doctor of killer's | taekook

Ep|27

"Seninki yine gelmiş."

Başını çaktırmadan Yoongi'nin işaret ettiği yere doğru çevirdi Taehyung. Hastanenin bahçesindeydiler. Sıcak kahvelerini yudumlarkarken birlikte susuyorlardı. İkisinin de düşünmesi gereken şeyler vardı ve hafif esen hava tam da buna müsait bir ortam oluşturuyordu.

Jimin gün geçtikçe iyiye gidiyordu. Bu bir gerçekti. Yine de uzuvlarını istediği gibi hareket ettiremiyor olması ondan çok sevdiklerinin canını yakıyordu çünkü hepsi Jimin'in kendilerini üzmemek adına söylemek istediklerini içinde biriktirdiğini biliyordu. Bir doktorun başına gelecek en büyük felaketi yaşıyordu sarışın olan. Parmaklarını yalnızca titrekçe hareket ettirebiliyor, kolu ancak 10 cm yukarı kalkıp, iki saniye dayandıktan sonra cansızca eski yerini buluyordu. Namjoon bunun iyi bir gelişme olduğunu söylüyordu ama bu yalan o kadar doktorun arasında söylenmeyecek kadar aptalcaydı. Herkes farkındaydı, yalnızca bunu dile getirmiyorlardı.

Taehyung'un odasında yapılan konuşmanın üzerinden 13 gün geçmişti. Her bir günü tek tek hatrına kazıdığı 13 gün. Zihninin boş odalarında çentikler atıyordu.

Odasına döndüğünde gerçekten de Taehyung'un söylediği gibi gitmişti Jungkook. Ama o günden beri istisnasız her gün, aynı saatte-ki bu genellikle Taehyung'un Jimin'in başında beklemekten uyuştuğu ve biraz hareket etmek adına bahçeye çıktığı saate denk geliyordu- aynı yerde beliriyordu işte. Taehyung bunun başta beyninin ona oynadığı bir oyun olduğunu sansa da zamanla diğerleri de fark etmişti çünkü fark edilmeyecek gibi değildi.

"Vazgeçmeyecek." diye yanıtladı büyüğünü Taehyung güçsüz bir ses tonuyla. İnce ve uzun parmakları arasında küçücük kalmış karton bardakla oynamakla meşguldü.

Yoongi konusuna gelirsek, şaşılacak derecede sakindi. Taehyung onun Jungkook'u ilk gördüğü anda gırtlağına yapışacağını düşünse de öyle olmamıştı. Çatılmış kaşları bir süre karşısındaki bedeni izlemiş ve daha sonra ordan uzaklaşmıştı.

"Seni gerçekten seviyor olmalı."

Taehyung başını oynadığı bardaktan kaldırarak önce büyüğüne sonra az önce baktığı yerde olmayan bedene çevirmişti. Cevap vermedi. Bir süre ikisi de sustular ve sonunda Taehyung bundan cesaret alarak merak ettiği soruyu büyüğüne yöneltmişti.

"Hyung," demişti uysalca dikkatini çekerken. "Hiç... ona hiç kızmıyor musun?"

Büyüğü tam da bu soruyu bekliyormuşçasına kıkırdadı. Daha sonra derin bir nefes alıp arkasına yaslanmış ve başını arkaya atarak gözlerini yummuştu. "Aslında onun kafasını koparmak istiyorum."

Bunu söylemesi üzerine Taehyung da gülmüştü. "Biliyorum."

"Ama Jimin'le olanlar bana bazı şeylerin önemini fark ettirdi sanırım." Sessizce dinliyordu küçük olan. Oysa yalnızca tek bir soru sormuştu ama o da biliyordu ki bir sorudan çok daha fazlasıydı tüm bu olanlar.
"Jungkook aslında cesur bir adamdır. Böyle davranmasının tek sebebi sana sırılsıklam aşık olması. Onun gözlerini daha önce hiç bu kadar çaresiz bakarken görmemiştim. Gerçi aramız hiçbir zaman çok iyi sayılmazdı ama görürdüm işte. Bilirdik birbirimizi uzaktan da olsa. Şimdi tüm bu olanlar, nasıl desem, onun gibi bir adamın karakterine ters şeyler. Sense elindekine sahip çıkamayacak bir aptalsın. Kusura bakma ama öylesin. Şu an ondan neden uzak durduğunu çok iyi biliyorum ve anlıyorum. Yine de seni cesaretlendirecek sözler bekleme benden. O adam sevdiğim adamın ipini kesti resmen. Bu iyiliği ona yapamam. Ama sen başkasın Taehyung. Mutluluğu herkes kadar hak ediyorsun. Ve bu yolda yalnızsın. Kararını kendin vermelisin çünkü bu senin hayatın. Yine de kararın ne olursa olsun o yolu birlikte yürüyeceğimize emin olabilirsin." Yoongi sözlerini bitirdikten sonra hala tepki vermeyen küçüğünü merak ederek gözlerini açmış ve kafasını ona çevirerek sessizce ağlayan suratını izlemişti. "Tanrım ne aptal çocuk." Uzanarak tek elini tutmuş ve kemikli parmakları arasında sıkmıştı. "Jimin seni ağlattığımı duyarsa kıçıma tekmeyi koyar biliyorsun değil mi?"