Peace River

2.8 - Bulls and Barrels

Het hek ging open, Bushwacker sprong. Mason slingerde heen en weer, zijn benen klemde hij om de stier. Steeds steviger, het ging steeds harder. Bushwacker verloor zijn evenwicht, Mason bleef zitten. De stier gleed over de grond en krabbelde weer omhoog, zand stoof omhoog. Gejuich klonk van de tribune en hij glimlachte. Bushwacker was zo erg nog niet. De stier gooide al zijn capriolen in de strijd om de jongen van zijn rug te krijgen. Mason klapte met zijn hoofd tegen de kop van de stier, hij proefde bloed in zijn mond. De wereld leek voorbij te flitsen. Zijn concentratie was weg. Mason liet zijn hand glippen en de stier gooide hem de lucht in.

Sarah gilde, Joël keek sprakeloos toe, Mason werd meters de lucht in geslingerd. Met een klap kwam hij op zijn zij neer in het rode zand. Hij bewoog niet, de stier werd weggeleid. Mannen renden naar Mason toe, door de luidsprekers klonk de stem van de man, 'Oeh, het lijkt erop dat dit niet de beste opening was voor vanavond,' hij werd stil toen Mason nog niet bewoog nadat de mannen water in zijn gezicht hadden gegooid. Zijn lichaam voelde verbrijzelt, alles wat pijn kon doen, deed pijn. Het bloed in zijn mond waar hij bijna in stikte proestte hij uit. Hij bracht zijn hand naar zijn ogen, het licht wat binnen kwam was zo fel. Hij voelde voor de derde keer een plens water over zich heen komen. Hij gromde wat en schoot omhoog, het duizelde hem en hij zocht steun bij een van de mannen naast hem. De man wou hem omhoog helpen en pakte zijn arm beet, 'niet aankomen!' schreeuwde Mason. Zijn arm tintelde en het voelde alsof die er zo afkon vallen. Hij hield zijn arm stil met zijn andere arm en krabbelde zelf omhoog.

Hij was duizelig en zijn lichaam deed pijn. Hij liet zich op zijn knieën zakken en greep weer naar zijn schouder, hij was lelijk gevallen. Zijn arm tintelde en hij kon zijn vingers niet bewegen. 'Mason Evans, 8, 14 seconden!' werd er omgeroepen, Mason glimlachte door de pijn heen en besloot toch weer op te staan. De afleiders hielpen hem het hek over, in de tent stond een dokter klaar. Het duizelde Mason en hij was blij dat hij kon zitten. 'Doe je jasje uit,' zei de dokter. Mason schudde zijn hoofd en verging van de pijn toen ze zijn jasje uitdeden. 

'Mason, gaat het?' Joël was bezorgd geweest om de jongen, hij had nog nooit iemand zo gek zien vallen. Het was allemaal zo snel gegaan. Mason knikte wazig, hij had een hersenschudding, dat zal wel weer overgaan. Ze hadden zijn arm terug in de kom moeten duwen. Mason had pijnstillers gekregen en zijn arm hing in een mitella. Toch wou hij niet naar het ziekenhuis om zich verder te laten controleren, ze dachten dat zijn sleutelbeen misschien ook gebroken zou zijn. Dat was dan iets voor morgen, nu wou hij zien wie er won. Hij had in ieder geval een mooie tijd neer gezet, hij hoopte dat niemand hem zou verslaan.

De tent was vol, mensen zongen vrolijk mee met de muziek, iedereen was vrolijk. Joël had een paar biertjes gedronken en voelde zich vreemd, het was lang geleden dat hij veel gedronken had en hij twijfelde of hij het nu wel moest doen. Tante Jenny had hem gevraagd of hij naar huis wou om alle drank die hij zou zijn, Joël had zijn hoofd geschud. Hij wou het proberen en er gewoon een goede tijd van maken. Het was goed, Sarah danste alsof haar leven er van afhing, ze lachte om Joël die lang niet zo soepel was als Sarah. Johny en Chase stonden toe te kijken, Ashley danste vrolijk mee en probeerde allebei de jongens mee te krijgen. 

'Oh, hier gaan we!' schreeuwde Sarah, Joël fronste en keek naar de jongens die uit het niets erbij kwamen en voor hen op de grond gingen zitten. Sarah en Ashley gingen achter hen zitten, Joël ging ook zitten maar had geen idee wat de bedoeling was. 'Big wheels keep on turning, oh baby, keep on burning, rolling on the river!' Ze roeiden met hun armen op de maat, Joël keek achterom. Alle mensen in de tent zaten op de grond, hij zag zelfs tante Jenny en oom Phillip op de grond zitten en net zo hard meedoen als de rest. Joël glimlachte, hij had zoiets nog nooit meegemaakt. De muziek ging uit, de mensen zongen door tot grote vreugde van de DJ, Joël zong luidkeels mee en Sarah lachte naar hem. Ze keek hem niet meer recht aan, ze lachte harder dan nodig was en ze had moeite met omhoog komen. Joël had haar nog nooit zo gezien, ze was bezopen en niet zo'n klein beetje. Hij trok haar omhoog, ze struikelde over haar eigen voeten en hikte. 'Ik... ik moet naar buiten,' mompelde ze. Joël hield haar arm vast toen ze naar buiten strompelde. 'Mason! Jij bent...' ze gooide haar armen in de lucht toen ze Mason aan een picknicktafel zag zitten. Hij had een sigaret in zijn mond en fronste toen hij zijn naam hoorde. Hij grinnikte, Sarah hing aan Joël om overeind te blijven. Joël deed moeite om niet geslagen te worden door haar armen die ze in de lucht gooide. Sarah rukte zich los en draaide zich naar de prullenbak die achter hen stond. Joël hield zijn lach in, Sarah kotste al haar maaginhoud uit. Joël hield haar haren vast en streelde over haar rug. 'Sorry,' mompelde ze en veegde haar mond af aan haar mouw. 'Ik ben moe,' zei ze met dubbele tong. 'Joël, je bent zo mooi,' fluisterde ze daarna. Ze legde haar hand in Joëls nek en kwam dichterbij met haar gezicht. Joël schudde zijn hoofd, het idee dat ze hem zou zoenen terwijl ze net gekotst had was onsmakelijk. Hij pakte haar hand vast en liep met Sarah achter hem richting Mason. Hij schokte, Sarah liep niet verder. Hij keek achter zich, ze zat op de grond, 'Ik wil niet,' zei ze als een kind. Joël had het moeilijk om serieus te blijven en hurkte naast haar neer. Haar blauwe ogen keken hem smekend aan, 'Ik wil bier,' zei ze met een glimlach. Joël schudde zijn hoofd, 'we blijven even buiten, kom je?' vroeg hij. Sarah schudde haar hoofd als antwoord en bleef zitten op de grond. 

'Hoe gaat het?' vroeg Joël aan Mason, hij liet zijn ogen niet van Sarah afkomen. 'Wel oké, denk ik,' zei Mason. Joël kneep zijn ogen dichter en keek hem even aan, hij  geloofde hem niet. Mason prutste wat aan de mitella en zuchtte, hij kreunde door het zuchtten, 'oké, nee,' zei hij zacht. Joël knikte, 'wacht even,' zei Joël, Sarah stond op en wou totaal de verkeerde kant op lopen. Mason kon er om lachen, Sarah die dronken was en Joël, bijna nuchter, die zo goed om hem dacht. Het was liefde, ze zorgden voor elkaar, zelfs op zulke momenten. Joël had Sarah meegekregen naar de picknicktafel, ze ging zitten en liet haar hoofd op Joëls schouder rustten. ' Mason glimlachte naar Joël die een diepe zucht slaakte en grinnikte om zijn meisje. 

Hij wou het liefst naar huis en gaan slapen, hij zie dat het wel meeviel, het was niet zo. Zelfs als hij ademde deed het pijn, alles deed pijn. 'Zou ik jullie maar naar huis brengen?' vroeg Joël aan Mason alsof hij zijn gedachtes kon lezen. Mason knikte en glimlachte, 'graag,' zuchtte hij. 

[A/N] Bulls and Barrels festival bestaat dus echt in Peace River, PBR is ook de echte organisatie van rodeo's, i've done my research whoop. De feesten tja, zal ook wel echt zijn, roeien op proud mary is zegmaar mijn ding (wel de party band versie hé). Het volgende hoofdstuk is LANG, de grootste plottwist aller tijden komt eraan jongens whoee. Daarna komen er nog maar een paar hoofdstukken en dan is het klaar.