Fixing the Broken Compass ‖ Seventeen Tagalog fan fiction

Chapter seven

Chapter seven: miss ko na kayo

(Y/n) 's POV

Bumalik na ako ng office since may trabaho pa rin ako.

Nakaupo lang ako ngayon sa upuan ko at nakatingin sa labas. Halos kita mo na ang buong syudad dito. Ganito lang ang pangarap ko dati eh.

"Ma'am, Nasa line one po si Ma'am (y/l/n)."

"Okay thank you Rhian." Sabi ko. Kinuha ko ang phone

"Hello mommy?" Tanong ko sa kabilang linya.

"Hi sweetie... How are you?" Maligayang tanong ni mom.

"I'm doing fine here mom. How about you and dad po?"

"We're great here too. Oh by the way, how's work?"

"Kinda stress. And in this case, I'm doing nothing."

"Haha. It's because your oppa wants to become a lawyer. You're too great to accept that! You know you can decline that!"

"Yeah I know but it's better if someone in the same family will handle this. And if it's not kuya then it's me kaya nga eto ako eh"

"Oh our little savior. That's why we love you sweetie. Oh by the way how's your he~"

"Mom. It's completely fine. Don't ask about that again."

"Okay but remember that that's the other reason why we sent you there. Oh siys, gonna go now okay?"

"Okay mom. I love you. Bye"

"Bye sweetie, I love you too" binaba ko na ang telepono.

Yup. I had a choice before, to be an idol or to be a CEO. Mas pinili ko na lang 'to kase gusto ko sanang ipagpatuloy ang henerasyon ng pamilya namin as a company holder.

Bumalik na ang tingin ko sa magandang view. Pinatugtog ko na rin ang smile flower ng seventeen. Para kunware, emo talaga.

Pinikit kk ang mga mata ko at inalala kung sino talaga ang seventeen na kilala ko. Mula noong training, Hanggang sa bago ako umalis, at kung ano na sila ngayon.

Nawala na yung seventeen na masaya. Yung walang problema.

Yung seventeen na nagsisigawan dahil sa kulitan.

Yung seventeen na maayos ang pakikitungo sa isa't-isa.

Kasalanan ko yata 'to. Or what?

Hindi na ako makapaghintay sa investigation. Gusto ko nang maayos tong gusot na 'to.

*/*/*

"Ma'am... Ma'am..." Tawag ni Rhian.

Nakatulog pala ako. Bakit hindi ko naramdaman?

Haist...

"Yes bakit? Sorry. I fell asleep" paghingi ko sa kanya ng tawad.

"Ma'am, si Sir Yoon po nasa labas. Tawagin ko raw po kayo eh. Ayaw pumasok." Sabi niya.

Si Jeonghan ba yung sir Yoon na yun?

"Please tell him to go inside or else I'll kick is ass." Utos ko. Tumango lang siya ay lumabas.

I'm right. My greatest boyfriend is here. Lagi niya naman akong sinusundo eh.

"Seems like you fell asleep huh." Adik talaga tong isang to.

"Ang aga pa ah. Four? Right?" Four pa lang naman talaga eh. Isang oras lang tulog ko wag kang ano.

"Yeah but I'm going to fetch you now."

"Halata naman eh. Pero bakit ang aga?" Tanong ko.

"Sabado ngayon. First Saturday. " Simpleng sagot niya. Oh yeah the schedule.

"Oh-kay." Sagot ko.

Kahit kailan talaga 'to.

Lumabas na kami ng building para pumunta sa pinkaayaw kong lugar.

"Honey?" Tanong niya sa akin. Tumingin lang ako sa kanya.

"Tell me. May kausap ka ba talaga kanina nung lumabas si Seungkwan?" Nanlaki ang mga mata ko.

Oo nga naman oo. Isa pa 'tong investigator eh.

"Wala." Hindi ako nagsisinungalung kay Jeonghan. He feels the same way sa akin.

Hindi naman siguro pagsisinungaling yung pagdadamot niya ng dahilan kung bakit sila nag-away. Alam kong nahihirapan lang siyang sabihin yun.

"Kakadating mo lang ba nun?"

"Hon, hindi rin. And oo to tell the truth, narinig ko ang sigawan ni Vernon at Seungkwan." Direct to the point kong sabi.

"Oh. Bakit hindi mo pinagsabihan like before?" Huminga lang ako ng malalim.

"Kung hindi na kayo ang seventeen na kilala ko. Pwes hindi na rin ako yung noona na kilala nila." Alam ni Jeonghan ang rule kong yun.

Ewan ko ba. Jeonghan knows me very well than S. Coups.

Sa maikling panahon na naging boyfriend ko siya mas nakilala namin ang isa't isa more than before.

That's another reason why I love him.

"Kami pa naman din yun."

"Oo nga kayo pa rin yun. Pero yung samahan niyo hindi na ganun. Actually samahan natin."

"Yeah. Dahil ikaw at ang seventeen...."

"Ay iisa" sabay naming sabi.

Naramdaman ko na basa ang na ang pisnge ko.

"Oh are you crying?" Tanong niya sa akin "may problema ba honey?"

"Wala naman."

"Weh?"

"Miss ko na kayo..." sabi ko.

Pinunasan niya ang nga luha ko. Nginitian ko lang siya pabalik.

Miss ko na ang totoong seventeen.

*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/

Author 's Note:gosh sorry!

Wala pa talagang pumapasom sa utak ko kaya ayan lang muna ah. Mianhae!