Κεφ 24

197 18 2
                                    

Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.



Αλέξανδρος P. O. V

Με ρωτάει πως είναι η Αθήνα. Τι μπορώ να πω τώρα; ότι είναι ράκος;
Πρώτη φορά την ακούω τόσο συντετριμενη.
Αλ: έχει υπάρξει και καλύτερα.
Είναι το μόνο που λέω γιατί και εκείνη δεν διαφέρει πολύ.

Λ: το φαντάζομαι.
Μου λέει και γυρνάει το κεφάλι της κοιτώντας έξω από το παράθυρο.
Μετά από αυτό δεν ξανά μίλησε απλώς κοιτούσε αφηρημένα έξω από το παράθυρο.

Αλ: φτάσαμε. Της λέω, μόλις παρκάρω το αμάξι έξω από το σπίτι μου.

Βγαίνουμε από το αμάξι και προχωράμε προς την είσοδο. Καθώς μπαίνουμε μέσα στο διαμέρισμα την ακούω να αναστενάζει.
Αλ: Λυδία μου μην ανησυχείς ο Άρης είναι σκληρό καριδι δεν θα πάθει τίποτα.

Της λέω προσπαθώντας να την ανακουφισω.
Εκείνη γυρνάει με κοιτάει και χωρίς να το περιμένω χώνεται μέσα στην αγκαλιά μου.
Αν και δεν θα έπρεπε να το λέω αυτό νιώθω πολύ ευτυχισμένος που την έχω πάλι στην αγκαλιά μου.
Λ: Αλέξανδρε δεν θα το αντέξω αν πάθει κάτι.
Αλ: το ξέρω μωρό μου, αλλά πρέπει να έχουμε θετική σκέψη.

Της λέω και της τρίβω καθησυχαστικά την πλάτη. Μόλις ηρεμεί λίγο την οδηγώ στο σαλόνι.

Αλ:  λοίπον βάλε λίγο μουσική και εγώ θα πάω να φτιάξω κάτι να φάμε. Καμία προτίμηση;

Λ: κάνε οτι θες έτσι κι αλλιώς δεν νομίζω να φάω και πολύ.

Μου λέει και χωρίς να πω κάτι άλλο πηγαίνω στην κουζίνα, άλλωστε τι μπορούσα να πω καταλαβαίνω πως νιώθει. Δεν πρόκειται να την πιέσω αλλά έστω και λίγο πρέπει να φάει. Αποφασίζω τελικά να κάνω μια γρήγορη μακαρονάδα.

Μόλις έγινε η μακαρονάδα, εβαλα σε δύο πιάτα μια ικανοποιητική ποσότητα και κατευθύνθηκα προς το σαλόνι. Όπου και την βρήκα να κάθεται  στην ίδια θέση με αυτή που την είχα αφήσει, η μόνη διαφορά ήταν η μουσική που ακουγόταν. Άφησα τα πιάτα στο τραπεζάκι και γύρισα να την κοιτάξω. Δεν πρόλαβα να μιλήσω, αφού ήρθε κοντά μου και χώθηκε στην αγκαλιά μου.

Όπλο το πάθος μαςWhere stories live. Discover now