Peace River

3.8 - Geluk

Epiloog

De deurbel klonk af en aan, familieleden en vrienden druppelden in groepjes binnen. Veel waren verrast om Joël te zien, ze waren wel blij. Veel van hen wisten van het verhaal en wisten zijn kant van het verhaal ook. Ze vergaven het hem en wouden hem niet laten voelen dat hij een jongen was die nergens thuis hoorde. Ze kenden de historie van het gezin en hadden respect voor wat er van hem was gekomen. Joël pakte vier schaaltjes en vulde die met borrelnootjes en M&M's. Hij had twee schaaltjes in zijn handen en balanceerde er twee op zijn armen. Hij was zo gefocust om ze niet te laten vallen dat hij niet zag wie tegen hem aanliep. 'Shit,' zei hij en probeerde het schaaltje nog te redden van zijn ondergang. Een andere hand had het schaaltje opgevangen voor hij op de grond kapot klapte, 'bedankt,' zei Joël opgelucht. Hij keek op en stopte even met ademen, hij klemde zijn kaken stijf op elkaar en slikte, 'Joël,' Joël wist even niet wat hij moest zeggen en keek even naar de grond, een verdwaald borrelnootje lag voor zijn voeten. 'Ik... ik' begon Joël te stotteren, hij schudde zijn hoofd, was het wel zo goed idee om iedereen uit te nodigen. Joël liep verder, de jongen voorbij, en zette de schaaltjes op tafel, 'Joël, kom hier,' zei hij. Joël had tranen in zijn ogen en keek op.

'Mason, het spijt me zo, ik kon het niet anders... het was zo..' Mason trok de jongen naar hem toe en sloot hem in zijn armen. De jongen was nog altijd kleiner dan hem, hij was wel gegroeid. Joël, hij die als een broertje voor hem was en zich zovaak had verontschuldigd, stond nu voor zijn neus. Hij had hem kunnen slaan, kunnen uitschelden en de dag kunnen verpesten. Mason dacht dat hij zo zou reageren wanneer hij hem ooit weer zag. Maar hoe hij hier nu voor hem stond, hij was verandert, hij zag er netjes en verzorgd uit. Niet de Joël van drie jaar geleden. Alles was verandert, voor iedereen. Joël snikte en probeerde zijn tranen weg te knipperen, 'sorry,' zei Joël, zijn stem sloeg over, en veegde zijn tranen weg. Mason lachte om de jongen zoals hij altijd had gedaan, het leek alsof hij een betere versie van zichzelf was geworden.

'Is Jenny hier ook? Wil ze me zien denk je?' vroeg Joël aarzelend. Mason knikte, 'ik denk het wel, ze is in de keuken,' zei Mason. Hij draaide zich om en begon met Jane, zijn nichtje, te praten. Joël liep zenuwachtig naar de keuken toe. Voorzichtig keek hij om het hoekje heen. Ze stond te praten met zijn tante. Joël slikte en wist niet wat hij moest doen. Hij hoorde ze praatten over hem, Travis die vertelde wat hij had gedaan in Kopenhagen

Joël schudde zijn hoofd en wou niet, hij was bang het helemaal te verpesten. Hij liep weg, hij stootte met zijn plotselinge beweging de vaas van het kastje af. Hij dook naar de grond om de vaas te redden. 'Joël, wat doe je?' hoorde hij Travis vragen toen hij op de grond lag, met de hele vaas in zijn handen. Joël keek op en zijn gezicht vertrok, Jenny stond achter Travis. Joël stond op en zette de vaas terug op de kast. Hij begon te stotteren en wou weg lopen, 'Joël, hierkomen,' zei de bekende stem. Travis liep terug de keuken in, Jenny keek hem aan met een glimlach, 'Je bent gegroeid,' zei ze om de stilte te verbreken. 'Het spijt me, wat ik toen allemaal gezegd heb,' zei ze. Ze knipperde om haar tranen te verbergen. Ze sloot de jongen in haar armen en glimlachte, hij had nog altijd een plekje in haar hart.

De zon ging onder, Joël begon de weg te herkennen. In de verte zag hij de bergen die achter Peace River lagen. Hij sloeg af, het weiland op, naar de bomen. Het pad en de bomen waren niks verandert. De open plek achter de bomen was nog altijd hetzelfde. Joël ging zitten op de boomstam die er nog altijd lag, keek naar zijn schoenen en dacht na. Zou hij naar haar toe gaan en zichzelf confronteren met wat hij had veroorzaakt. Zou hij de oude wonden weer openscheuren en proberen ze te laten verdwijnen. Hij had gevraagd aan Mason hoe het met haar ging, Mason had niks los gelaten; 'Joël, je hebt haar veel aangedaan, ga bij haar langs of vergeet haar. Praat het uit of laat nooit meer van je horen,' had Mason gezegd.

Joël stak een sigaret op en genoot van het uitzicht, de nicotine stelde zijn slechte verslaving gerust, herinneringen vulden zijn gedachten. Ooit waren ze hier met z'n allen, er waren dagen die ze hier doorbrachten, picknickend en lachend om domme grappen. Angsten overkwam hij hier, hij vond zichzelf en verloor zijn hart. Dit was de plek waar alles was begonnen, het was een plek die hij nooit zou vergeten. In de verte klonk het geluid van motoren die ronkend dichterbij kwamen, voorderest was het doodstil, naast het geluid van het water dat constant tegen de oever kabbelde en het geritsel van de bladeren die bewogen door de wind. Joël trok zijn schoenen en sokken uit, hij liep over de steentjes, zijn voeten deden pijn, naar het water. Het water was niet koud, het was heerlijk, Joël glimlachte en keek om zich heen, het was niks veranderd. Er was niemand en er zou niemand komen. Hij trok zijn shirt uit en trok zijn broek uit, hij gooide zijn kleren op de oever en liep verder het water in. Joël stond tot zijn middel in het water, hij wist nog niet wat hij zou moeten doen. Hij kon de cirkel doorbreken, hij kon zijn gezicht laten zien en het proberen goed te maken. Hij kon de cirkel doorlaten gaan en niets van zich laten horen. Sarah kon haar eigen leven opbouwen en Joël zou zijn doel zoeken in het leven, een vaste baan of een studie gaan volgen. Misschien was het beter als Joël alles zou laten zoals het is, de cirkel door laten gaan en geen levens meer ruïneren zoals hij zo vaak had gedaan. Sarah zou zich redden, ze inmiddels een eigen bedrijf had hij gehoord in een gesprek tussen Jenny en Rita. Hij had meegeluisterd en geglimlacht toen hij dat hoorde, dat was Sarahs droom geweest. Haar eigen boerderij, een bedrijf waar ze van hield. Haar werk wat haar lust en leven was.

Joël ademde de frisse lucht in en sloot zijn ogen. Hij liet zich achterover vallen, water sloot zich om hem heen als lucht. Het was goed, het leven was simpel zolang je het jezelf niet te moeilijk maakt. Hij zou de slechte dingen vergeten met de tijd.

Toch was er één ding die hij altijd zou onthouden; geluk vind je niet op de plek waar je het bent verloren.

Einde  

Peace River

17/08/2018