Όπλο το πάθος μας

🔫κεφ 10🔫

Μετα απο καιρό ένιωθα ολοκληρωμένη όμως όσο προχωρούσα προς το σπίτι αισθανόμουν ένα πλακωμα σαν κάτι να είχε συμβεί. Μπαίνοντας στο σπίτι ακούω τον Άρη να μιλάει με τον πατέρα μας με δυνατή φωνή. Παράλληλα όσο πλησιάζω προς το σαλόνι αντιλαμβάνομαι πως κάποιος κλαίει μάλλον η μαμά. Τι έγινε; Πέθανε κανενας; Λέω από μέσα μου και γελάω* που να ηξερα.

Με το που φτάνω στο σαλόνι κατευθείαν τα οργισμένα βλέμματα του πατέρα και του αδερφού μου στρέφονται πάνω μου.

Λ: Ιντα εγινε;

Ρωτάω ανυποψίαστα και το επόμενο δευτερόλεπτο το χέρι του μπαμπά μου με χτυπαει στο μαγουλο.

Μπ: Παλιοθυληκο! Γι αυτό σε μεγάλωσα εγώ για να πηγαίνεις με τον έναν και με τον αλλον;
Λ: Πατέρα τι λες; Εγω;
Μπ: Και κυρίως με τον γιο του εχθρού μας;
Αρ: Νόμιζες πως δεν θα το μαθαίναμε ποτέ;
Λ: Άρη τι λες; Τι έχετε πάθει και οι δυο;
Αρ: Σας είδα! Εσένα και τον άλλον το ακατανομαστο σας είδα!

Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Απλά δεν γίνεται.

Μπ: Βλέπω δεν απαντάς κάτι άρα όντως ισχύει. Καλά εμάς δεν μας σκέφτηκες; Τους παππούδες σου που έδωσαν μαχες; Τον θείο σου που πέθανε εξαιτίας αυτής την έχθρας; Όλα αυτα τα ξέχασες;
Λ: Όχι δεν τα ξέχασα! Αλλά κουράστηκα να ζω με αυτήν την σκιά του μίσους σε κάθε επιλογή που πρέπει να πάρω. Δική μου είναι η ζωη!
Και όπως θέλω θα την ζήσω!
Μπ: Ώστε ετσα ε; Πολύ ωραία να την ζήσεις όπως θέλεις! Αλλά όχι επαε στην Θεσσαλονίκη με τον αδερφό σου.

Μου λέει και κοκκαλωνω.

Λ: Ιντα λες πατέρα με διώχνεις;
Φωνάζω με δάκρυα στα μάτια μη μπορώντας να πιστέψω αυτό που μολις είπε.

Μπ: Αυτό ακριβώς!
Μου απαντάει και με τραβάει βίαια από το χέρι σέρνοντας με προς το δωμάτιο μου όπου και τελικά με κλειδώνει.

P.o.v Άρη

Πραγματικά όσο και αν λατρεύω την αδερφή μου μπορώ να πιστέψω ότι έκανε κάτι τέτοιο. Εντάξει τον έρωτα δεν τον διαλέγεις αλλά με αυτόν;

Φεύγω τρέχοντας από το σπίτι με προορισμό την παραλία όπου τους είδα πριν, ελπίζοντας αλλά καταβαθος ξέροντας πως ο Άλεξ θα είναι ακόμα εκεί.

Μετα απο πέντε λεπτά περίπου περπάτημα φτάνω και όντως βλέπω την σιλουέτα του καθισμένη στην άμμο.

Αρ: Αλεεεεξ!
Φωνάζω και γυρνάει την κεφαλή του κοιτώντας με απορημένος.

Α: Ιντα κάνεις εσύ επαε;
Αρ: Ήρθα να λογαριαστουμε!
Α: Γιαντα να λογαριαστουμε;
Αρ: Ξέρεις πολύ καλά. Δεν ντράπηκες να ατιμασεις την αδερφή μου;
Α: Πρώτον δεν την ατιμασα και δεύτερον την αγαπώ!
Αρ: Ναι ξέρουμε πως αγαπάς εσύ! Εσύ αγαπάς ολες τις κοπέλες του νησιού.
Α: Μπορεί ετσα να ήτανε αλλά ξέρεις και εσύ πολύ καλά πως μια κοπέλα μπορεί να κάνει την διαφορά, ή μήπως κάνω λαθος;

P.o.v Άλεξ

Μετά την τελευταία μου κουβέντα τον βλέπω να κάθεται ηττημένος στην άμμο.

Αρ: Το ξερεις;
Α: Φυσικά! Ξέρω ότι έχει να κάνει με την αδερφή μου.
Αρ: Και δεν έχεις αντίρρηση;
Α: Αν είναι ευτυχισμένη όχι. Γιατί αυτό έχει σημασία στη ζωή, να είσαι ευτυχισμένος!
Αρ: Ο πατέρας μου θα την στείλει στη Θεσσαλονίκη.

Μου λέει και νιώθω να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου.

Αρ: Όμως, για να διορθώσω το λάθος που έκανα, μπορώ να σε βοηθήσω να την δεις για μια τελευταία φορά.

🦄🦄🦄🦄🦄🦄🦄🦄🦄🦄🦄🦄🦄🦄

Hey unicorns

Ελπίζω να σας αρέσει το κεφάλαιο .
Τι λέτε να γίνει στο επόμενο?
Θα φύγει τελικά η Λυδία?

Σποιλερ : τατουάζ 😏

Μην ξεχνάτε ⤵️