er aan de hand is, ik ben zo snel mogelijk gekomen. Jij bent de beste coach die we hier hebben gehad voor die kinderen. Ze hebben respect voor je en houden van je. Ze zijn nog nooit zo goed geweest. Nu is de keus aan jou of je wilt blijven.' Het was doodstil in de zaal. Joëls collega's en de ouders zaten te kijken van de directeur naar Joël. Joël hoorde zichzelf ademen, hij haalde zijn hand door zijn haar en slikte. Niemand wou hem hier, behalve de directeur. Hij zuchtte diep en beet op zijn lip, 'ik... ik moet hier even over nadenken,' zei Joël aarzelend. Hij verliet de zaal en liep het terrein af. De kinderen wouden hem hier hebben, de ouders niet. Zijn collega's waren verdeeld over hun mening. Hij zou het bespreken met Jeppe. Jeppe zou wel raad weten, hij was verstandig en wist meer van de mentaliteit van de bevolking dan hij deed.

'Hoe ging het?' vroeg Jeppe toen Joël het huis binnenkwam. Joël gooide zijn tas op de grond en zuchtte diep. Hij plofte op de bank en kreunde, 'vreselijk,' mompelde hij. Jeppe zette koffie voor de jongen en sjokte terug naar de kamer. 'Ik word ooit een goede huismoeder,' zei Jeppe tegen zichzelf. Joël grinnikte en bedankte hem voor de koffie. 'Nou, ze schreeuwden vreselijke dingen en ik flipte.' Jeppe gaf geen antwoord, 'de directeur was er en heeft het als enige voor me opgenomen. Hij wil dat ik blijf, de ouders niet,' zei Joël. Jeppe haalde zijn schouders op, 'heb je het er met de kinderen over gehad?' vroeg hij. Joël schudde zijn hoofd en zuchtte, het zou nooit meer zo worden als het was geweest dit jaar. Het hele seizoen had hij om de jongens gedacht en hen alles geleerd. Het hele jaar had hij zijn hart gegeven aan de jongens, het was over.