5 Ways To Fall In Love With My Best Friend

Chapter 17

Nagdala na ako ng makakain ni Blue. Nagbabakasakali na gising na siya ngayon. Pagkapasok ko sa loob ng kwarto ay bagong gising pa lang siya.

"Anong oras na?" Tanong niya sa akin.

"It's already 7:30pm."

"What? Bakit hindi mo ko ginising kanina?"

"Ginising kita kanina pero ayaw mo magising kaya hinayaan na lang kita matulog." Inabot ko sa kanya ang dala kong tray para makakain na siya. "Kain ka na muna."

"Thanks." Pero tinitingnan lang niya ang pagkain.

"Anyway, hindi ka ba busy sa site ngayon?"

"Pabisita bisita na lang ako sa site ngayon."

"Ayaw mo ba ang pagkain na dinala ko para sayo?"

Hindi pa kasi niya ginagawa yung pagkain baka naman hindi siya mahilig sa Japanese food.

"Hindi naman sa ganoon. But how to use this?" Kuha niya sa chopsticks at pinakita sa akin.

"Hindi ka pa ba kumakain sa mga Chinese or Japanese restaurant?"

"Nakakain na but I never use chopsticks."

Natawa ako ng mahina dahil hindi siya marunong.

"Paano ka mabubuhay rito? We don't use much spoon or fork here. Kapag may sabaw lang kami gumagamit ng spoon." Pag aasar ko sa kanya. Siyempre hindi dito sa bahay. We always used spoon and fork here. Kahit nandito kami sa Japan ay kulturang Pilipino pa rin ang nangyayari dahil kay mama.

"Seryoso ka?" Tumango ako sa kanya. Tinuro ko naman sa kanya kung paano gumamit ng chopsticks pero mukhang naguguluhan talaga siya sa paggamit nito.

"I'm kidding, Blue. Kukuha lang ako ng kutsara at tinidor sa baba."

"You're such a tease, hon." Ngumiti ako sa kanya when he called me with an endearment. "But I'm coming with you."

Tumayo na siya habang buhat ang tray at sabay na kami bumaba. Pumunta na kami sa kusina. Umupo na si Blue sa harap ng hapag habang ako ay kumuha ng kutsara't tinidor.

"Here." Inabot ko sa kanya ang kutsara't tinidor.

"Thanks." Nagsimula na siyang kumain.

"What is this green thing?" May tinuro siya sa pagkain niya.

"Wasabe. Kung ako sayo ay hindi ko iyan kakain dahil sobrang anghang niyan."

"Kaya ba wasabe dahil wala kang masabi pagkatapos mong kainin iyan?" Natawa ako sa kanya.

"Nice joke. Hindi ko alam marunong ka pa lang magbiro, Blue. But seriously, wala kang alam sa kultura namin dito?"

"I never been here since I graduate in college. Hanggang Italy lang ako at ang kultura lang sa Italy at Pilipinas ang alam ko. Since I grown up in  Philippines but I was born in Italy."

Nawala sa isip ko na pure Italian pala itong si Blue. Kung saan ako naglilihi noong pinagbubuntis ko pa si Mei ay isang Italian cuisine.

"Ang sarap nito. Californian Maki ito, diba?"

"Yup. Mas mabuti pa iyan ang kainin mo imbes sushi dahil ginagamit sa sushi ay mga raw fish habang ang maki naman ay luto. Baka kasi hindi kayanin ng sikmura mo ang sushi."

Pagkatapos kumain ni Blue ay hinugasan ko na ang pinagkainan niya.

"Kailan ka ba nandito sa Japan?"

"Kanina lang. Dumaan na muna ako sa isang hotel rito at hinanap na kita. Wala pa akong tulog."

"Kaya pala ayaw mong magising kanina." Naramdaman kong may brasong pumalibot sa beywang ko.

"Ayaw ko nakita na kita ulit ay hinding hindi na kita papakawalan pa, Mao. Ikaw at si Mei lang ang buhay ko. Kapag nawala kayong dalawa ay parang sinira ko na rin ang buhay ko."

"Pumayag na rin naman ang mga magulang ko na magpakasal tayong dalawa. Kaya hihintayin ko na lang ang pagpropose mo sa akin."

"Kainis nga, eh. Sa dami ko pwedeng kalimutan ay ang pagbili pa ng singsing." Nilingon ko si Blue dahil nakasubsob ang mukha niya sa leeg ko.

"Ayos lang iyan. Marami pa naman araw para magpropose ka sa akin. Pwede mo naman iyon gawin pagbalik natin ng Pilipinas."

"Sasama ka sa akin pagbalik ko?" Napatingin siya sa aking mga mata. Ang ganda ng mata ni Blue.

"Ayaw mo?"

"Siyempre gusto. There is something I would like to ask kung ayos lang sana sayo."

"Okay, ano iyon?"

"Kung ayos lang sayo na pagbalik natin ng Pilipinas ay magkasama na tayo sa isang bahay kahit hindi pa tayo kasal. Gusto ko kasi na tulungan ka sa mga kailangan kay Mei."

Napangiti ako at pinipilit kong maabot ang pisngi niya.

"Of course. Nagkatabi na rin naman tayo noon sa kama."

"Thank you, Mao. I love you so much!"

"I love you too."

Pinaharap niya ako at siniil niya ako ng halik. Nakakalambot ng tuhod sa tuwing hinahalikan ako ni Blue.

And of course, I really love this guy so much. Hindi ko alam kung bakit ako pumayag noon magpakasal kay Vince kung may isang tao na talaga naglalaman ng puso ko. Iyon ay si Blue.

Ang isang Blue De Luca na masungit at mainitin ang ulo palagi. Siya lang ang lalaking minahal ko ng lubusan. Madali kasi ako sumuko kapag si Blue na ang sumusuyo sa akin.

Pero ngayon ang laki ng pinagbago ni Blue. Kung ang dati ay bihira ko lang siya makitang ngumingiti pero ngayon napapadalas na ang pagngiti niya. Ganito siguro ang isa pang ugali ni Blue. Isang mabait at mapagmahal na boyfriend at siyempre ama sa anak namin.

Ang huling naalala mo ay nandito na kami ni Blue sa kwarto ko at hiniga niya ako sa kama habang hinahalikan pa rin niya ang labi ko. Ang halik niyang bumaba sa leeg ko.

"Mmmph... Blue..." Hinubad na niya ang lahat na saplot ko t tinapon niya kung saan. Kung hindi ko sinuko sa kanya noon ang sarili ko ay siguro wala ngayon sa buhay namin si Mei.

"Aaaahhh..." Napasigaw ako ng ipasok niya ang kanyang kabahaan sa loob ko. Sobrang sakit parang first time lang namin. O sadyang lumalaki ang kanya.

"I'm sorry. Should I stop, hon?"

"No, please continue. Titiis ko ang lahat na sakit."

"I'll be gentle." Hinalikan niya ako sa labi.

Hindi ko namalayan na sumasabay na pala ako sa bawat paggalaw ni Blue hanggang sa nakaabot na namin ang sukdulan. Bumaksak naman si Blue sa tabi ko at humarap siya sa akin habang nasa loob ko pa ang kanyang paglalaki.

"Sorry nga pala nangyari noon. Hindi ko inaasahan na hahalikan ako ng isang tauhan natin. Pero maniwala ka sa akin sa pisngi lang siya humalik hindi sa labi."

"Kilala kita kaya alam kong hindi mo iyon magagawa pero intidihin mo sana na sensitive ako minsan at nasaktan ako na may lumalanding babae sayo."

"Sorry talaga, Mao." Pinalapit niya ako sa kanya para yakapin.

"Kalimutan na lang natin ang mga nangyari noon. Ang importante ay ngayon. Malapit na kita maging asawa ko."

"Thank you, hon." Hinalikan niya ako sa noo.