Peace River

2.3 - Pijnstillers en liefde

Rita keek naar haar zoon, ze zag dat hij opgeknapt was. Hij was verandert in een goede versie van zichzelf. Hij lachte om mooie dingen in het leven, hij zag de mooie dingen in het leven. Ze zag de twee in het water staan, glunderend en verliefd. Ze lachten wat en zoenden elkaar. 'Het doet hem goed,' zei Rita tegen Jenny. Jenny knikte, 'het was moeilijk in het begin maar sinds hij Sarah heeft gevonden gaat het beter.' Rita was blij voor Joël, een meisje die hem kon leren om liefde te geven. Jenny had Rita niet verteld over de eerste week, toen de jongen bijna een overdosis had genomen of wanneer hij stoned thuis kwam en huilend thuis kwam. Zo wou ze het vertrouwen van de jongen winnen en zijn moeder geruststellen.

'Joël, vanmiddag moeten we naar de fysio, ik haal je wel op van school. Je kan straks met Mason meerijden,' Joël knikte, Jenny was een cake aan het bakken. Vanmiddag kwam er visite had ze verteld. 'Ik ga zo weg hoor, vandaag kan ik niet te laat komen,' mompelde Mason die de keuken in kwam lopen op blote voeten. Hij pakte een brood en smeerde er pasta op. Hij gaf Jenny een kus op haar wang, 'goedemorgen,' zei Jenny met een lach. 'Gaat het al beter eigenlijk?' vroeg Mason, Joël haalde zijn schouders op, 'het doet niet meer zoveel pijn maar ik ga niet meer zoveel op staan zoals gister' zei Joël, bij Peace River had hij veel gelopen, de pijn negerend. Vandaag moest hij daarvoor boeten. Mason knikte, 'super kut nog steeds,' Joël knikte weer, hij was niet zo spraakzaam s' ochtends. 'Taalgebruik jongeman,' zei tante Jenny terwijl ze rustig doorging met haar cake. 'Ze blijft niet te lang toch vanmiddag?' vroeg Mason. Jenny grinnikte, 'maak je maar niet druk en anders mag je altijd weg gaan hé,'

'Wie komt er vanmiddag?' vroeg Joël aan Mason. Ze reden het smalle weggetje uit en Mason draaide de grote weg op. 'Iemand, om te kijken of het goed gaat met mij, daar zal jij misschien ook wel mee te maken krijgen,' vertelde Mason. Joël fronste en dacht aan Katie, de vrouw die hem zoveel had geholpen in die weken in de kliniek. Hij had haar nooit bedankt of iets van hem laten horen.

Joël kon zijn gedachtes er niet bijhouden op school, er was toch niet veel meer te doen. De lessen waren gevuld met lachende leerlingen en relaxte leraren. Alle toetsen waren al gemaakt. Joël had daar niet zijn best op gedaan, hij zou het jaar hoe dan ook over doen.

'Joël, kan ik straks nog even met je praten?' vroeg de leraar, zijn mentor. Joël knikte kort en staarde weer naar buiten. Hij kon over het plein kijken, hij zag de parkeerplaats. Een zoenend koppel stond tegen de muur, twee jongens waren aan het basketballen. Een groepje leerlingen stonden stiekem te roken achter de grote gele bussen.

'Hoe gaat het?' vroeg meneer Arquette, zijn mentor. Zijn Franse accent liet het gek klinken. Joël haalde diep adem, 'Het word allemaal zo normaal, het leven zo.' Zei Joël. Arquette knikte, 'en dat is goed?' vroeg hij voorzichtig. Hij keek de jongen aan, het litteken op zijn voorhoofd trok langzaam weg. Arquette was erg geschrokken door die gebeurtenis weken geleden. Hij had Joël vaak gevraagd hoe het was, hij had hem leren kennen als een goede jongen. 'Goed, maar vreemd. Het voelt alsof er niks mist. Ik mis Rick en mama en toch voel ik me compleet hier,' zei hij. Arquette knikte, 'je maakt nieuwe herinneringen, daardoor komt dat. Je maakt herinneringen zonder hen, je laat zien dat je verder kan. Je bent sterk, Joël.' Zei de man. Joël glimlachte, de gesprekken met Arquette deden hem altijd goed. De man sprak hem altijd moed in op de momenten wanneer hij het nodig bleek te hebben. 'Wanneer kan je weer normaal lopen?' vroeg hij om het onderwerp te veranderen. Joël haalde zijn schouders op, 'het gaat beter maar het duurt nog wel een paar weken denk ik.' Arquette knikte weer, 'zolang je op prom maar kan dansen,' zei hij met een knipoog. Joël lachte en knikte, 'dat is het doel.'

'Heb je al een date?' vroeg Arquette nieuwsgierig, hij had de jongen zien glunderen toen hij over prom begon. Joël lachte wat verlegen en knikte, 'Sarah,' Arquette begon te lachen, 'Sarah Johnson, fantastische meid is dat, is het al officieel tussen jullie?' Joël knikte weer met een lach, 'ik moet nu gaan, nodig Sarah maar een keer uit om even mee te komen naar mijn les,' zei Arquette. De man stond op en pakte zijn tas. 'Sociale contacten onderhouden heeft nog nooit iemand vermoord,' Joël glimlachte en knikte weer en stond op, hij liep op krukken achter de leraar aan, het lokaal uit.

'Joël, ik heb slecht nieuws, maar ook een beetje goed. De foto's die we hebben gemaakt vorige week hebben laten zien dat het erg langzaam geneest. Je enkelbanden zijn gescheurd zijn is er een operatie nodig, zodat ze weer aan elkaar groeien. We zijn bang dat het niet vanzelf aan elkaar groeit dus zetten we je enkel vast met pinnen. Na de operatie mag je twee weken écht niet lopen dus krijg je weer een rolstoel mee naar huis. Na die twee weken kan je eigenlijk alles weer.' Joël perste zijn lippen samen, 'wanneer word ik geopereerd?' vroeg hij, hij snapte het goede nieuws er niet van. Hij wou er alles aan doen om weer normaal te kunnen lopen en zo snel mogelijk.

'Over twee dagen is er plek, of over drie week pas,' Joël keek Jenny aan, Jenny haalde haar schouders op. Hij zou dit zelf moeten beslissen, hij dacht aan prom en aan de zomer. Hij wou dansen met Sarah op prom en crossen met Mason wat moeilijk zou gaan als zijn enkel niet kan gebruiken.  'Over twee dagen,' zei hij vastbesloten.

Hij had zijn tas klaar staan, er zat niet veel in; een pyjama, een trainingsbroek en een shirt voor als hij weer naar huis mocht en ondergoed natuurlijk. Jenny rinkelde met de auto sleutels, ze zei nog wat tegen oom Phillip. Mason was nergens te bekennen, waarschijnlijk zat hij op de trekker, er was veel werk te doen. Joël baalde dat hij zich nog steeds niet nuttig had gemaakt op deze plek. 'Succes Joël en het word alleen maar beter,' zei oom Phillip bemoedigend terwijl hij zijn hand op Joëls schouder legde. Joël knikte, het was een spannend, hij had een hekel aan ziekenhuizen.

'Dit is je kamer, straks we je mee naar de operatie kamer. Als de operatie geslaagd is brengen we je naar de uitslaap kamer. Wanneer je wakker bent kom je hier weer terug, je blijft hier daarna twee dagen om nog foto's te maken en te monitoren,' zei de man, een verpleger. Joël knikte en keek naar het bed, het bed was groot. Hij dacht terug aan de vorige keer toen hij in zo'n bed lag; een paar maanden geleden in de kliniek.

'Joël, ik ben er als je wakker word, het gaat wel goed,' zei Jenny. Ze gaf Joël een zoen op zijn voorhoofd. Joël liet een gespannen glimlachje zien. 'Dankje,' zei Joël, 'dat je hier bent,' Jenny knikte en glimlachte. Ze hield van hem als een zoon, hij hoorde inmiddels bij hun gezin. Jenny kneep in zijn hand en liet hem toen los. De verplegers begonnen zijn bed weg te rollen. Joël zuchtte diep en sloot zijn ogen.

'Joël, we brengen je zo onder narcose. Daarna krijg je morfine tegen de pijn,' vertelde de verpleger. Joël schudde zijn hoofd, 'geen morfine,' zei hij zacht. Hij duwde zich iets omhoog met zijn ellebogen en keek de verpleger aan. De verpleger zag iets in de ogen van de jongen, angst. Niet voor de operatie maar voor iets anders. 'Methadon dan?' vroeg de man. Joël schudde zijn hoofd, 'ik wil geen pijnstillers,' de man knikte en schreef iets op het papier in zijn handen. 'Ik overleg even met de chirurg, is er een reden waarom je geen pijnstillers wil?' Joël knikte en perste zijn lippen op elkaar, 'ik heb...' Joël stopte, misschien wou hij juist terugvallen en zo weinig voelen wat hij toen voelde. Het zou fijn zijn om niet meer zoveel te hoeven na te denken. Hij ademde diep in en zette die gedachte uit zijn hoofd, 'ik ben verslaafd geweest,' zuchtte Joël. 

[A/N] Awhe, Joël lijkt altijd pech te hebben hmm. 

 Whoee, Even Bon Iver toegevoegd aan de soundtrack van dit boek, kan hem toch niet vergeten pfft. Re; stacks.

Aan het eind van het boek zal ik een Tracklist neerzetten met alle nummers die ik hier in heb gebruikt! Wel leuk toch?

Your love will be save with me - Bon Iver