Peace River

2.6 - Lasogen

Steve legde de nieuwe laskap op de werkbank naast de oude kap. De laskap glansde nog en er was geen krasje op te bekennen. De oude was stuk, er zat een scheur in het glas. Gelukkig was hij daar op tijd achter gekomen en had een nieuwe gekocht. Hij wierp een snelle blik op de klok en zuchtte, hij moest weg. Het was minstens een half uur rijden naar zijn werk. Hij draaide nog twee moeren aan en pakte de nieuwe laskap, hij had hem ongetwijfeld nodig op werk.

'Oh, Sarah, kan jij misschien verder lassen? Alles ligt al klaar maar ik moet nu weg.' Zei Steve. Sarah knikte, 'top, ik heb toch niks te doen,' zei ze en liep gelijk verder naar de schuur.

Er moest een nieuw koppelstuk op de slang gezet worden. Het stuk die er nu op zat was te breed dus zouden ze er een smallere aan lassen.

Ze zette de laskap op en begon te lassen. Ze zette de maakte het precies zoals Steven het hebben wou. Ze glimlachte tevreden naar het resultaat.

'Joël, wakker worden, Phillip is al naar achter,' klonk de stem van Jenny door zijn slaapkamer. Joël kreunde als antwoord en draaide zich nog een keer om, 'ik kom zo,' kraakte zijn stem. Even later stond hij naast oom Phillip in de melkput. Oom Phillip begroette hem vrolijk, 'ga eerst maar dippen, we hebben straks melkcontrole dus mag je het even alleen doen,' zei hij. Joël pakte het flesje met het gele spul en begon de spenen te dippen van de koeien die gemolken waren. Het was om ziektes en besmettingen te voorkomen had oom Phillip uitgelegd.

Het was warm, de zon scheen haar kamer in en alles lichtte in felle kleuren op. Ze wreef in haar ogen en deed ze open. Alles was wazig en deed pijn, licht flitste en ze kon geen duidelijk beeld krijgen van haar kamer. Ze kreunde en wreef nog een keer in haar ogen. Het bleef wazig en donker. Ze ging zitten, het werd niet beter. Haar gezicht betrok en ze haalde diep adem. Waar had ze last van. Ze stapte uit bed en taste haar weg af naar de deur. Haar zicht werd minder en met tranen in haar ogen liep ze naar de kamer van haar ouders. Ze klopte aan en kreeg gemompel als antwoord. Ze opende de deur. 'mam?' zei ze zacht, haar stem trilde. 'Sarah? Ga terug naar bed, het is zeven uur,' Sarah slikte, 'mam, ik zie niks,' zei ze. Tranen liepen over haar wangen. Het was donker, de wereld was in een keer verandert naar een duistere plek. Er was geen zon meer, geen mooie luchten en zonsopgangen. Er was niks terwijl er zoveel was.

Ze waren direct naar het ziekenhuis gereden, Steve had hen gehoord en was weg gerend naar de schuur. Hij kwam terug, Sarah en Helen waren al weggegaan. De laskap waar een scheur in zat hing in zijn handen, Sarah wist het, ze was erbij toen hij thuis kwam met een nieuwe laskap. Hij smeet de laskap op de keukentafel en vloekte tegen zichzelf.

Steve pakte zijn mobiel, Joël. Joël nam niet op, het was natuurlijk nog vroeg. Hij trok schoenen aan en sprintte naar zijn pick-up. Hij had snel een shirt aangetrokken over zijn halflange pyjama broek. Hij scheurde weg, het stof vloog de lucht in. Binnen vijf minuten stond hij voor het huis van de Evans. Hij belde aan, natuurlijk geen reactie. Hij reed naar achteren, Phillip was altijd vroeg klaar met melken. Tot zijn verbazing stonden Phillip én Joël in de put. 'Steve, is er iets aan de hand?' vroeg Phillip verbaasd toen hij de jongen daar zag staan. Steve knikte, 'Sarah is naar het ziekenhuis, ze zag niks meer. Ik weet bijna zeker dat het komt omdat ze met mijn kapotte laskap heeft gelast maar niemand wil mij geloven,' ratelde Steve, hij was geschrokken en adrenaline suisde door zijn aderen van spanning. Joël leek geschrokken, hij haalde zijn hand door zijn haar en keek aarzelend naar oom Phillip. 'Ga maar,' zei Phillip tegen de jongen die beduusd stond te denken aan zijn vriendin. 'Neem de laskap mee naar het ziekenhuis dan kun je het laten zien. Lasogen, ja dat kan best en gelukkig trekt dat gewoon weer weg na drie dagen.' Zei oom Phillip om de jongens gerust te stellen, hij had het zelf een keer gehad. Doodeng was het geweest. 

Joël trok zijn overal uit, hij stapte met klompen aan in de auto. Ze reden weg, harder dan mocht, dat maakte nu niet uit. Het duurde twintig minuten toen het ziekenhuis in zicht kwam. Joël slikte, als het nu maar goed kwam met Sarah. Ze renden naar binnen, het rook schoon en chemisch. Joël realiseerde zich dat hij stonk en zijn klompen vieze voetafdrukken maakten op de schone vloer.

Hij liet zijn klompen staan bij de balie, Steve grinnikte hierom ondanks de situatie. Joël rende door het ziekenhuis, hij wist de weg. Hij was hier immers zo vaak geweest. Ze moesten naar de D-vleugel, drie verdiepingen omhoog, aan het einde van de linker gang. KNO-afdeling stond met letters boven de deur. Joël keek om zich heen, Steve was buiten adem. 'Waar zijn ze?' vroeg Joël, Steve haalde zijn schouders op en liep naar de balie toe. 'Kunt u vertellen waar Sarah Clarke is?' de vrouw glimlachte vriendelijk en typte in haar computer. 'Ze ligt in kamer 135A, hier rechts en dan aan het einde van de gang aan de rechterkant,' zei de vrouw. Steve bedankte haar en liep achter Joël aan die geen minuut langer wou wachten en al halverwege de lange gang was. Ze klopten op de deur, 153A , ze hoorden iemand antwoorden en deden de deur open. In het bed lag een oude man, Joël fronste en keek Steve vragend aan. 'Hallo jongens, wat doen jullie hier?' vroeg een dokter die naast de man zat. Joël keek Steve aan en perste zijn lippen op elkaar. 'Er werd ons gezegd dat Sarah Clarke hier was,' de man glimlachte en schudde zijn hoofd. 'Jongens, 135A, ik loop wel even mee,' zei hij lachend. Hij vertelde de oude man dat hij er zo weer zo zijn.

'En jullie zijn haar vrienden?' vroeg de dokter, Steve schudde zijn hoofd, 'Ik ben haar broer en dit is haar vriend,' De dokter knikte en keek de jongens vriendelijk aan. 'Sarah, ik heb hier twee jongens voor je meegenomen,' Sarah glimlachte, 'Wie?' vroeg ze.

Joël schrok, Sarah lag in het bed, haar ogen waren bedekt met verband, een infuus zat in haar hand. 'Je vriendje en je broer,' zei hij. Sarah glimlachte, ze bleef stil liggen, ze wist immers niet waar ze waren.

'Ze heeft lasogen, om het even simpel te zeggen, het trekt weer bij gelukkig. Het verband moet er vier dagen om blijven zitten zodat het hoornvlies tijd heeft om te herstellen. En eigenlijk mag ze gelijk terug naar huis. Haar moeder is al terug naar huis, ze moest nog iets doen, net voordat we het bericht kregen dat ze naar huis mocht. Ik bel haar en dan mogen jullie haar meenemen,' zei de dokter. Hij liep de kamer uit om Helen op te bellen en de jongens tijd met haar te geven. Hij hoorde gemompel, 'Je wist dat hij kapot was! Ik schrok me dood Sarah, doe dat nooit meer,' hoorde de dokter een van de jongens zeggen tegen het meisje op het bed. Hij glimlachte, hij kon merken dat deze mensen veel om elkaar gaven. 'Laat het, Steve. Het komt weer goed,' zei Joël die Sarahs hand vastpakte. Sarah kneep er in en zuchtte diep. 

Sarah zat in de rolstoel, Steve duwde en Joël liep er langzaam achteraan. In zijn haast was hij totaal vergeten om voorzichtig te doen met zijn enkel en dat voelde hij nu. Hij hinkte en elke stap deed meer pijn. Sarah was stil, ze zei niks en had haar knieën opgetrokken. Haar kin leunde op haar knieën. Bij de balie pakte hij zijn klompen, hij liep op sokken naar buiten met de klompen in zijn hand. 

[A/N] Kennen jullie McLeods daughters nog? Toen het broertje van Dave lasogen had? Dat vond ik zó eng en zielig echt damn, het is echt tien jaar geleden dat ik die serie gekeken heb haha. Drovers run rocks.