Kapitanowie szkół (pierwotna wersja)

Rozdział 1

Obudził ją narastający szum silnika samochodu. W pierwszej chwili chciała odsunąć się od szyby mrożącej jej policzek, lecz nagły ból w ręce powstrzymał ten zamiar. Prawdopodobnie trwałaby chwilę w niewygodnej pozycji, gdyby nie zobaczyła, że obok samochodu w skórzanej kurtce i czarnym kasku jedzie mężczyzna albo raczej, biorąc pod uwagę smukłą sylwetkę, stosunkowo młody chłopak. Pomachał do niej, w tej samej chwili, w której uświadomiła sobie, że prawą stronę twarzy ma rozpłaszczoną na szybie.

Odsunęła się od niej gwałtownie. Z ust wyrwał się kolejny jęk bólu, jednak wolała go od upokarzającego widoku. Mimo to mogłaby przysiąc, że motocyklista uśmiechnął się zanim wyprzedził ich i zaczął jechać tuż przed nimi.

- Mogłaś mnie obudzić - powiedziała z wyrzutem do prowadzącej matki. - Zamiast tego przynajmniej dwie godziny jechałam z rozpłaszczoną twarzą. Tego faceta przed nami bardzo to rozbawiło.

Na chwilę odwróciła wzrok od pleców motocyklisty i spojrzała na matkę. Nie wiedzieć dlaczego, kobieta uśmiechała się szeroko.

- Ten facet to twój przyszły przyrodni brat - odparła kobieta.

Dziewczyna zastygła w bezruchu, zanim wyjąkała:

- Żartujesz, prawda?

Nie słuchała odpowiedzi matki, bowiem właśnie w tej chwili chłopak zjechał na sąsiedni pas i znowu zrównał się z samochodem. Tym razem była przygotowana. W momencie, w którym na chwilę odwrócił w jej stronę głowę, uśmiechnęła się szeroko i pomachała mu. Nawet wcześniejszy wygląd nie pozbawi jej poczucia humoru. Zresztą kiedy wyobraziła sobie, jak musiała wyglądać, sama uśmiechnęła się szeroko.

- Który to? - zapytała, przeczesując informacje, jakie przekazała jej matka o nowej rodzinie. Pięciu braci nadal stanowiło w jej głowie jedynie grupkę imion nie powiązanych ani z twarzami, ani tym bardziej charakterami. Być może rodzicielka wspominała coś o zamiłowaniu do motorów jednego z nich, ale nawet jeśli tak było, Magda stanowczo zbyt mało uwagi poświęciła tamtej rozmowie by zapamiętać taki szczegół.

- Marcin. Jest starszy od ciebie o rok.

Skinęła głową, nie dla potwierdzenia informacji, a jedynie aby udowodnić, że słuchała.

W dalszym ciągu śledziła spojrzeniem motocyklistę. Kiedy skończyła się droga ekspresowa i wjechały na węższe, bardziej zatłoczone drogi, musiała jeszcze więcej uwagi poświecić śledzeniu przyszłego brata spojrzeniem. Z tego powodu nie zauważyła w porę poważnego wyrazu twarzy matki. Czujność mogłaby ocalić ja przed ta rozmową. Niestety wszystko zrobiła nie tak. Na cicho wypowiedziane swoje imię zareagowała w najgłupszy możliwy sposób.

- Tak?

- Wiem, że nie chcesz o tym rozmawiać, ale chciałam się upewnić... Na pewno nie jesteś zła, że zabrałam cię z Warszawy i kazałam tutaj się przenieść?

Głos kobiety zdradzał niepewność i zawstydzenie - coś, co w żaden sposób do niej nie pasowało. Zazwyczaj była radosna, pełna energii i dość beztroska, choć równocześnie nadmiernie troskliwa względem córki. To ostatnie kierowało nią, gdy zakazała jej pozostać z ojcem, przynajmniej przez najbliższe dwa lata.

Magda rzadko widziała ten wyraz na twarzy matki. Zmarszczki w kącikach ust, zdradzały częsty uśmiech, nawet przesłonięte częściowo przez sięgające do podbródka blond włosy. Niestety w tej chwili nie uśmiechała się. Zawstydzenie z powodu egoizmu nie pozwalało jej na to, z czego obie zdawały sobie doskonale sprawę. Osiemnaście lat zobowiązywało do szczerości także wobec samej siebie, toteż dziewczyna nie mogła udawać, że nie usłyszała pytania.