Peace River

2.7 - Jam en zijn dochtertje

De vier dagen duurden lang voor Sarah, ze kon niet veel. Ze liep tegen muren en deuren aan, ze had al twee vazen omgegooid en had haar hoofd gestoten tegen de kast. Joël was langs gekomen de tweede dag, Sarah was nergens te bekennen. Het bleek dat ze zichzelf had opgesloten in de tuin en ze kon de deur niet meer vinden. Daar zat ze, met opgetrokken knieën op de grond. Haar schouders schokten heen en weer. 'Sarah?' zei Joël bezorgd, Sarah schrok van zijn stem, ze had hem niet horen aankomen. Hij legde zijn hand op haar schouder en ging naast haar zitten. De vierkante tegels waren warm van de zon die al dagen scheen. 'Nog twee dagen,' zei Joël bemoedigend, hij kon ook niks anders bedenken om te zeggen. Sarah knikte, 'het is zo kut, ik kan niks.' Zei ze en liet haar hoofd rusten op Joëls schouder. 'Laten we er het beste van maken,' zei Joël, hij herinnerde zich hoe hij en Rick vroeger een spel speelden; geblinddoekt eten proeven en dan raden wat het is. Of blindemannetjes spelen totdat iemand keihard tegen een deurpost liep en daarna huilend wegrende.

'Hier heb je een stoel, ik ga even wat klaarmaken,' zei hij met een grijns. Hij schoof een stoel naar Sarah toe, ze glimlachte door haar tranen heen en stond op. Hij liep naar binnen terwijl hij zag hoe Sarah voorzichtig op de stoel ging zitten. Hij pakte een pot pasta, sneed een stukje paprika, sneed wat blokjes kaas en pakte een pot jam. Hij glimlachte, ze haatte jam, vreselijke gore rode troep had ze het genoemd. Joël zocht lepels op, 'waar ben je mee bezig?' klonk de stem van Steve door de keuken. 'shhh,' siste Joël met een grimas. Steve keek naar het beleg wat Joël klaar had gelegd en fronste, 'we gaan een spelletje doen,' zei Joël. Steve schudde zijn hoofd, 'succes, hier wil ik niet bij meedoen denk ik,' zei hij lachend terwijl hij de jampot oppakte.

'Hier, een hapje,' zei Joël lachend, het was alsof hij een kind aan het voeren was. Hij hield de lepel voor Sarahs gezicht die met een vertrokken gezicht haar mond open deed, 'als het maar niet iets goors is,' mompelde ze nog. Ze nam een hap van de lepel met jam, Joël grinnikte al. 'Joël! Schreeuwde ze. Ze spuugde de jam over de tafel heen en gilde, Joël lachte hard. Hij wist dat ze het vies vond, maar zo vies had hij niet verwacht. Sarah begon ook te lachen, 'jij klootzak,' zei ze met een lach. Joël trok haar dichter naar hem toe en knuffelde haar. Hij hield van haar en hij wou dat ze dat wist.

'Ik voelde me net een baby hoe je mij voerde,' zei ze. Ze zat op de bank, Joël had besloten de hele dag te blijven. Hij had de radio zacht aangezet en had drinken ingeschonken. 'Hoeveel kinderen wil je later?' vroeg Sarah. Joël begon te blozen, ze wist niet dat hij al een dochtertje had. Ze had het recht om dat te weten. Hij slikte en zette de glazen met ice-tea op de tafel. 

'Joël?' Joël zuchtte diep, hij keek haar aan, het was misschien goed dat ze hem niet kon zien op dit moment. Hij voelde zich beschaamd, hij had het haar nooit verteld. 'Ik...' Hoe kon hij dit ooit vertellen aan haar, Sarah taste naar de hand van Joël. Ze kneep er zachtjes in toen ze hem voelde. 'Wat is er?' vroeg Sarah, ze had door dat er iets niet klopte, hij was in een keer dichtgeklapt. 'Joël, zolang je maar niet verteld dat je terug gaat naar Ottawa mag je me alles vertellen,' zei ze bemoedigend. Joël slaakte een diepe zucht en sloot zijn ogen, 'Ik heb een dochter,' zei hij fluisterend. Sarah was stil, Joël was een vader. Ze beet op de binnenkant van haar wang en ze liet zijn hand even los. 'Oké, waar is ze nu?' vroeg Sarah zonder enige emotie. 'Na twee weken is ze geadopteerd, ik kon niet...' Joël stopte met praten. De brok in zijn keel kon hij niet wegslikken. Tranen sprongen in zijn ogen, misschien raakte het hem toch meer dan hij altijd had gedacht. Sarah pakte zijn hand weer, ze wist dat ze hier niet boos om kon worden. Toch leek het alsof elke keer dat ze weer in zijn verleden dook er ergere dingen kwamen. 'Ik was zestien en dag en nacht onder invloed, mijn moeder zorgde overdag voor haar. Ik zou de nachten doen, ik versliep me of vergat hoeveel ze precies moest drinken. Ik durfde haar amper op te tillen, ze was zo klein.' zei Joël, hij snikte en realiseerde dat hij misschien wel een slechtere vader was dan zijn vader was geweest. 'Het geeft niet,' zei Sarah zacht. Ze wou dat ze hem in zijn ogen kon kijken en kon zeggen dat het oké was. Natuurlijk was het niet oké, het kwam niet goed en het gaf ook niet niks. Het was een serieuze slechte fout van hem geweest, ze kon het niet voorstellen. 'Jawel, ik weet niet of ik ooit een goede vader kan worden' zei hij zacht. Sarah wist niet wat ze moest zeggen, hij klonk boos. Boos op zichzelf. 'Sarah?' klonk zijn kwetsbare stem, 'Ja?' vroeg ze, ze had geen idee wat hij wou zeggen. 'We blijven wel, uh, samen toch? Alles is oké tussen ons toch?' vroeg hij aarzelend. Hij was bang dat ze hem niet meer wou. Sarah haalde diep adem, hij was zo kwetsbaar soms. 'Ja, zolang je me geen jam meer voert,' zei ze met een lach. Joël haalde opgelucht adem,  hij twijfelde aan alles nadat hij over zijn dochtertje verteld had. 'Wat heb je nog meer niet verteld?' vroeg Sarah. Joël slikte de brok in zijn keel weg en glimlachte als een boer met kiespijn, 'ik heb alles verteld wat je moet weten,' zei hij. Het stemmetje in zijn hoofd zei wat anders. Er was nog zoveel wat ze eigenlijk moest weten, hij wist alleen niet hoe hij het kon vertellen. 

Muziek klonk overal vandaan en Joël voelde zich opgelaten. Overal stonden mannen en jongens met grote hoeden en brede riemen te praten. Sarah praatte over de laatste keer dat ze mee had gedaan met de race. Ze had bijna de snelste tijd bij tonnen rijden en kalveren vangen. Uiteindelijk was ze tweede geworden. Vorige week waren ze weer bij de dokter geweest, die had het verband van haar ogen af gehaald. Sarah was zo blij geweest, ze was zo opgelucht, ze kon weer zien. 

Ze namen plaats op de tribune en hadden zicht over de hele kraal beneden hun. Mason zou starten, de winnaar van vorig jaar. Jenny had het nooit leuk gevonden dat Mason hieraan meedeed. Phillip vond het fantastisch, hij had er vroeger zelf aan meegedaan. Hij had Jenny ontmoet op Bulls and Barrels festival, ze had hem eerst goed wijs gemaakt dat het vreselijk gevaarlijk was waarna ze bijna ruzie kregen. Phillip stond versteld van de vrouw die hem een lesje probeerde te leren op een manier waar hij niet tegen op kon.

'Bushwacker staat, na een jaar zijn we hier weer en we kunnen van een ding zeker zijn: Bushwacker en Mason Evans, dat word een mooi gevecht. De winnaar van vorig jaar, geef hem een applaus, Mason Evans!' klonk er door de speakers. De overvolle tribune produceerde een lawaai van jewelste en cowboyhoeden vlogen door de lucht. De lampen dimden en het werd donker, het enige wat zichtbaar werd waren de letters: PBR. Die in fik waren gestoken in de lege paddock. Proffesional Bull Riding.

Sarah juichte toen ze Mason over het hek zag klimmen. Hij deed zijn bit in zijn mond, voor bescherming, en praatte met de man die naast hem stond. Hij klom over het hek heen en zag de gespierde en gespannen stier. Zijn hart bonkte in zijn borstkas en hij sloot even zijn ogen. Alle vorige jaren was het goed gegaan, zou het weer zo mogen zijn? Zou hij gewoon altijd geluk hebben en deze sport mogen beoefenen zonder problemen. In de vorige zomer was hij met PBR meegereisd, hij had honderden keren gereden op festivals en andere gelegenheden. Hij was goed, was hij goed genoeg voor Bushwacker?

Hij liet zich van het hek op de rug van de grote bruine stier glijden. Hij klemde zijn benen om de stier heen, de sporen aan zijn voeten prikten in de buik van Bushwacker. Bushwacker brieste en steigerde in het kleine hek. Hij hoorde hoe de speaker zijn naam omriep en vertelde over vorig jaar. Hij bond het touw om zijn hand en duwde zijn hoed verder op zijn hoofd. Hij knikte, daar ging hij.