Peace River

2.9 - Brak en paniekaanvallen

Sarah was een wrak de volgende ochtend, ze werd wakker met een droge mond, hoofdpijn en gekke blauwe plekken waar ze niks meer van wist. Ze was misselijk en liep rechtstreeks naar de badkamer toe. Joël stond tegen die tijd alweer in de melkput, Phillip was blij dat de jongen hielp, hij was zelf gister ook laat op bed gekomen. Hij en Jenny hadden hun vroegere tijden herbeleefd, wel merkte hij dat hij niet zo goed meer kon tegen de korte nachten. Joël daarentegen leek nergens last van te hebben. 'Je hebt je goed gedragen gister,' zei Phillip. Joël glimlachte, 'het was erg gezellig,' zei hij met een lach. Phillip knikte, daar was hij het zeker mee eens. Hij was benieuwd hoe het met Mason zou gaan. Hij had hem gister gezegd dat hij hem naar huis wou brengen, het hoefde niet had de jongen gezegd. Hij wenste Phillip een leuke avond en hervatte zijn gesprek met de jongen die naast hem stond. Mason wou de avond van Phillip en Jenny niet verpesten. 'Ik hoop dat het goed komt met Mason,' zei Joël, Phillip knikte, 'ik heb hem erg vaak gewaarschuwd, hij wou persé weer meedoen. Het is hem eerder gebeurd, zijn schouder, toch wil hij niet luisteren. Natuurlijk is het wel sneu, ik denk dat het wel een paar weken duurt voordat hij weer aan de bak kan,' Phillip deed het hek open, de laatste koeien waren gemolken. 'Koffie?' vroeg oom Phillip, 'koffie,' zei Joël bevestigend.

Mason zat op de bank, Joël en Phillip kwamen binnen en keken hem even bezorgd aan, 'hoe...' begon Phillip, 'niet vragen.' Zei Mason nors en stond op, zijn gezicht vertrok van de pijn en hij schudde zijn hoofd. 'Ik heb, met veel moeite, koffie gezet,' zei Mason die uit het keukenkastje koppen wou pakken. Hij was duizelig, ademen deed pijn, elke beweging die hij maakte voelde hij tien keer zo erg in zijn schouder, zelfs lopen. O, niet te vergeten, hij liep als een manke oude man, zijn knie was opgezwollen en zijn rug deed pijn. Hij was nog nooit zo gek gevallen en het was zijn eigen schuld. 'Je gaat maar mooi vandaag naar het ziekenhuis,' zei Phillip tegen de jongen. Hij pakte de koppen uit de hand van de jongen en keek hem even aan. Hij had medelijden met de jongen, Mason zag er zo toegetakeld uit. Toch was het zij eigen schuld, hij kon niemand de schuld geven.

Prom naderde, in twee weken zal het zover zijn, Joël had nog geen pak. Al het geld wat hij had was lang niet genoeg. Hij durfde het Sarah niet te vertellen. Ze had allang alles klaar, en hij mocht het niet zien, verassing, had ze gezegd. Hij had Jenny nog niet durven vragen, een pak koste geld en hij wou niet van hun profiteren. Hij zou Jenny wel vragen, het moest wel, hij kon Sarah niet telleurstellen.

Die middag was hij onderweg naar de mechanisatie, hij had een kapot motorblok van de crossmotor van Mason in zijn pick-up staan. Hij kon het niet laten om bij Sarah langs te gaan. Hij stopte voor het huis en glimlachte, hij zag Sarah al zitten in de tuin. Ze had haar bruine krullen in een knot gebonden en had een zonnebril op. 'Hé,' zei hij, 'tering,' was haar antwoord, ze sprong op uit haar stoel van schrik en glimlachte, 'je schrok, há' zei Joël met een lach terwijl hij zijn armen om Sarahs middel heen sloeg. Sarah verborg haar hoofd op zijn borst en knikte. 'Je bent vies,' zei ze en liet hem los. Joël haalde zijn schouders op, 'ik heb in ieder geval al iets gedaan,' zei hij met een lach. Sarah stak haar tong uit en ging terug op de ligstoel liggen waar ze eerder al lag. 'Ik was erg, of niet?' vroeg ze, 'jup,' antwoorde Joël en grijnsde, Sarah trok haar neus op als antwoord. Ze kon zich amper herinneren wat ze had gedaan of had gezegd. 'Volgende keer ben jij aan de beurt,' zei ze. Joël glimlachte en sloeg zijn ogen neer, hij had het eerlijk gezegd wel moeilijk met het feit dat hij weer drank had gehad. Zijn lichaam hunkerde naar meer, of waren het zijn gedachtes die de tijd terug wouden draaien. 'Ah, sorry,' zei Sarah toen ze de jongen wat ongemakkelijk zag prutsen met de rafels die aan zijn afgeknipte spijkerbroek hingen. Ze stond weer op en ging voor hem staan. Ze legde haar armen om hem heen en ging op zijn schoot zitten. 'Ik hou van je,' zei ze en zoende hem op zijn mond. Joël glimlachte, hij was zo blij met haar, hij voelde zich compleet. Toch voelde hij zich soms schuldig dat hij niet alles had verteld, ze had het recht om te weten wat hij allemaal gedaan had, hij wist immers ook alles van haar had ze verteld. 'Wat is er?' vroeg ze, Joël was stil, niet zoals anders. 'Niks,' antwoorde hij, 'ik moet verder, ik moet nog wat naar Fort St. John brengen.' Zei hij en stond op. Hij kuste Sarah op haar voorhoofd en liep naar zijn auto toe. Sarah liet hij wat verslagen achter, 'wacht, ik ga mee!' zei ze, deed haar schoenen aan en rende naar zijn auto toe.