YAN KOMŞUM

CENAZE

Hemşireler koridordan geçip duruyor,bir arı gibi çalışıyorlardı. Ben ise elimdeki oyuncak bebekle ne yapacağım hakkında en ufak fikrim yoktu. Bebeği de alıp bahçeye çıkmak için asansöre bindim. Hıçkırıklarım dur durak bilmiyordu. Gözyaşlarımı sildikçe yeniden akıyordu. Ve bahçeye çıkmıştım. Ben tam bir vicdansızdım bir anneyi bir evlattan nasıl ayırdım. Ona öldü dememeliydim. Her şey daha da kötü olacak şimdi. Bahçede uygun bir yer aradım bebeği gömmek için banklarda oturan bir kaç insan olmasını bekliyordum ama kimse yoktu. Ellerimle toprağı kazıyordum. Tırnaklarımı içi toprakla dolmuştu. Tüm gücümle kazıyordum toprağı dizlerim mahvolmuştu. Ama umrumda değildi. Ağlama isteğim bitmiyordu hala ağlıyordum. Yeter Hanımı öyle görmek beni perişan etmişti. Topraklı elimin tersiyle gözyaşlarımı sildim. Bebeği çukura güzelce yatırdım. Eğilip yanağına da bir öpücük kondurdum.
"Ablaya kızma tamam mı Rüyacım? Ben de böyle olsun istemedim. Sen öl istemedim inan bana!" dedim ve doya doya sarıldım Rüya ya. Tekrar yerine koydum ve üzerine toprak atmaya devam ettim. Üzerini de iyi kapatınca yanımdaki ağaçtan bir dal koparıp baş ucuna diktim. Ayağa kalktım ve şöyle bir baktım son kez Rüyaya. Minik elleri geldi gözümün önüne. Neler oluyordu bana! Omzumda bir el hissettim arkamı dönüp baktım "Küçük hanım burada ne yapıyorsunuz?" dedi orta yaşlı bir kadın. Ellerime bile bakış attım çaktırmadan ve hemen arkama sakladım ellerimi.
"Hiç" dedim ve kapıya doğru koştum. Koridorda gözüm WC yazısını aradı etrafta. Ve koşup lavaboya girdim. Ellerimi hemen yıkamam gerekiyordu. Suyu açıp ellerime bolca sabun sıktım. Ellerimi yıkarken aklımda tek bir soru vardı ben ne yapıyordum. 18 yıllık hayatım boyunca çokca aptal hareketler yapmıştım fakat bu en aptalcasıydı. Ben ne yapıyordum? Tuvaletten çıkıp koridordan geçen hemşirelere baktım. Oda numarasını hatırlamıyordum. Asansöre binip 5. kata çıktım. Acaba 145 miydi yoksa 143 müydü? Aklım epey karışmıştı. 145 numaralı odaya girdim. Odada Yeter Hanım yoktu fakat bir adam vardı. Oldukça yaşlı bir adam.
"Kusura bakmayın yanlış oda."dedim ve kapıyı kapatmak için yeltendiğim sırada adam konuştu.
"İçeri gelsene?"dedi tebessüm ederek. Gözleri parlamış gibiydi beni görünce. Şaşkınlığı her halinden belliydi. Buraya gelmemem gerektiğini biliyordum ama içeriye girdim. Adam yatağına oturmuş bir yapboz yapıyordu. Ben gelince yapmayı  bıraktı. Ben çekingen adımlar atarak yanına gittim adamın. Adam bana baktı uzun uzun. Bakışları çok rahatsız ediciydi.
"Melodi!" diyince şok oldum. Adımı nerden biliyordu bu adam. Ve kimdi bu!