Όπλο το πάθος μας

Κεφ 23

Λυδίας P. O. V

Κακώς τα σκέφτηκα αυτά τωρα. Μένω σιωπηλή για πολύ ώρα και μπορώ να διακρίνω την απογοήτευση στα μάτια του καθώς δεν μιλάω.
Λ: Αλέξανδρε όπως έχεις αλλάξει εσυ έχω αλλάξει και εγώ, δεν είμαι το εύκολόπιστο κοριτσάκι που θαυμάσαι και σίγουρα δεν πρόκειται να υποκύψω εύκολα.

Αλ: το καταλαβαίνω αυτό και είμαι διατεθειμένος να κάνω τα πάντα για να σε κερδίσω ξανά μωρό μου.

Εκεί που πάω να απαντήσω χτυπάει το τηλέφωνο μου.
Αγνωστος: η κυρία Λυδία Μακράκη;
Λ: η ίδια.
Αγν: σας τηλεφωνώ από το γενικό νοσοκομείο Ρεθύμνου, όπου πριν από λίγο εισιχθεί ο αδερφός σας Άρης Μαρκακης με πολλαπλά τραύματα από σφαίρα.

Ακούω και μου κόπηκε η ανάσα. Νομίζω μου επεσε το κινητό γιατί σαν μέσα στον πανικό μου άκουσα τον Αλέξανδρο να μιλάει στο τηλέφωνο μου.

Αλ: Λυδία μου είσαι καλά;
Λ: ο αδερφός μου, ο αδερφούλης μου είναι στο νοσοκομείο.
Όλο μου το σώμα είχε μουδιασει και το μυαλό μου είχε σταματήσει σε αυτά που άκουσα στο τηλέφωνο.

Δεν το πιστεύω ποιος τι έκανε αυτο στον αδερφό μου. Δεν έχει πειραξει ούτε μυρμήγκι.
Αλ: Λυδία μου καταλαβαίνω ότι εχεις πανικοβλιθει αλλά πρέπει να πάμε στο νοσοκομείο.
Μου λέει και συνειδητοποιω ότι πραγματικά συμβαινω αυτό, ο Άρης μου είναι στο νοσοκομείο.

Λ: ναι ναι, ξέρω ότι δεν έχω δικαίωμα να ζητάω τίποτα αλλά μπορείς να με πας;
Αλ: δεν χρειάζονταν καν να το ρωτήσεις θα σε πήγαινα έτσι κι αλλιώς.

Είμαι πολύ τυχερή που τον έχω. Ίσως μετά από όλα αυτά να σκεφτώ σοβαρά ότι μου είπε.
Με παίρνει από το χέρι και με βγάζει έξω από την πολυκατοικία πηγαίνοντας μας στο αυτοκίνητό του.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Μετά από λίγο φτάνουμε στο νοσοκομείο. Βγαίνω γρήγορα γρήγορα από το αμάξι και κατευθύνομαι στον χώρο υποδοχής του νοσοκομείου. Ο Αλέξανδρος με ακολουθεί κατά πόδας. Δεν ξέρω αν έχει ενειμεροθει η οικογένεια μου και αν ναι θα υπάρξουν εντάσεις με την παρουσία του. Είναι όμως το τελευταίο που με απασχολεί. Αφού ρώτησα μια κοπέλα για το που είναι ο αδερφός μου με κατευθύνει στον χώρο αναμονής της εντατικής.