Fixing the Broken Compass ‖ Seventeen Tagalog fan fiction

Chapter sixty

chapter sixty: talk

Third person's POV

Umupo si Seungcheol sa tabi ng kanyang kasintahan. Hindi pa siya naidadala sa morgue dahil yun ang hiling ni Seungcheol. Gusto niyang makasama pa si (y/n) ng mas mahaba. Na sa huling pagkakataon, makita niya ito.

"May binigay ka raw na sulat. Iniwan ko muna yun sa mga bata. Sila muna ang magbasa ng sa kanila para makausap pa kita."

"Masaya ka na noh? Wala ng sakit, wala nang paghihirap. And I'm happy that you're happy. Pero alam mo, ang hirap sabihin na pinakawalan na kita. Kase sa totoo lang, masakit pa rin. Kaya lang wala tagong magagawa eh. Iyon ang gusto mo. Iyon lang ang mabibigay ko sa kanya pagkatapos ng lahat ng nagawa mo para sa akin. Para sa amin. Alam mo, tama si Jeonghan sa sinbi niya sa sa Daegu. Pagsisisihan ko na hindi ako nakinig sayo agad. At ngayon, eto ako, nasa harap mo, humihiling pa ng oras para makasama ka pa. Kaya lang wala na eh... ubos na... nagpahinga ka na. Nagsisisi ako na hindi ako ang kasama mo tuwing linggo sa ospital. Nagsisi ako na Hindi ako yung kakausapin ni Dr. Seo. Nagsisisi ako na hindi kita sinamahan sa bawat paghihirap mo. Na hindi ako yung Seungcheol na inaasahan mo. Siguro habang buhay ko nang Pagsisisihan tong katangahan na ginawa ko noon. And I'm so sorry for that."

Seungcheol looked down and let his tears flow. Pero nakita niya yung cellphone case niya. Yung buhok niyang black na dating brown. At naalala niya ang huli nilang date.

"Siguro ang dami pa nating nagawa kung nung una pa lang pinakinggan kita. Mas madami pa tayong damit, mas madami pa tayong relationship goals. Naalala mo pa yung tumatakas tayo sa training para lang magdate? Yung sabay tayong tatawag sa isa't isa kaya nag-aaway tayo pero tatawa na lang bigla. Gumawa pa nga tayo ng bucket list eh. Wala na bang dagdag yung mga alaalang yun. Hindi na ba talaga pwedeng tapusin natin ying nasimulan natin? Wala na ba talaga (y/n)?

"Alam mo, kung sinabi mo lang agad na may sakit ka edi sana we live each and everyday like it's our last day. Pero wala ka na eh. Wala ka na talaga. Mas madami pa sana tahong relationship goals. Mas marami pa tayong bucket list. Mas madami pa tayong litrato. Mas madami pa sana taupng alaala na nagawa. Pero kahit anong gawin ko, wala ka na. Nagpapahinga ka na. Nauna ka na. Iniwan mo na ako. Iniwan mo na kami. Pero alam ko namang masaya ka na.

"Sorry nga pala baby ah. Sorry kung may hindi tayo pagkakaintindihan noon. Sorry kung nagpadalos-dalos ako. Sorry dahil inisip ko noon na ako lang ang nasaktan. Na ako lang ang dehado. Sorry kase napakataas ng pride ko. Kung kaya ko lang na ibalik ang mga panahong yun, papakinggan na kita agad. Aalagaan kita. Pasasayahin kita. Pero hindi ko kaya eh. Hindi naman ako si Dr. Strange para magawa yun. All I can do right now is to cry. To drown myself in my own tears. Kase masakit eh. Sobrang sakit. Ito na lang ang magagawa ko ngayong wala ka na. Ngayong hindi ka na namin kasama. Ito lang ang mgagawa ko.

"At ngayong wala ka na, sino na lang yung magsasaway sa amin? Yung susundin namin? Yung katatakutan namin? Wala ka na para takbuhan ko kapag nag-aaway ang mga bata. Wala ka na para pagsabihan ko ng mga kalokohan ko. Wala ka na para sakin. Do you think I can do everything alone? Sino na lang yung mangungurot sa tagiliran ko kapag sumusobra na ako. Sino na lang ying magsasa i sa akin na wag na wag kong papatulan yung mga bashers? Alam mo ang daya mo. Sabi mo gagawin natin ang lahat ng sabay. Pero nauna ka nang umalis. Inunahan mo ako. Iniwan mo ako. Ang daya mo kase ikaw masaya ka na. Kami? Umiiyak pa rin dito kase wala ka na. Pero mas madaya ako, kasi kahit kailan, hindi ko matatanggap na wala na ang isang (y/n) na tulad mo. Mahirap mabuhay ng wala ka. At ang daya ko kase kailangan kita para mabuhay.

"Baby ko masaya ka na naman eh. Di ba? Tama ka, nandito ka lang sa puso ko. Hindi mo naman talaga kami iniwan di ba? Kase nandito ka lang naman eh. Watching us from a far. Tandaan mo na hindi ka namin makakalimutan. You've done the biggest part in my life. And I'm very thankful that I had you once. Alam kong wala nang round two ang pagsasama natin pero, siguro sapat na ang mga alaala na nagawa natin." Seungcheol paused and wiped his tears.

He held the elders hand and kissed it. Hinaplos niya rin ang mga buhol nito.

"Rest in piece baby ha? Hintayin mo ako jan. Hihintayin ko yung oras ko na sinasabi mo. Maging masaya ka jan okay? Kasama mo naman na ang ate mo eh. Bantayan mo kami ha? Wag kang mag-alala. Makakayanan din namin na wala ka. Makakayanan din namin na mabuhay as if na nandito ka. Akp na bahala sa kanila. Aalagaan ko sila na para bang ako ang noona nila. Mamahalin ko sila doble sa nagawa mo. Pero sa ngayon, sleep well my baby, okay?"

He peck her lips and gave her a kiss on her forehead.

"I love you baby ko."