Fixing the Broken Compass ‖ Seventeen Tagalog fan fiction

Chapter fifty eight

Chapter fifty eight: goodbye

Third Person's POV

Seungcheol entered the room silently and he saw his girl reading something.

Tumingin lang sa kanya si (y/n) at binigyan siya ng mapanlokong ngiti.

"Stop me with that smile"

"Hmm?" She hummed and keeps on looking and smiling at him.

Naiilang na si Cheol kase kahit saan siya magpunta nakatitig anf dalaga sa kanya.

"Bat tulog yang mga yan?"

"Nakatulog."

"Nakatulog o pinatulog"

She shrugged her shoulders and stared Cheol.

"Aish! Ano bang kailangan mo?" Lalong lumawak ang ngiti niyang kanina pa malawak.

"Takas tayo" Seungcheol widened his eyes when he heard those words from her.

"Are you insane? Kakaatake mo lang kanina tapos tatakas tayo?" Pabulong na singhal ni Seungcheol sa kanya. Baka kase magising ang mga bata.

"Sige na Cheollie...." then she does an aegyo that he can't resist. He rolled his eyes and asked her.

"At saan mo naman balak pumunta?" Ayun halos mapunit na ang mukha niya. Kakangiti yan bhe.

"Sa lugar kung saan nakakalimutan ko ang lahat." Napaisip na lang si Seungcheol.

Then he remembered (y/n) 's words before.

"Rooftop? Di ba takot ka sa matataas?"

"Oo, pero tignan mo yang mga ilaw na yan. Pag nakikita ko yan nakakalimutan kong may fear of heights ako."

And the place where they spent their first anniversary.

"Bakit ba gustong-gusto mo dito sa rooftop?"

"This is a place where we can escape from everything. A place where I can forget everything. We're too tired this days. Masyado tayong madaming iniisip. Dito na lang tayo."

Napatingin siya sa kasintahan na ngayo'y nakabihis na.

"ano tapos ka na ba sa muni-muni mo?"

"Sa rooftop ng ospital?" Ngumiti lang ang dalaga at hinila si Seungcheol paakyat.

And the next thing Seungcheol knew was they are standing in front of the rooftop's door. Gabi na rin kaya makikita nila ang liwanag ng syudad. She held the door knob Pero pinigilan niya ito.

"Come on (y/n) let's go back to your room. Delikado dito---"

"Cheol for once... please... gusto kong mamuhay pero yung walang makina. And this is my only escape. Samahan mo na lang ako please."

"Pero ayokong atakihin ka. Ayokong mawala ka---"

"Seung. Balibaliktarin mo man ang mundo, mawawala ako. Aalis ako and that's the truth, the one and only truth that we can't deny. Now, shall we step outside?" Wala na siyang nagawa kundi sumunod sa nakakatanda.

Umupo sila sa sahig at kinain ang fries and sundae na dala ni Seungcheol kanina. He rested his head on (y/n) 's shoulders.

"Baby, please... wag kang umalis..." she held his cheeks and kissed his crown .

"Cheollie ko... hindi ako aalis. Paulit-ulit? Hindi niyo ako makikita, o mararamdaman . Pero nasa tabi niyo lang ako lagi. Nandito lang ako." Sabay turo niya sa puso ng binata. "At hindi ako aalis jan. Hinding-hindi. Magpapahinga lang ako sa mundong kinatatayuan ko. Pero hindi ako magpapahinga sa pagmamahal ko sa inyo. Masakit ang umalis ako. Pero di ba... di ba mas masakit yung nakikita mo akong ganito. Leaving this freaking world is the only way to escape this pain. Pero nandito lang ako sa puso mo."