Melez |TAMAMLANDI|

3. Bölüm

"Anne gerçekti neden inanmıyorsun?"dedim yılmışcasına gerçekten iyi değildim. Annem bir şeylerin üstünü örtmek istercesine "Çok fazla araştırma yapıyorsun halisinasyon görmüşsündür" dese de yüzünde korktuğunun belirtisi vardı. Dudakları kurumuştu. Isırmaktan hafif kanamaya başlamıştı. Birden gözlerim büyüdü ve ayaklarım titremeye başladı. Bu kadar derinini hiç kimse göremezdi... Toparlanmak adına derin bir nefes aldım ve konuya dönmeye çalıştım. Annemin bana inanması gerekiyordu.

"Anne halisinasyon değildi. Gerçekti hatta o çocukta yanımdaydı adı Literary'di" annem yutkundu. Gözükmeyen adem elmasını görebildim. Derisinin içini görebildim! Çığlık atmamak için ağzımı kapadım. Gözlerimi de kapatıp içimden 'sakinim, sakinim... Sakin olmalıyım.'

"Sen şimdi uyu, rahatla sonra tekrar konuşuruz" derken toparlanmıştı beni yavaşça yatağıma yatırdı
"ama..."dedim. Annem" Atalent! Zorlama beni."kalp atışlarını hissettim. O an ilk defa kalp atışlarını hissettim... Annem odadan çıktıktan sonra başıma kadar çarşafımı çektim. Bugün olanları her ne kadar düşünmemeye çalışsam da işe yaramamış uykuya dalmıştım...

# Saat 17:00#

Annemden
" Lite bu yaptığın bir saçmalık onunla nasıl tanışırsın?! Ben sana uzak dur dedikçe onu koru dedikçe... " hızlıca yanımdaki masaya vurdum. Masa ikiye ayrılırken, Lite hafif kızgınlıkla "Üzgünüm o olduğunu bilmiyordum. Aslında ama sonra... Onu uzaktan korurken... Yüzünü görmezken nasıl yapabilirdim?! Hem nerede görülmüş yüzünü görmeden korunan biri?! Neden bilmiyorum ama onu insan sandım ve yanına gittim. Neden gittim onu da bilmiyorum... Sonra..." derken başını eğdi.

" Sonra ne? O adam sizi buldum derken şaka yapmadığını en az sende benim kadar iyi biliyorsun! Yoksa... Seni mi?... " derken sesimi kıstım. Biliyordum... Lite başını eğip"Üzgünüm Linda gerçekten ama merak etme seni-" hızlıca sözünü kestim ve" Lite göremedim! Geleceği göremedim! Anlayamadık suistimal ettim! Hepsi benim suçum..." birden sessiz ormanda telefonumun sesi yankılanmaya başladı. Tabi böyle tuhaf kişilerden normal bir ormana mı geleceğini sanıyordunuz? Arayana baktım, aslında biliyordum Atalent'ti. Telefonu elime almam ile tahminim de yanılmamıştım.

Atalent'ten

Uyandığımda ev sessizdi anlaşılan annem evde değildi. Telefonumu alıp annemi aradım. İyi olduğunu bilmem gerekiyordu. Hayatımda tek o varken ondan haber alamamak beni delirtiyordu.

Belkide babamı hiç görmediğim içindi. Sanki anneme ulaşamadığım da başına hep bir şey gelecekmiş gibi hissediyordum.

Dördüncü çalıştan sonra açtı. "Ah! Anne iyi misin? Beni korkuttun neden ilk çalışımda açmadın!? Nerelerdesin Tanrı aşkına!" annem"Kızım sakin ol iyiyim meraklanma. Telefonumu çantamın en dip köşesine koymuşum bir türlü çıkaramadım." dedi ve kıkırdadı.

"Anne neredesin?" sesi ne kadar sakin çıksada beni tedirgin ediyordu. Annem"Marketteyim biliyorsun ki haftasonu, alışveriş zamanı demek"dedi kontrollü bir şekilde. Ofladım ve"Tamam ben kütüphaneye gidiyorum haberin olsun sabah pek bir şey araştıramadım" sesim rahatladığımın kanıtıydı. Annem"Peki ama pek araştırma yapma..." diyerek yüzüme kapattı. Bu da neydi şimdi? Bende hazırlanıp tekrar kütüphaneye gittim.

Neden bu aralar buradan hiç çıkamıyordum?

Yine aynı yerime oturdum. Kitapları alıp tekrar notlarımı yazmaya başladım ama hep Literary'i düşünüyordum nasıl olurda bir insan... Yanıma Literary geldi ve "vampirleri anlatmaya ne dersin?" dedi heyecanla. "se-- sen neden geldin?"birden kekeliyişim ve korkudan titremem ile Lite"korktuğunu biliyorum. Açıklayabilirim"