Peace River

3.2 - Zestien maanden

Zestien maanden, kort voor een moord, lang voor een keuze om zelf te kunnen blijven leven.

De maanden gingen langzaam voorbij, hij kreeg weinig bezoek, hij had niemand. Zijn moeder kwam eens in de zoveel weken. Ze had Joël verteld dat ze het niet kon, de plek vond ze afschuwelijk. Het deed Joël pijn, om zijn moeder dit aandoen.

De therapie sessies staken gaten in de ijzeren muur die Joël om zijn hart had gebouwd. Alles kwam eruit, hij vertelde de man alles  over zijn vader. Hoe hij jarenlang was mishandelt en misbruikt, hoe zijn vader zijn moeder mishandelde. Hij vertelde zelfs dingen die nooit iemand had gehoord. Hij had verteld over zijn verslavingen, drank, drugs en alles wat daar bij kwam kijken; de bendes en jongens die hem van alles aanhadden gedaan. Het bleef niet bij het alleen vertellen. De ene keer vroeg de man door, de andere keer had hij een boksbal opgehangen zodat Joël al zijn agressie eruit kon laten. Of wanneer de man Joël een stapel foto's gaf; Sarah, Jenny, Phillip, zijn dochtertje, Rick, zijn moeder, zijn vader en ten slotte Shawn Brown en Theo James. Joël was in huilen uitgebarsten toen de foto van Sarah tevoorschijn kwam. Was hij boos, verdrietig of hield hij nog van haar? Hij wist het niet. 

De binnenplaats was groot, jongens waren aan het basketballen, anderen zaten op de grond en waren aan het kaarten of iets dergelijks. Joël peuterde aan zijn kapotte schoenen en stak een sigaret op. Hij rookte veel, het enige wat hem iets beter liet voelen in deze plek. Het maakte hem niet uit dat hij 'weer' verslaafd was, het kon niet veel kwaad met wat hij allemaal had gebruikt. 'Joël, hoe is het?' vroeg een bekende stem, Joël glimlachte en kneep zijn ogen dicht om tegen de zon in te kijken, 'zoals altijd,' mompelde hij. De getinte jongeman, Papí, ging naast hem zitten. Niemand wist zijn echte naam, iedereen vond hem aardig dus hadden ze besloten hem Papí te noemen; vriend, in het Spaans. Hij was vanuit Spanje naar Canada gekomen om te handelen in alles wat niet mocht van de wet. Het had slecht uitgepakt aangezien hij nu hier zat. 

'Nog drie weken of niet?' vroeg Papí aan Joël, hij knikte, 'Wat ga je doen als je vrij bent?' Joël haalde zijn schouders op, 'ik ga bij mijn moeder wonen denk ik en een baan proberen te vinden,' zei hij. 'Mamá, een baan? Voor weinig geld en veel werk?' vroeg Papí verbaast. Joël grinnikte en knikte, 'zou jij ook moeten doen als je hier weg bent,' hij gaf Papí  een klap op zijn schouder en stond op. 'Ik heb nog één laatste sessie bij Petertje,' zei Joël met een grijns. Peter was de psycholoog die Joël had begeleid in deze plek. De man had zijn bijnaam te danken aan zijn lengte. 

Het kamertje was klein, de muren waren kaal en het was zoals altijd, rustgevend. De oude radio speelde een rustig nummer, de plant in de hoek van de kamer was verwelkt en de oranje stoelen stonden zoals altijd, elke in een hoek. Iets schuin zodat je elkaar aankeek wanneer je praatte. 

'Hallo Joël, trek dit aan,' zei Petertje toen Joël binnenkwam. Joël fronste en ving de stapel kleren uit de lucht die hij gooide. 'Waarom?' vroeg Joël nieuwsgierig, hij herkende zijn oude shirt, grijs met knalrode letters; Supreme. Hij trok zijn grijze shirt en broek uit zonder schaamte en deed zijn kleren aan. Het voelde vreemd, zestien maanden had hij hetzelfde aangehad, grijs shirt en grijze broek, daaronder witte gympen. De zwarte spijkerbroek zat gek en strak, het was zo anders. 'We gaan naar buiten, we gaan op bezoek bij je moeder als je dat wilt,' vertelde Peter. Joël glimlachte en knikte, 'oké,' zei hij. Het was spannend, het was lang geleden dat hij in zijn huis was geweest. 

'Ik vertrouw je, wanneer je denkt dat het niet goed gaat zeg je het, wanneer je iets doet waardoor je andere mensen in gevaar brengt kan dat gevolgen hebben, voor je strafblad en zittijd.' zei Peter streng, Joël knikte, 'ik heb nog nooit iets gevaarlijks gedaan toch,' zei Joël met een knipoog. Peter grinnikte en schudde zijn hoofd. Peter had het goed kunnen vinden met Joël, Peter had al zijn verhalen aangehoord en wist dat het geen slechte jongen was. Het was niet iemand die zijn verstand was verloren en door frustratie andere mensen vermoorde. Het was een jongen die in het verkeerde circuit vast was komen zitten doordat hij er al zijn hele leven in zat. 

De auto reed het terrein af, de straten leken groter als eerst. Het gras was groener dan in de binnenplaats van de gevangenis. Mensen liepen met hun hond, ze lachten en praatten met elkaar. Joël voelde zich vrij, alles leek zo mooi en hij mocht hier straks weer deel van zijn. 

Rita was blij en verrast toen ze haar zoon voor zich zag staan. Ze had gehuild en hem geknuffeld, ze wist niet wat ze moest zeggen en kwam niet uit haar woorden. 'Dit is mijn vriend, Travis,' zei ze zacht toen Joël en Peter achter haar aan de kamer in liepen. Joël fronste even en keek naar de man. De man zag er netjes uit, hij was slank, had nette kleren aan en had zich geschoren. Hij glimlachte naar zijn moeder, het was geen man zoals zijn vader. 'Joël,' zei Joël wat onwennig, de man glimlachte en opende zijn armen, 'Jongen, ik heb veel over je gehoord,' zei hij en sloeg zijn armen om Joël heen. Rita glunderde, haar zoon en vriend hadden elkaar ontmoet en het was beter dan ze had kunnen voorstellen. Peter stelde zich voor en vertelde wat dingen, dingen die geregeld moesten worden, financiële zaken, problemen waar Joël tegenaan zou lopen met een strafblad, verzekeringen en een baan zoeken. Joël zou moeten gaan solliciteren of de keuze moeten maken om school af te maken. Hij koos voor het eerste, voor het sollicitatie-gesprek was Peter weer met hem meegegaan. Joël mocht immers nog niet alleen buiten de muren van de gevangenis komen. Het bestuur was er mee eens geweest dat ze de mogelijke baan van de jongen niet in de weg mochten zitten dus kon Joël die dag weer naar buiten. 

Hij solliciteerde bij een scheepswerf als schoonmaker, hij was gelijk aangenomen. Wanneer hij vrij kwam mocht hij gelijk aan het werk. De dagen duurden lang en Joël kon niet wachten tot hij vrij was. De eerste dag dat hij vrij was had hij samen met zijn moeder kleren gekocht, hij was niet veel gegroeid en zou in zijn oude kleren kunnen passen. Hij was inmiddels twintig en na die zestien maanden was zijn smaak wat veranderd. Hij wou er goed uitzien, niet als een jongen maar als een man. 

Voor het werk had hij werkkleding aangeschaft. Rita had hem meegenomen naar zijn oude lievelingsrestaurant samen met Travis. Joël was vrij, hij voelde zich vrij en dacht dat hij de gelukkigste persoon op de wereld was. 

[A/N] Sorry voor het eeuwig wachten op een nieuwe update. Wat eigenlijk niet uitmaakte aangezien niemand het heeft gelezen haha zucht. ENJOY want ik zet alles online NU.

x