Fixing the Broken Compass ‖ Seventeen Tagalog fan fiction

Chapter sixty two

Chapter sixty two: apartment

Third person's POV

"Ang bilis ng pangyayari. Parang kahapon lang, nakilala namin siya. Tapos ngayon ito na siya. Nagpapahinga. Parang kahapon lang. Pero sa parang kahapon na iyon, ang daming nangyari.

"Naging magkakaibigan kami. Niligawan ko siya. Naging kami. Umalis siya sa pledis para maging CEO ng kumpanya nila. Nagkaroon ng hindi pakikipag-unawaan. Nagbreak kami. Nagkagulo ang seventeen. Naging sila ni Jeonghan. Bumalik siya. Naging kami ulit. At namaalam siya.

"Sa parang kahapon na yun, ang daming pagkakataon ang nasayang. Pero hindi yun naging hadlang para hindi kami gumawa ng alaala. Sabay naming hinarap ang lahat ng hamon. Ang lahat ng hirap sa buhay. Ang lahat. Lahat lahat.

"Sa parang kahapon na yon, ang dami niyang nagawa. Nakapagpasaya siya ng tao. Nagmahal siya. Nasaktan. At nagawa niyang ayusin ang bagay na buong akala namin ay hindi na maiaayos.

"We never thought she'll leave this early. And we regretted that we didn't make a way to knew it.

"But (y/n), she never get tired of fixing us. Of fixing seventeen. And we're just to lucky na, mayroong isang (y/n) na gumawa nun. We made memories na hindi namin makakalimutan.

"Maraming pagkakataon ang nasayang, pero hindi siya natinag. She lived each and everyday, the fullest. And that's why we're thankful to have her.

"Tinuruan niya kami ng mga bagay na kahit kailan hindi namin makakalimutan. And that thing, is acceptance.

" (y/n), baby ko, noona, alam kong masaya ka na kung nasaan ka man. Alam kong wala nang masakit jan. At alam kong kahit nasa malayo ka, tutuparin mo ang pangako mo.

"Na mamahalin mo kami, na aalagan mo kami, at poprotektahan na para bang nandito ka pa rin.

"Mahal na mahal na mahal ka namin ng mga bata. At hindi yun magbabago. You played the most important role in our lives. And we're thankful for that.

"Alam kong wala nang extension lahat ng kasiyahan natin. Pero we're going to try our best to be happy. No, we should be happy. Kahit mahirap, kahit masakit, magiging masaya kami para sayo.

"Please rest well. I love you. To the moon and back, till death do us part, till forever ends. I love you, we love you, till we meet again."

Bumalik na si Seungcheol sa upuan niya at nagpunas ng luha. All he can remember right now is their happy memories.

Masaya siya kase finally, she can rest peacefully.

"Hyung... p-pwedeng pumunta tayo sa apartment ni noona?" Dino asked.

Seungcheol smiled and nodded. Agad niyang pinatakbo ang sasakyan diretso sa apartment niya.

"May susi siya sa ilalim ng bato." Bulong ni Jeonghan.

Kinuha agad iyon ni Soonyoung at binuksan ang pinto.

Isang malamig na hangin ang sumalubong sa kanila.

They can feel the presence of her.

"Anong kailangan niyo ba ha!? Nambubulabog kayo ang aga-aga!"

"Noona!"

"Noona hindi mo naman kami iiwan sa liwanag di ba?"

"Or hindi ka naman magiging abo di ba?"

"Noona di mo kami iiwan sa dilim di ba?"

"Nababaliw na ba kayo!? Nambulabog kayo para kang jan!?"

"Fine. Hindi ko kayo iiwan. Kahit mawala ako, lagi akong nasa puso niyo"

"Noona! / (y/n)! "

"Okay let's rephrase that. Hindi ko kayo iiwan. Never. Happy? Okay now, umuwi na kayo, may practice pa kayo at may pasok pa ako bukas."

Yung mga panahong yun, Hindi na nila maibabalik pa.

"May alam akong pwedeng puntahan dito." Komento ni Jeonghan at naglakad paakyat.
Lumapit lang siya sa isang pintuan at binuksan ito.

Bumungad sa kanila ang lahat ng litrato nila sa nagdaang mga taon. Mula trainee days nila. Nung nagdebut sila. Nung umalis siya, at kahit nung wala siya ng limang taon.

Pero ang pinakawumasak sa puso nila, ay ang mga nakaw na litrato ng noona nila.

Noong kinuhang litrato niya nung nagstar gazing sila. Nakatalikod, may pagkain at nakatingala. Kita mo rin mula rito ang liwanag ng Seoul.

Noong nasa amusement park sila. Hindi nila inaasahan na may litrato sila sa carousel. Hindi naman kase siya sumama doon eh.

Noong nasa Daegu. Yung naglalaro sila sa dalampasigan habang bumababa ang araw.

At nung nasa orphanage sila, yung kasama nila ang mga batang naglalaro.

But what catches their attention, was their picture in the hospital. Kahit na hirap siya nung panahong iyon, she can manage to take a picture of them. The most beautiful view in her entire life.

And that is the smiles of her favorite people even if there are so many hard times.

"She can manage to took those pictures kahit na hirap na hirap na siya."

"Si noona..."

"Mahal ko si noona" iyon na lang ang nasabi ni Seungkwan at muling umiyak.

They really really love her.

And what ever happens, their noona, will be always be their noona.