Peace River

1.9 - Spierballen, littekens en liefde

'Hij redt het wel, zolang hij zich nu aan de afspraken hield.' Fluisterde Jenny tegen Phillip, Phil knikte en wreef in zijn ogen. Het was warm en ze besloten zonder dekbed over te gaan slapen. Een paar prille maanlichtstralen verlichtten de kamer. Ze dachten aan de jongen die zo zijn best deed om zijn leven te beteren. 

De dagen begonnen vroeg, Joël was de dagen dat hij niet naar school ging, met al het huiswerk en toetsen voorbereiden bezig die hij zou moeten inhalen als hij dit jaar wou afstuderen. Joël wou geen dag langer op school zitten dan nodig was en begon na jaren in te zien dat als je iets wil bereiken, iets ervoor moet doen. Zijn enkel genas langzaam, om eerlijk te zijn had hij nog geen verandering gevoeld. Jenny zei dat het wel goed zou komen, ze zouden over een paar dagen toch weer voor controle heen gaan. Ze was trots op Joël die zo zijn best deed om dit jaar nog af te studeren. In de vijf weken dat hij nu hier was, was hij vooruit gegaan in zijn doen en laten. Hij had respect voor de boeren gekregen die dag in dag uit op het land werkten. Hij zag in dat het leven eigenlijk heel simpel was, zolang je het zelf simpel hield.

Sarah reed langs de Evans, ze zag Jenny in haar tuin staan en ze zwaaide naar haar. Sarah parkeerde de 4x4 naast de weg en stapte uit. De tuin stond in bloei, alles bloeide en had alle kleuren. 'Hoe is het Sarah?' vroeg Jenny. Sarah lachte, 'goed, al het onderhoud is gedaan, dus nu wachten tot we kunnen oogsten,' vertelde Sarah. Jenny knikte, 'dat duurt niet lang meer, Phillip is alles ook al aan het klaar maken,' zei Jenny. Het was net mei en de oogst was nog lang niet rijp om te maaien, het was een goed jaar voor de tarwe. Het was vroeg maar wanneer het klaar is, is het klaar. 'Wil je koffie?'

'Ja, lekker,' antwoorde Sarah en liep achter Jenny aan naar binnen. Ze deed haar vieze schoenen uit bij de deur en liep op sokken door de lange gang. In de keuken zag ze Joël zitten, de keukentafel lag vol met papieren en boeken. Ze lachte om de enorme chaos waar hij in werkte. Joël keek geërgerd op, iedereen die hem bezig zag vertelde hem dat het een grote chaos was en dat hij alles moest ordenen. Een planning maken en een ding tegelijk doen. Hij dacht daar niet zo over, nu had hij keus wat hij ging doen. Chaos is ook een structuur.

'Lukt het allemaal?' vroeg Sarah, Joël knikte en drukte zijn lippen op elkaar. Een kleine glimlach liet Sarah zien, ze vond het grappig. Hij schudde zijn hoofd, 'ik wil dit jaar halen en dit is de enige manier waarop dat misschien gaat lukken.' Zei hij en gebaarde naar de tafel. 'Hoeveel dagen ben je al bezig?' vroeg Sarah. 'Hij zit hier al vier dagen, hij doet niks anders. Neem hem maar even mee, dan doet hij iets anders,' zei Jenny met een glimlach. Ze wou niet dat de jongen teveel deed en daar vervolgens weer klachten van zou krijgen. Ze begon van de jongen te houden als een zoon. In het begin twijfelde ze of hij wel bij zou trekken. Hij was zo in zichzelf gekeerd geweest en gesloten. Het was alsof hij dood was vanbinnen, niet normaal kon leven. 

Het was warm en de zonnestralen brandden op zijn huid. Hij ademde de frisse lucht in, de laatste dagen was hij amper buiten gekomen. Sarah opende de deur voor Joël, onhandig stapte hij in, 'geef maar,' zei ze en nam zijn krukken uit zijn handen. Ze legde ze in de bak van de pick-up. Ze stapte aan de andere kant in en glimlachte. 'waar gaan we heen?' vroeg Joël, hij keek naar Sarah. Haar donkere, bruine ogen keken hem aan, geheimzinnig. Een brede glimlach vormde zich op haar gezicht en ze startte de auto. 'Peace River, zoals altijd.'

Het water stroomde rustig berg afwaarts, de zon verdween langzaam achter de bergen. De sporen die Johny had gemaakt toen hij vast zat waren nog goed te zien. 'Hoe vind je het tot nu toe?' vroeg Sarah, ze keek naar de jongen. Hij staarde in de verte en zuchtte diep, 'het is oké,' zei hij zacht. Hij peuterde wat aan het hout van de boomstam waar ze op zaten. De open plek was een van de mooiste plekken waar hij ooit was geweest. Het was een plek die zoveel rust uitstraalde dat je je er thuis voelde. Je kon de natuur zien, voelen, ruiken en horen, je kon het bijna proeven.